Column over mijn belevenissen met cavia's.

Tessa baarde vier jongens. Eén werd doodgeboren. Maar die andere drie?

De drie broers

Tessa baarde een vierling, waarvan één tijdens de geboorte stierf.
De overige drie deden het goed. Nadat ze bijgekomen waren van de geboorte, keken ze eens om zich heen in die nieuwe wereld die ze al wel gehoord hadden, maar nog nooit gezien, en besloten dat het wel lollig was. Ze probeerden de grasjes en sprietjes hooi die er lagen, klommen in het voerbakje, dronken natuurlijk volop bij hun moeder en hun wiebelige loopjes gingen al snel over in trefzekere sprints.
En terwijl zij zich zo bezig hielden en amuseerden, en Tessa enorme balen groenvoer weg werkte, keek ik iedere dag naar ze met een gevoel dat nog het beste te omschrijven is als: ‘Nou, lekker dan!’
Al mijn zorgvuldige berekeningen omtrent het ras en de kleur die de jonkies zouden hebben, waren niet uitgekomen en ik was dan ook zwaar teleurgesteld toen ik in plaats van mooie krullerige rode Tessels, saaie zwarte Shelties in het hok zag liggen. Eén Tessel had er toch wel afgekund?
Maar daar hadden de jongen zich hoegenaamd niets van aan getrokken; zij waren lèkker Sheltie en lèkker zwart! Misschien lachte hun DNA mij nu wel uit of zat Moeder Natuur in haar vuistje te grinniken!

Ik bedacht me dat ik later vast wel veel van ze zou gaan houden en dat als ze oud en ziek zouden zijn en op sterven zouden liggen, ik daar heel veel verdriet van zou hebben omdat uiterlijk natuurlijk helemaal niets uitmaakt en het er om ging dat ze gezond en gelukkig zouden zijn, maar die gedachten hielpen helemaal niets als ik weer eens gebelgd naar die drie zwarte Shelties keek die daar vrolijk in het hok rondhupsten. Ze waren Sheltie en bleven Sheltie.

Ik had van te voren mooie namen uitgezocht en omdat het allemaal beertjes waren, had ik voor de namen Argos, Ilios en Oneros gekozen. Het vierde, doodgeboren, broertje, noemde ik Angelos.
Omdat ze echter zoveel op elkaar leken, kon ik ze niet uit elkaar houden. Na bestudering ontdekte ik dan toch wat unieke kenmerken; Argos had een paar bruine haren op zijn neus, Ilios een paar lichte haren op zijn kin en Oneros een paar lichte haren op zijn kont. Als ze echter in het hok zaten te eten of wat rondholden, kon ik nooit zien wie wie was omdat die paar haren onderaan hun hoofd en op hun kont zaten en je die gewoon niet zag als ze bezig waren.
Het droeg niet echt bij tot mijn waardering… fijn, nu had ik dan niet alleen drie zwarte Shelties, maar ook nog eens drie zwarte Shelties die ik niet uit elkaar kon houden!

Gelukkig trokken ze zich niets aan van mij, en groeiden ze op tot vrolijke, zelfbewuste, ondernemende kereltjes.
Tessa had er een zware taak aan; ze viel iedere dag zestig gram af. Ik gaf haar daarom Science Recovery gemengd met koffiemelk (zonder additieven) en dat vond ze zo lekker dat ze het spuitje bijna uit mijn handen griste! Ze kwam weer gestaag aan en bleef daarna op gewicht.

Vier weken later was het kroost niet meer van Tessa afhankelijk en omdat het allemaal beertjes waren die mogelijk met vier weken al geslachtsrijp konden zijn, verlieten ze het moederlijk huis. Eerst ging Argos, die de grootste was, bij zijn vader wonen. Na een dag volgde Ilios en weer een dag later kwam Oneros er ook bij. Op die manier kon Tessa wennen aan de situatie en kon haar lichaam wennen aan het feit dat het niet meer zoveel melk hoefde aan te maken.
De drie broers vonden het wel best dat ze nu bij hun vader zaten want ze hadden een groter hok en dus meer te ontdekken. Hun vader vond het ook wel best want hij kon nu heerlijk op die kleine cavia’s rijden en zijn macht laten gelden. Tessa vond het ook best dat haar zoons niet meer bij haar woonden want nu kon ze al haar aandacht aan het eten schenken.
De enige die nog steeds zat te mokken, was ik! Ik had gehoopt dat ze nog wat op zouden bleken, of dat er alsnog wat krullen zouden verschijnen in hun vachtjes, of desnoods alleen maar een klein slagje of golfje, desnoods alleen maar een gekrulde wimper, maar nee... ze werden juist zwarter en zwarter en hun haar werd alleen maar steiler en steiler.
Ik zou er toch mee moeten leren leven! ;-)

Naar de volgende column.