Column over mijn belevenissen met cavia's.

Attilla is door mij uitgezocht om een nestje van te krijgen, en ik hoop dat hij Irsel dekt.

Kandidaat Irsel

Attilla's taak was om te Irsel te dekken. De combinatie van RusTessel en RusSheltie zou vast mooie kleintjes opleveren. Maar omdat Irsel nog geen vijf maanden was, moest hij nog even geduld hebben. Voorlopig konden ze wel alvast aan elkaar wennen, want ze zaten naast elkaar. Dat ze dat deden vond alleen Arion, die bij Irsel zat, minder geslaagd. Maar na de eerste paar rumoerige dagen zwakte het verbale geweld van Arion wat af en werd het rustiger. Niet dat Arion zich er bij neer had gelegd dat Attilla de helft van zijn hok had ingepikt, integendeel! Arion is een hele sluwe maar ook een hele intelligente cavia en ik kon hem vaak genoeg zien denken dat zijn tijd nog wel zou komen om die Attilla eens een lesje te leren.
Attilla daarentegen had niets in de gaten. Attilla is namelijk een hele vrolijke, gezellige cavia die in iedereen een vriend ziet en die alles leuk en gezellig vindt. En Attilla vond het reuze-aardig dat hij nu naast Arion en Iresl woonde. Want Arion was een toffe peer en Irsel een leuk meidje!

Met dat leuke meidje mocht hij eindelijk samen zijn toen Irsel vijf maanden was. Ik liet ze los lopen en keek wat ze deden. Ze deden niet veel anders dan hard achter elkaar aanhollen: Attilla achter Irsel aan dan wel te verstaan! Irsel was nogal snauwerig, maar zeugjes zijn wel vaker snauwerig naar beertjes. Arion zat kokend van woede achter het deurtje van gaas; hoewel hij ze niet kon zien, wist hij gewoon dat Attilla en Irsel samen waren. Ik begon me al schuldig te voelen!

De tweede keer dat Attilla en Irsel samen waren, verliep het niet echt veel beter. De derde keer was direct de laatste keer: Irsel viel Attilla aan. En dan niet zomaar hier en daar een knauw om hem terecht te wijzen, nee, het was tot bloedens aan toe vechten. Irsel trok hele plukken haar bij Attilla eruit en beet hem waar ze maar kon.

Ik haalde ze uiteraard uit elkaar, maar het gebijt van Irsel leek Attilla niet te deren.
'Ze bedoelde het vast niet zo!' keek hij blijmoedig naar me op, 'Laten we het nog even proberen, dan valt het best wel mee!'
Attilla's vrolijkheid was niet stuk te krijgen, maar die van mij wel. Irsel zou hem toch moeten accepteren als ik van haar een nestje wilde. Maar als ze hem aanviel, was daar weinig kans op.

Het was ongeveer een week later toen het net leek of Irsel zó moe was dat ze zat te knikkebollen: haar koppie gleed heel langzaam weg naar één kant en dan schrok ze 'wakker' en had ze haar koppie weer rechtop, waarop ze weer langzaam weggleed. En ze had ook donkere neusgaten, in plaats van roze. En ik wist direct dat het bloed was. Het duurde het een paar minuten en toen was het voorbij; daarna liep en at ze weer normaal. Ik wist al direct dat er iets niet goed in haar koppie zat en dat bevestigde de dierenarts. Het kon twee dingen zijn: of een tumor of een bloedvat dat niet sterk was en af en toe knapte en daardoor een hersenbloeding veroorzaakte. Als het een tumor zou zijn, zou het een snelgroeiende zijn en zou er niets meer voor haar te doen zijn. Als het een zwak bloedvat zou zijn, zou er ook niets aan te doen zijn, maar dan zou ze er nog overheen kunnen groeien. Het kon namelijk zo zijn dat het stabiel zou worden en niet meer zou voorkomen. Het kon echter ook zijn dat het zo af en toe voor zou komen, maar dat ze er geen noemenswaardige last van zou hebben en het kon zijn dat het steeds vaker voor zou komen en dat ze uiteindelijk 'gek' zou gaan doen. Aan de andere kant kan ze er, als het stabiel is, een oude cavia mee worden.
Ik ging niet bepaald opgewekt naar huis. Ik moest dus gewoon afwachten om te zien wat er zou gebeuren... Er kon wel een scan gemaakt worden zodat vastgesteld kon worden of het een tumor was of niet, maar dat zou een hoop stress zijn en ik zou dan alleen maar weten of het een tumor is of niet - en dat zou ik, hoe wrang ook, toch al snel genoeg weten omdat dat met een paar maanden duidelijk zou zijn: als het een tumor zou zijn zou ze gek gaan doen en dan zou laten inslapen de enige optie zijn.

De arts had gezegd dat beide mogelijkheden duidden op een genetisch defect omdat geen van twee normaalgesproken zo jong al voorkomen. Dus heeft ze een genetisch defect georven. Dat kan zelfs van haar betovergrootvader zijn of van een verre verwant. Ik nam kontakt op met de fokker om dit verhaal voor te leggen, maar bij geen van de andere cavia's uit de bloedlijn was ooit zoiets opgetreden.
Een nestje van haar was in ieder geval uitgesloten. Want als het iets erfelijks was, was het so wie so niet goed en als het dat niet was, kon het heel goed dat de belasting van de zwangerschap en de geboorte (alleen al het persen! dat kon druk uitoefenen op haar hoofd) een negatieve invloed zou hebben op haar gezondheid. Stel je voor dat er daardoor iets helemaal niet goed zou gaan met de jonkies of met Irsel!
Het nestje van Irsel en Attilla was dus van de baan, maar ik vond dat helemaal niet erg als het maar goed zou komen met Irsel.

En het is redelijk goed gekomen met haar. Het is nu twee maanden nadat ik de eerste bloeding bij Irsel zag en sindsdien heeft ze het nog vaak gehad, maar meestal zonder de neusbloedingen. Ze heeft er zelf gelukkig helemaal geen last van en het belemmert haar ook niet in haar doen en laten. Alleen als ze stil zit, wil haar koppie nog wel eens wegglijden, maar als ze loopt of eet heeft ze nergens last van. En ik hoop uiteraard dat ze er oud mee wordt!

Attilla vond het uiteraard ook heel jammer! En daarom ging ik op zoek naar een ander zeugje!

Naar de volgende column.