Column over mijn belevenissen met cavia's.

Attilla is door mij uitgezocht om een nestje van te krijgen, en ik hoop dat hij, nadat het met Irsel niet lukte, en nadat het met Amadea niet wilde, Tessa dekt.

Kandidaat Tessa

Nadat Irsel afviel als mogelijke kandidaat om een nestje te krijgen en Amadea zichzelf naar de zijlijn had geschoven, bleef Attilla alleen achter. Dat beviel niet echt. Hij was een vrolijke, gezellige jongen die graag vriendjes met iedereen wilde zijn. Maar vriendjes zijn gaat zo moeilijk als er niemand is. Hij zat dan ook een beetje te verpieteren in z'n uppie.
Ik ging dus op zoek naar een maatje voor hem. Uiteindelijk vond ik een zeugje dat zwanger was. Dat was op zich ook een optie; dan kon ze zonder bezwaren bij Attilla. Het zou dan alleen niet zijn nestje zijn, maar daar viel overheen te komen.

Het zeugje kwam, evenals Attilla, uit een grote familie en was bij de fokker bij een zeugje gezet. Althans, het had een zeugje moeten zijn want zo was die cavia verkocht aan de fokker, maar het was een beertje. De fokker had het geslacht niet gecontroleerd omdat ze te goeder trouw was. Weer een wijze les geleerd: controleer altijd zelf het geslacht van een cavia, ongeacht waar de cavia vandaan komt en ongeacht wat iemand zegt!
Het zeugje was in ieder geval zwanger geraakt op de te jonge leeftijd van drie maanden en hoewel dat niet was zoals het hoorde (pas met vijf maanden mogen zeugjes zwanger raken) was het nu toch al gebeurd. Ik nam haar mee als kameraadje voor Attilla. Die fleurde uiteraard direct helemaal op en het zeugje, dat ik Tessa noemde, zag Attilla ook wel zitten.

Drie dagen nadat Tessa bij Attilla in de kooi zat, werd ze bronstig en zag ik toevallig dat ze werd gedekt door Attilla. Dat zette nogal wat dingen op losse schroeven. Ze was dus niet zwanger geweest toen ze hier kwam. En nu was ze dus (naar alle waarschijnljkheid) wel zwanger. En dus werd Attilla toch vader. Ik rekende vanaf haar dag van bronstigheid 14 dagen terug. De bronst kent een cyclus van 14-18 dagen, dus als ik 14 dagen terugrekende, namelijk vanaf 20 februari de dag waarop ze bronstig was, zou ik uitkomen op een datum waarop ze op het vroegst ook bronstig was geweest. Natuurlijk op zijn vroegst want ze kon ook een cyclus hebben van meer dagen, tot 18 dagen aan toe. Ik kwam uit op 6 februari en dat hield in dat ze so wie so nooit zwanger van die andere beer geweest had kunnen zijn want ze werd bij die beer op 7 februari neergezet.
Weer een wijze les geleerd: je weet pas dat een zeugje niet zwanger is als ze gedekt wordt (hoewel er ook zwangerschapsbronstigheid bestaat) maar dan is ze waarschijnlijk dus zwanger. Een slechte adviseur!

Ondanks al de toestanden zou ik dan toch nog een nestje krijgen met Attilla als vader. Daar was alles om te beginnen geweest, maar dat de twee voorgaande kandidaten niet geschikt waren, wist ik van tevoren ook niet. En dat Tessa uiteindelijk toch een geschikte kandidaat zou blijken, wist ik ook niet.
Waaruit maar weer blijkt dat de wegen Des Cavia ondoorgrondelijk kunnen zijn!

Maar hoewel ik had gezien dat ze gedekt werd en hoewel ze dus in theorie zwanger zou moeten zijn, merkte ik voorlopig helemaal niks. Of eigenlijk toch wel wat: Tessa hield van eten. Nu houden alle cavia's van eten, maar sommige houden blijkbaar nog meer van eten dan anderen. Tessa was een schrokop en ze wilde gewoon altijd maar eten, eten, eten. En die Attilla, die ook bij haar in de kooi rondscharrelde, die vond ze opeens maar niks meer. Mannen? Nee, daar was niets aan. Eten was het doel in het leven!

Inmiddels groeide het gras weer, het 'beruchte' lentegras waar heel veel eiwitten inzitten zodat cavia's die daar niet aan gewend zijn, last kunnen krijgen (en dood kunnen gaan aan) gasvorming. Tessa echter viel op het gras aan alsof ze nog nooit van eiwitten gehoord had en toen ze eenmaal aan het gras gewend was (langzaam opvoeren is het devies) kauwde ze onverstoorbaar door en als de ene grashoop op was begon ze rustig aan de volgende.
Kortom: Tessa at heel veel, snauwde Attilla af en was geen leuke cavia om in de buurt te hebben. Dat beloofde nog wat als ze inderdaad zwanger zou zijn... een saggerijnige, alleen maar etende zwangere zeug was niet mijn ideaal van hoe een aanstaande moeder er uit zou moeten zien!
Vooralsnog echter had ik geen flauw idee of ze wel of niet zwanger was. Het wachten begon!

Naar de volgende column.