Column over mijn belevenissen met cavia's.

Cilly zit alleen en is gelukkig in haar uppie en Baderon zit alleen en is gestopt met eten omdat hij eenzaam is.

Meneer Macho

Ik zocht een cavia voor Baderon die gestopt was met eten omdat hij alleen zat en eenzaam was. In de dierenwinkel zat één cavia; een beertje. De enige ervaring die ik had met twee beertjes bij elkaar was dat dat op vechten uitdraaide, maar de dierenwinkel zei dat twee beertjes heel goed samen konden leven, speciaal wanneer één van hen nog heel jong was - en het beertje dat ze nog hadden, was zes weken. Hij zag er schattig uit; hij was een zwart/witte korthaar.
En ik liet me overhalen, tegen al mijn ervaringen en bedenkingen in. Want ik dacht aan Baderon.

Ik nam het kleintje mee naar huis en noemde hem Fido. Fido was een vrolijk ventje dat Baderon binnen de korste keren opvrolijkte. Baderon at weer - ze aten samen - en alles was koek en ei tussen die twee. Met Cilly ging het ook goed; ze kwam aan en ze amuseerde zich kostelijk, zo alleen in haar kooi. Het leek of ze tot rust kwam.

Een poos ging zo alles goed. Cilly's rattenneusje verdween langzaam en ze begon zowaar op een echte cavia te lijken. Ze had er absoluut geen last van dat ze alleen was; ze vond het juist heerlijk. Het was duidelijk een goede keus geweest om haar apart te zetten.
Fido groeide voorspoedig op, maar was een muis vergeleken bij Baderon. Ik dacht dat het wel bij zou trekken, maar toen hij bijna een half jaar was en dus toch al een zeker mate van grootte bereikt zou moeten hebben, was hij nog steeds zo'n iel ding. Ik realiseerde me toen pas dat hij ook (net zoals Cilly) doorgefokt was. Hij had dan wel geen rattenneus, maar hij was duidelijk onder de maat.
Wat veel erger was, was dat hij Baderon aan begon te vallen.
Fido liep op z'n tenen om Baderon heen te draaien, klappertandend en wel. Baderon ging rustig door met wat hij aan het doen was. Maar toen Fido een sprong nam en hem daadwerkelijk aanviel, keek hij verbaasd op: Maar dat was toch niet gezellig, dat aanvallen? En ze hadden het toch zo gezellig samen?
Nu, dat vond Fido niet. Fido vond dat hij bijna man was en aangezien Baderon zeker man was, was het Fido's taak om die andere man te laten zien dat er met hem, Fido, niet te spotten viel. Het enige wat Fido echter overhield aan zijn aanval was een bek vol haar: het lukte hem simpelweg niet om door de dikke vacht van Baderon heen te komen. Maar, dat wat hij 'tekort' schoot in aanvaltechnieken, compenseerde hij met uithoudingsvermogen. Hij ging gewoon de hele dag door.
Wat Baderon overhield aan Fido's aanvallen was hetzelfde wat hij had overgehouden aan Lilly's dood en aan Cilly's stress: eenzaamheid.
Ik zette, op advies van de dierenwinkel, Fido apart, liet hem castreren, wachtte drie weken en zette hem weer bij Baderon. Fido zou nu gekalmeerd moeten zijn door de castratie en bovendien was hij nu, nu hij een poos ergens anders had gewoond, op vreemd terrein. Maar dat hielp allemaal niet. Zodra Fido Baderon zag, begon het klappertanden weer en sprong hij tegen Baderon op - om weer op de grond te belanden met een bek vol haar.
De dierenwinkel zei dat het wel zou wennen, dat uiteindelijk de mannelijke hormonen zouden verdwijnen en dat ze dan weer bij elkaar konden. Omdat ik inmiddels behoorlijke twijfels over de dierenwinkel had, won ik elders advies in. Het bleek dat het wel anderhalf jaar kon duren voor Fido's mannelijke hormonen uiteindelijk het onderspit zouden delven. En ik, hoe leuk ik Fido ook nog steeds vond, kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik me niet had laten leiden door mijn eigen ervaringen, maar me van alles had laten wijsmaken door een dierenwinkel - en dat alleen maar omdat ik Baderon wilde helpen.
Ik probeerde nog iets anders uit: ik stopte Cilly bij Fido, Fido bij Cilly, Baderon bij Cilly, Cilly bij Baderon en tenslotte nog alledrie bij elkaar - wel met tussenpozen uiteraard. Cilly kwam er overspannen uit omdat Fido op topsnelheid uren achter haar aan rende, Fido's machogedrag was weer ten top gestegen en zijn energie nog even onuitputtelijk en Baderon snapte niet veel van al dat gedoe: Kunnen we niet gewoon gezellig doen?

Nu had ik dus drie cavia's in drie kooien en geen van drieën konden ze bij elkaar. Cilly kon wel alleen blijven leven, daar was ik van overtuigd. Maar Baderon niet. En om Fido alleen te laten vond ik zielig. Uiteindelijk kon hij er niets aan doen dat hij een muismachootje was met teveel hormonen.
Dus moest ik... jawel, weer op zoek naar nieuwe cavia's. Maar dit keer zou ik me niet laten leiden door allerlei ondoordacht advies van wie dan ook!

Ik ontdekte, na lang zoeken (dit verhaal speelt zich in het pre-internettijdperk af!) dat er een heus en officieel cavia-asiel bestond; gelegen in de buurt van Assen. Daar bleken ze meer dan driehonderd cavia's te hebben die bijna allemaal (behalve de heel ouden die het asiel besloten had zelf te houden) zaten te wachten op een nieuw thuis. Daar moest ik dus heen! En ik wist nu precies wat ik wilde. Allereerst een vrouwtje voor Baderon; een lief vrouwtje, maar toch een met wat pit zodat Baderon haar kon volgen. En verder, voor meneer Macho, vier stevige vrouwen. Ik had me bedacht dat als ik één zeugje voor hem zou nemen, dat dat vrouwtje dan gek zou worden van Fido's constante attenties. Ik had het gezien toen ik hem en Cilly bij elkaar gezet had; hij racete achter Cilly aan tot ze uitgeput neerviel. Hij wist gewoon niet wanneer te stoppen of dat stoppen überhaupt een optie was. Met twee vrouwen zouden de attenties verdeeld worden, maar dan nog zou hij ze makkelijk gek kunnen maken met de energie die hij had. Met drie zou het al wat minder worden, maar met vier... met vier had hij slechts een kwart van de tijd voor ieder van hen en dat hield in dat ieder van hen de overige driekwart had om bij te komen. Dus Fido zou gezegend worden met vier vrouwen; een complete harem!

Naar de volgende column.