|
 Lang geleden was er nog geen Turkije. Wat nu Turkije is, was 300 jaar voor Christus een deel van het Oost-Romeinse Rijk. De hoofdstad van dat rijk was Byzantium en de keizer was Constantijn de Grote. (De hoofdstad van het West-Romeinse rijk was Rome.) Aan de Middellandse Zee, helemaal in het zuiden van de provincie van Lycia, lag de stad Patara. In Patara woonden veel rijke patriciërs; zeer voorname, maar niet-adellijke mensen. De meeste patriciërs waren rijk en sommigen waren christen. Het was gevaarlijk in die tijd om een christen te zijn omdat het christendom geen geaccepteerde religie was in het Romeinse Rijk. Christenen werden dan ook vervolgd en gedood.
Twee van de patriciërs in Patara kregen rond het jaar 280 een zoon die ze Nikolaos noemden. Ze konden hun zoon alles geven wat hij wilde, want het waren zeer rijke mensen, maar ze leerden hem ook om aan de minder bedeelden te denken en ze gaven vaak geld aan de armen.
Nikolaos verloor zijn ouders al op jonge leeftijd, maar hij was net zo vrijgevig als zij geweest waren.
Er leefde in Patara een verarmde edelman die geen geld had om bruidsschatten aan zijn drie dochters mee te geven. De situatie was zo ernstig dat geen enkele man met de dochters wilde huwen en ten einde raad besloten de dochters de prostitutie in te gaan. Toen Nikolaos dit hoorde, gaf hij voldoende geld voor een bruidsschat. Het was zijn bedoeling dat niemand te weten zou komen wie het geld geschonken had, maar de vader ontdekte toch dat Nikolaos dit gedaan had.
Nikolaos vestigt zich in Myra, een plaatsje dat zo'n tachtig kilometer van Patara lag. Hij wordt bisschop van Myra in de eerste helft van de vierde eeuw.
|
|
|
Op de kaart is
aangegeven waar Patara en Myra liggen. De
zee ten zuiden hiervan is de Middellandse
Zee. |
In die tijd bekeert keizer Constantijn de Grote zich tot het christendom en vanaf dat moment is het christendom een geaccepteerde religie in het Romeinse Rijk. Nikolaos kan nu zijn geloof vrijelijk belijden en hij dat doet ook. Maar hij helpt ook nog steeds de armen en de gebrekkigen. En hij blijft dat doen gedurende zijn hele leven.
Hij overleed op 6 december rond het jaar 350, op ongeveer zeventigjarige leeftijd. Hij wordt begraven in Myra. Hij werd in de negende eeuw heilig verklaard. Voortaan was hij geen Nikolaos meer, maar Sint Nicolaas.
In de eeuwen nadat hij overleden was, werden er allerlei verhalen opgetekend over Sint Nicolaas. Deze verhalen noemt men legenden. Een legende is een verhaal over een wonder of over een heilige.
Er zijn heel veel legenden over Sint Nicolaas. Zo is er de legende over drie kinderen die door een herbergier werden vermoord, vervolgens in stukken werden gesneden en gepekeld. Sint Nicolaas zette de stukjes weer aan elkaar en bracht ze weer tot leven.
Een andere legende verhaalt over drie zeelieden die omkwamen in een storm. Sint Nicolaas haalde ze boven water en bracht ze tot leven. En weer een andere verhaalt hoe een kindje in bad werd gedaan, maar bijna levend werd gekookt. In die tijd werd het bad namelijk boven het vuur gezet en omdat de moeder even wegliep, begon het water te koken. Toen ze terugkwam, had Sint Nicolaas haar kind gered.
Terug naar de hoofdpagina Caviapiet.
|
top 
home