Column over mijn belevenissen met cavia's.

Attilla is door mij uitgezocht om een nestje van te krijgen, en ik hoop dat hij, nadat het met Irsel niet lukte, en nadat het met Amadea niet wilde, Tessa dekt. Maar ik had buiten Mistral gerekend...

Kandidaat Mistral?

Mistral was vanaf het allereerste begin, dus vanaf dat ze hier was, de saaiste cavia die ik ooit heb gekend. Ze kwam hier samen met haar broertje Arion. Ze waren gevonden in een doos tussen het vuilnis. Arion was een klein ventje met een vacht zoals roomijs met vlammetjes. Hij was borstelhaar en alles stond dus ook nog eens leuk alle kanten op.
Mistral was een klein gladharig meisje. Gladhaar is niet mijn favoriete ras en haar kleuren, zwart en bruin, zijn niet mijn favoriete kleuren. Afgezien daarvan deed ze niks. Ze zat maar te zitten en er kwam niets uit. Alsof er niets inzat.
Maar ze was erg lief voor Fido, bij wie ze in kwam wonen, en daar ging het maar om! Ze mocht net zo saai zijn als ze zelf wilde, als ze maar lief voor Fido was! Fido had geen geluk met vrouwen. Eerst was hij zó macho dat hij ze allemaal afstootte, en daarna, toen er eindelijk een zeugje was dat hem wel zag zitten, stierf het zeugje nadat ze maar een paar maanden samen hadden gewoond. Daarna begon hij andere cavia's aan te vallen, en daarom zat hij alweer een tijd alleen toen Mistral er bij kwam.
Haar viel hij gelukkig niet aan. Met haar ging het wèl goed!
En dus mocht Mistral van mij zó saai zijn dat de mussen van saaiheid van het dak af zouden vallen als ze haar zouden zien, zolang Fido maar gelukkig was! Zolang ze Fido gelukkig maakte, vond ik alles bèst!

Ik was dus al een tijdlang gewend aan saaie Mistral. Was ze eerst een klein saai caviameisje, ze groeide op tot een groot saai caviameisje. Alleen haar formaat veranderde!
Maar och, wat was het heerlijk om naar haar en Fido te kijken als ze samen zaten te eten of als ze samen los liepen in de kamer! Want Fido gelukkig te zien, hem eindelijk in gezelschap te zien, deed me goed!
Na een poosje kwam Amadea erbij. Of eigenlijk had Amadea zichzelf uitgenodigd en was ze nooit meer weggegaan. En met z'n drieën ging het prima: het saaie ouderpaar en de dartele spring in 't veld hadden het prima samen!

Op een dag zat ik naar het drietal te kijken toen het me opeens opviel dat Mistral wel erg levendig en enthousiast en springerig was. Normaal was Amadea de enige die rende en sprong, maar nu deed Mistral zowaar mee.
Een paar dagen later zag ik hoe ze Fido afsnauwde. Dat had ze nog nooit gedaan...
En een dag later zag ik hoe ze in een bak met gras lag: ze ging er eens goed voor liggen en toen ze eenmaal lag, stak haar buik gigantisch uit.
En ik herinnerde me opeens die keer toen hun hok per ongeluk open had gestaan terwijl Attilla op de grond liep. Ik was Attilla kwijt, had overal gezocht en ontdekte hem toen opeens in het nachthok van Mistral. En Mistral zat ook in het nachthok. Fido zat er buiten en keek er naar - zijn machodagen waren voorgoed voorbij. Ik kreeg een rolberoerte toen ik Attilla zag, maar Mistral snauwde tegen hem en ik had er verder niet meer bij nagedacht.
Maar stel je toch eens voor dat ze hem wel aardig had gevonden en dat ze net toevallig bronstig was... en nu was haar gedrag opeens heel erg veranderd en haar buik stak heel erg uit... En toen ik haar woog bleek ze 50 gram aangekomen te zijn...
Het was alsof ik geraakt werd door een bliksemflits: Mistral is zwanger! Zwanger van Attilla!

Dat was flink schrikken want Mistral was het resultaat van inteelt of doorfok, net zoals haar broer Arion. Beide hebben last van aangeboren luchtwegafwijkingen en vooral Mistral had daar last van. En als zowel Tessa als Mistral zwanger zouden zijn, zouden dat opeens heel veel jonkies zijn... en aangezien ik van plan was de jonkies te houden zou ook dat een probleem kunnen geven.
Na de eerste schrik, begon het te wennen. Ik woog haar voortaan iedere dag en nam haar vaak bij me op schoot. Dat vond ze helemaal niet leuk en dat was dan ook de reden dat ik het deed. Want als zij nog steeds heel schrikachtig en schuw zou zijn als de jongen er waren, zouden die haar gedrag overnemen. Terwijl, als de moeder heel rustig is en niet schrikt van mensen, nemen de jongen dàt gedrag over. Dus ik wilde Mistral nog zoveel mogelijk gewend laten zijn aan mij. Dat ging gelukkig vrij snel.

Wat ook vrij snel ging, was haar gewicht. Maar in plaats dat het omhoog ging, zoals je zou mogen verwachten bij een zwangere dame, ging het omlaag. Ik ontdekte dat dat normaal kon zijn: dat het zo kon zijn dat een zwangere zeug even afviel (ze moest natuurlijk niet blijven afvallen) en dat het zelfs kon lijken alsof ze geen buik meer had. Dat zou dan later weer bijtrekken. Maar bij Mistral trok het niet bij... Ze was dus schijnzwanger geweest en niet zwanger.
En ondanks het feit dat ik nu met een hoop dingen geen rekening hoefde te houden, was het toch ook in zekere zin een teleurstelling. Want als je je eenmaal op iets hebt verheugd en het gaat dan niet door, is dat toch altijd even slikken...

Maar een paar dagen later was de dikke buik terug en woog ze opeens 50 gram meer. Was ze dus tòch zwanger geweest!
Ik maakte weer een ommezwaai qua gedachten en gevoelens: Oké, dus tòch zwanger, dus wellicht tòch jongen met een aangeboren luchtwegafwijking, dus wellicht tòch extra kooien nodig, dus tòch twee zwangere zeugjes...
Ook dat was weer even aanpassen, maar daarna was het tòch weer leuk! Hoewel deze keer de twijfel bleef. Was ze nu wel... of was ze toch niet...
Als ik naar haar keek, dacht ik: 'Dat ziet er toch wel heel, heel erg zwanger uit!' En dan dacht ik: 'Maar dat dacht ik de vorige keer ook!' Om even later te denken: 'Maar dit is toch echt een zwanger zeugje!'

Ik werd (weer) gek van Mistral! Wie zei ook weer dat ze zo saai was? Och, die Mistral!  Eens de meest saaie cavia die ik had. Maar opeens... Opeens de meest interessante en mysterieuze cavia die ik had - of, nee, die ik ooit heb gehad! En ze bleef mysterieus en het bleef spannend, want ik kwam er maar niet achter of ze nu wel of niet zwanger was...
Ik liet de foto's zien aan andere caviakenners, maar die werden er ook geen wijs uit. En een vriendin vroeg aan mij: "Ze ziet er wel wree zwanger uit, maar ja, aan mij heb je niet veel, ik heb nog nooit een zwangere caaf in het echt gezien dus... Voel je beweging?"
Waarop ik antwoordde: "Nee, ik voel helemaal niks.  Ik heb nog nooit zo'n zenuwslopende cavia gehad!"

Maar op de dag dat ze uitgerekend was, had ze geen buik meer over. Niet omdat ze bevallen was, maar omdat ze tòch niet zwanger was geweest. Dus ze was tòch schijnzwanger geweest.
En zo hield het saaie caviameisje mij wekenlang in spanning en ontpopte ze zich tot de meest mysterieuze cavia ooit! Ik had Mistral beter Mystery kunnen noemen!

Naar de volgende column.