Column over mijn belevenissen met cavia's.

Lilly is gestorven, Baderon zit alleen en mijn moeder koopt een nieuwe cavia om Baderon gezelschap te houden.

Silly Cilly

Met haar dochter in het buitenland, Lilly gestorven en Baderon die zienderogen vermagerd, heeft mijn moeder het niet makkelijk om voor mijn cavia's te zorgen. Uiteindelijk vindt ze in een dierenwinkel een fokzeugje.

Toen ik terugkwam uit het buitenland, en het droevige verhaal over Lilly gehoord had – en een paar traantjes had gelaten – was het eerste wat ik zei toen ik de nieuwe zag: "Wat een rattenkop!"
Want haar neus was zó spits; dat kon alleen maar het resultaat van doorfok zijn.
Mijn moeder had haar Silly gedoopt. Ter nagedachtenis aan Lilly en omdat ze zo overduidelijk leuk-gek was toen ze in haar nieuwe behuizing werd neergezet. Mijn moeder vertelde dat ze eerst met grote ogen rond had gekeken en toen een luchtsprong van blijdschap had gemaakt: "Is dit waar ik mag wonen? Hoe kom ik aan zoveel geluk? Kijk eens wat een hooi! En zoveel voer! En zoveel verschillende soorten groenvoer! Kijk eens; nachthokjes om lekker in te zitten! En… hee… wat is dat? Een andere cavia?"
Ja, dat was een andere cavia, Baderon genaamd. Nog wel erg mager, maar zodra Silly er was, begon hij weer te eten. En gedurende de tijd dat ik nog in het buitenland was, was het groot feest geweest, zo vertelde mijn moeder. Baderon knapte zienderogen op en kwam weer aan en Silly bleef maar rondjes hollen van blijdschap. Ik veranderde de naam Silly in Cilly - klinkt hetzelfde, maar ziet er mooier uit.

Die gezellige stemming veranderde toen ik ze mee naar huis nam. Eerst was het nog koek en ei, maar al snel had ik door dat er iets in de sfeer veranderde. Cilly was niet meer zo blij en Baderon niet meer zo gemoedelijk. Het lag niet aan Baderon, maar aan Cilly. Als Baderon naar haar toeging, snauwde ze hem weg. Als hij naast haar kwam zitten, reageerde ze heel erg geďrriteerd. Ik begreep er niets van.

Ik veranderde de indeling van de kooi, liet ze nog vaker loslopen (van de trap maakte Cilly geen gebruik en Baderon had iemand nodig om achter aan te lopen) en nam ze vaker op schoot. Het hielp niets. Cilly bleef snauwerig en geďrriteerd - en het werd al snel erger. Als ik het zou moeten vergelijken met menselijke emoties, dan zou ik zeggen dat ze overspannen was en het niet meer zag zitten. Zelfs ik raakte geďrriteerd door haar houding en geluiden en Baderon had zich allang terug getrokken; dat gedrag van Cilly was niet gezellig!
Omdat het er niet naar uitzag dat er iets zou veranderen, pakte ik op een dag een kooi, richtte die in en zette Cilly daar in. Ze verdween in het nachthokje onder het hooi en was stil - voor het eerst in weken.

Cilly was nog geen anderhalf jaar oud toen mijn moeder haar in huis haalde en Cilly had toen al drie nestjes gehad. Als haar leven alleen maar had bestaan uit zwanger worden, bevallen, zwanger worden, bevallen et cetera, dan had haar dat natuurlijk absoluut geen goed gedaan. En ik kon alleen maar raden naar de omstandigheden waarin ze dat had moeten doen - en als de winkel zo slordig met Cilly om was gegaan, dan hadden ze haar moeder vast niet beter behandeld; geen goede start voor Cilly.
Ik kon me wel indenken dat als je, zoals Cilly, als fokzeug werd gebruikt, je mannen zat was. En Baderon was een man. Niet dat hij sinds zijn castratie ooit nog tekenen van sexuele opwinding had vertoond, maar hij was en bleef een beertje. Misschien had ze genoeg van mannen. Misschien had ze wel genoeg van cavia's in het algemeen. Misschien had ze wel haar leven lang doorgebracht in een groep en had ze genoeg van de drukte en wilde ze liever rust.
Ik besloot aan te zien hoe Cilly zich zou ontwikkelen nu ze alleen zat.

Was er alleen nog het probleeem van Baderon. Dat hij niet alleen kon leven was al duidelijk geworden en ook nu at hij nauwelijks meer en zat hij maar te sippen in zijn hokje.
Terwijl ik op zoek ging naar een maatje voor Baderon, ontwikkelde Cilly zich buitengewoon goed. Ze amuseerde zich prima nu ze alleen zat. Nu had zij de beschikking over de kooi, die helemaal haar kooi was, en nu kon zij bepalen wat ze zou eten, wanneer ze zou eten en hoeveel ze zou eten en waar ze dat zou eten. En ze kon bepalen of ze in haar nachthokje zou blijven liggen of dat ze een rondje zou lopen. Ze kon bepalen wanneer ze zou slapen en hoelang ze wilde slapen.
Die controle scheen haar goed te bevallen. Dat, en het feit dat ze nu rust had. Er was niemand meer waar ze rekening mee hoefde te houden, niemand die haar lastig kon vallen, niemand die dingen van haar wilde die ze niet wilde.

Dat mijn hand in de kooi kwam om daar eten neer te leggen en om de kooi te verschonen, kon ze nog net tolereren, maar ik moest het niet in mijn hoofd halen om haar op schoot te nemen. Daar vond ze helemaal niets aan. Sterker nog; ze begon te bijten. Hoewel ik haar wel iedere dag op schoot nam, duurde het heel lang voor ze stopte met bijten en mij niet meer zag als iets lastigs dat iets van haar wilde, maar als iemand die te vertrouwen was.

Tegen die tijd wist ik al lang dat Cilly het gelukkigst zou zijn als ze alleen zat - en ze heeft ook de rest van haar leven heel tevreden en heel gelukkig alleen gezeten. Al dat gedoe met andere cavia's was niets voor haar; daarvan had ze in haar jonge leven al meer dan genoeg meegemaakt en gezien.

Baderon was echter anders. Baderon zat met smart te wachten op een maatje...

Naar de volgende column.