Column over mijn belevenissen met cavia's.

Attilla is door mij uitgezocht om een nestje van te krijgen, en nadat het met Irsel niet lukte, en nadat het met Amadea niet wilde, en nadat Mistral gelukkig niet door hem gedekt was, was Tessa uiteindelijk de gelukkige.

Eindelijk!

Doordat saaie Mistral zich ontpopt had tot een mysterieuze cavia die mij voor raadsels zette en me wekenlang in spanning hield, had ik helemaal niet aan Tessa gedacht. Ze zat nog steeds samen met Attilla, snauwde hem af en at bergen gras. Iedere dag liepen ze los op de grond, maar daar waar Attilla heen en weer holde en dan eens hier en dan eens daar ging kijken, holde Tessa alleen naar de bak met gras, plompte er in en bleef daar zitten eten.
Was ze nu wel of was ze nu niet...?

Ik waagde me maar weer eens aan een veronderstelling...
Tessa zou zwanger zijn toen ze bij me kwam, maar ze werd 20 februari bronstig en is toen ook gedekt door Attilla. Dat zou een zwangerschapsbronstigheid kunnen zijn als ze al zwanger was toen ze hier kwam, maar als ze om de 14 dagen bronstig zou zijn, dan zou ze gedekt moeten zijn op 6 februari, en als ze om de 18 dagen bronstig zou zijn, dan zou ze gedekt moeten zijn op 2 februari en beide data (en alles wat ertussen zit) is niet mogelijk omdat ze pas op 7 februari (per ongeluk) bij een beer werd gezet.
Maar ze is door Attilla gedekt op 20 februari en daarna niet meer bronstig geweest. En haar gedrag... dat was niet om over naar huis te schrijven! Ze was echt supersnel geïrriteerd en snauwde iedereen weg. Ja, mij ook.
Dat zijn de dingen die vóór spreken.
Maar toen we bij de dierenarts waren, heeft die haar onderzocht en geconstateerd dat ze niet zwanger was. En omdat ze niet zwanger was volgens de arts, heb ik haar geknipt. Om vervolgens naar haar buik te staren...
Maar, ja, van staren is nog nooit iemand wijzer geworden!

Diezelfde avond, van de dag dat de dierenarts had gezegd dat ze niet zwanger was, was mijn moeder bij mij op bezoek. En die nam Tessa op schoot. En zei: "Ik voel jonkies bewegen!"
Een heel scala aan gevoelens overspoelde mij. Waarom had de dierenarts dan gezegd dat ze niet zwanger was? En was ze dan toch echt zwanger? Dat was fantastisch! Ik wilde die jonkies ook voelen!
En ik voelde ze inderdaad. Het voelde alsof iemand heel licht en zachtjes met een vinger over je handpalm strijkt. Dat was zoals het voelde toen ze vijf weken en drie dagen zwanger was. Die hele lichte bewegingen bleef ik voelen tot ze zes weken en zes dagen in verwachting was, en al die tijd wist ik het niet helemaal zeker. Want ik voelde het dan wel, maar voelden jongen zo als ze bewogen?

Ik wist het pas echt zeker toen ze zeven weken in verwachting was en ik de jongen heel duidelijk voelde bewegen. Het leek net of ze direct onder de huid zaten en alsof ze met hun ellebogen naar buiten priemden. De volgende dag dekte Attilla haar op haar hoofd. De gek. Uiteraard reageerde ze heel geïrriteerd. Ze was al geïrriteerd als ze Attilla maar zag, laat staan als hij haar aan zat! Dus dat ze supergeïrriteerd werd door Attilla die haar op haar hoofd dekte, vond ik niet zo vreemd!

Vanaf die dag zette ik Attilla 's nachts apart, hoewel ze overdag nog wel samen zaten. Maar och, ook dat irriteerde Tessa mateloos en toen ze acht weken zwanger was, haalde ik Attilla helemaal weg en vanaf dat moment zat ze alleen - en dat vond ze heerlijk: eindelijk eens het hok helemaal voor haar alleen! En die rust zonder man in de buurt... zálig!

Ze was acht weken en zes dagen zwanger toen ik ontsluiting voelde. Maar de volgende dag, met een vingertopje ontsluiting (dat wil zeggen dat mijn vingertopje tussen haar bekkenbeenderen paste), sprong ze rustig uit een bak met gras. Ik schrok me wezenloos - hoewel ze dat al die voorafgaande weken ook gedaan had - maar met haar was niets aan de hand. En ze bleef zo springerig, want ze sprong op en af nachthokjes, bakken met gras en hupte vrolijk het hok in en uit. De volgende dag krabte ze zich nog met haar achterpoot op haar hoofd. Ze viel daarbij alleen wel om! Nog een dag later, toen ze ongeveer twee centimeter ontsluiting had, sprong ze van de loopplank waarmee ze al die tijd in en uit haar hok was gekomen. Ik mat de afstand die ze gesprongen was en kreeg bijna een toeval: het was 23 centimeter!
Dat was op 25 april. Mijn zenuwen bedaarden niet echt, want de volgende dag stond ze rechtop op haar achterpoten om ergens bij te komen - en viel toen op haar rug. Ik had geen zwanger zeugje in huis, maar een kamikazepilote! Maar ook al waren mijn zenuwen aan flarden, zij vond het blijkbaar juist leuk, al die halsbrekende toeren. Misschien leefde ze zich nog één keer uit als single meid, vóór ze aan het moederschap begon!
De volgende dag was haar vagina opgezwollen; dat kon ik heel duidelijk voelen toen ik mijn hand onder haar buik legde. En nog een dag later, de 27e, bewogen de jonkies langzamer, alsof de ruimte opraakte daarbinnen.
Wat ook opraakte, was mijn rust en kalmte. Ik sliep nauwelijks, kon geen hap door mijn keel krijgen en zat almaar naar Tessa te staren. Maar zij ging gewoon vrolijk door met gras eten, huppen en springen en rondracen... alsof ze geen twee centimter ontsluiting had, geen gezwollen vagina had en geen jongen in haar buik had zitten die langzamer begonnen te bewegen omdat de ruimte opraakte...

Naar de volgende column.