Column over mijn belevenissen met cavia's.

Ik heb acht cavia's: zes zeugjes en twee beertjes. Een van de beertjes, Fido, heeft een hele zware operatie overleefd.


Ik weet het niet!

Het was zes weken geleden dat Fido geopereerd werd en nu mocht hij eindelijk terg naar zijn harem.
Verwachtingsvol zette ik Fido weer bij zijn dames.
Musca, de baas van de meidengroep, lag te slapen in een hokje maar deed nu een oog open om te kijken wie er zo'n lawaai maakte. Want Fido kwam enthousiast de kooi in gestormd, sprong nonchalant over een hokje heen, slipte over een bananenschil, nam de bocht rondom het voerbakje en botste in volle vaart tegen Laila op.
Die gaf een gil: "Aaah! Een enge man!" en weg was Laila, zo ver mogelijk bij Fido vandaan.
Musca had nu twee ogen open en stormde net zo hard door de kooi als Laila en Fido, maar zij rende achter Fido aan.
Dacht ik eerst nog dat ze dat deed uit pure verliefdheid of omdat ze zo blij was hem te zien, die gedachte vervloog snel toen ik zag hoe Musca een sprong nam, op Fido's nek belandde en hem eens flink de haren uit begon te trekken: "Jij lelijke vent! Ik zal je leren!"
Musca kreeg hulp van Cleo, die nummer twee in de hiërarchie van de kooi was. Cleo stormde echter niet, ze huppelde zoals boksers ook altijd huppelen: op de puntjes van de tenen en zo licht als een veertje. En dat was knap, want Cleo was een zwaargewicht!
Eenmaal bij Fido gaf ze hem een flinke opdoffer onder de gordel (noch bescheidenheid, noch beleefdheid is ooit aan Cleo besteed geweest) en het resultaat was een kluwen vechtende cavia's terwijl Laila bevend en huiverend onder het hooi zat en Kara het hele gedoe onverschillig zat aan te kijken.

Blijkbaar wilden Musca en haar adjudant Cleo de macht niet afstaan aan Fido. Of misschien wilden ze geen beer meer in de kooi. Of misschien rook Fido nog naar zijn ziekte. Of misschien speelde er iets heel anders in hun caviazieltjes... wat het ook was, ik wist het niet.
Uiteraard haalde ik ze uit elkaar. Ik probeerde het nog verschillende keren; op neutraal terrein (een kooi die naar geen van alle rook), bij Fido in de kooi, op de grond en ook bij de dames in de kooi, maar ze gingen iedere keer vechten. Laila holde dan hard weg, Kara bleef het onverschillig aankijken en Musca en Cleo vielen gezamenlijk aan. Ik probeerde ook om Fido met één van de dames samen te zetten, maar ook dat liep op niets uit. Musca en Cleo bleven in 'the fighting mode', Laila kreeg een zenuwtoeval zodra ze Fido zag en Kara bleek de gevechten dan wel onverschillig opgenomen te hebben, maar dat wilde niet zeggen dat ze Fido accepteerde: zonder de andere meiden en alleen met Fido begon ze te gillen en ze bleef gillen. Een naar geluid; net alsof ze pijn had.

Ik zette Fido apart en de rust keerde terug in het damesverblijf. Niet bij Fido echter. Die wilde nog steeds, ondanks het herhaalde onhartelijke welkom, naar de dames. Ik wist al dat hij kon springen, maar in de periode dat hij apart zat, liet hij dat echt zien. Hij zat namelijk in een standaard traliekooi en hij sprong (ook) zonder nachthok rechtstandig omhoog om op het traliedeksel te belandden. Dat deksel was 40 centimeter hoger dan de grond; voorwaar geen geringe prestatie! En van het deksel van zijn kooi sprong hij in de kooi van de dames die aan de bovenkant open was. Als ik al dacht dat hij  nog steeds goed gezind was, dan werd ik snel uit die droom geholpen: nu was het Fido die wild galopperend op de dames afstormde en ze direct aanviel. Paniek in de tent! Allemaal gillende meiden waarvan sommige zo snel mogelijk probeerden weg te komen terwijl anderen om het hardst naar Fido toe wilden om te knokken.

Het zorgde ervoor dat ik Fido's kooi voortaan heel goed controleerde, maar het zorgde niet voor een oplossing. Als Fido de dames aanviel, dan had ik weinig hoop dat hij het met een andere cavia wel goed zou kunnen vinden. Wat te doen? Ik wist het niet en daarom bleef de situatie maar even zoals hij was: Fido alleen in een kooi en de dames bij elkaar.
De situatie bleef echter niet lang zo. Er brak een gevecht uit tussen de dames die vechtend en snauwend en knauwend opeens niet meer zo damesachtig waren. Musca en Cleo vochten met Kara en Laila. Nu wist ik al dat Kara de 'pikkip' was; de laagste in rang, maar dat dat uiteindelijk op vechten uit zou draaien, vond ik vreemd. Misschien had dat gedoe met Fido de dingen aangewakkerd. Ik wist het niet, maar ik wist wel dat ik ze uit elkaar zou moeten halen want haren en bloed vlogen in het rond.

Ik scheidde de dames en ging op vakantie. Dat had ik wel verdiend! Maar toen ik uitgerust terugkwam, bleek dat Laila en Kara ieder apart in een kooi zaten. Ze hadden gevochten, zo zei mijn moeder die ze verzorgd had.
Waarom? Ik had geen idee! Ik wist het, voor de zoveelste keer, niet.
Het enige wat ik wist was dat het er allemaal niet beter op werd en dat ik gek werd van al die cavia's die maar vochten en die dan apart gezet moesten worden.
Baderon en Gwennie zaten in één kooi. En die kooi moest hermetisch worden afgesloten want de kooi stond vrij dicht bij de grond en als Cleo los liep, dan ging ze linea recta naar de kooi van Gwennie toe. Cleo had namelijk een intense hekel aan Gwennie en ze was al een paar keer de kooi binnengedrongen.
En je kon gewoon zien dat ze dan dacht: "Ik zal die nare, vervelende Gwennie eens flink op haar donder geven!"
Gwennie liet dat - uiteraard - niet over haar kant gaan en probeerde uit alle macht de kooi uit te komen als ze Cleo los zag lopen.
Fido zat in z'n uppie en die kooi moest ook hermetisch dicht omdat hij er uit kon springen.
Cleo en Musca zaten samen in een kooi.
Kara zat in een kooi.
Laila zat in een kooi.
Cilly zat in een kooi.
Acht cavia's die tezamen zes kooien nodig hadden omdat ze niet samen konden leven vond ik erg overdreven.
Wat ik ook erg overdreven vond was dat de kamer inmiddels compleet vol stond met kooien. Overal stonden kooien en zelfs als ik aan mijn bureau ging zitten, dan stond er zowel links als rechts een kooi.
Daar moest natuurlijk verandering in komen!
Maar hoe? Ik wist het - alweer! - even niet.

Naar de volgende column.