Column over mijn belevenissen met cavia's.

Je hebt cavia's en cavia's. En dan is er ook nog Tessa..

Niet zeuren, maar eten

Tessa kwam in huis omdat ik op zoek was naar gezelschap voor Attilla. Tessa was zwanger, maar nog maar net, en zou daarom bij de ongecastreerde Attilla kunnen zitten. Toen ze eenmaal hier was, werd ze echter gedekt door Attilla omdat ze bronstig werd. Het bleek dat ze dus niet zwanger was geweest! Maar toen dus wel door Attilla.

Nogal verwarrend allemaal, en wat niet minder verwarrend was, was de speurtocht naar haar naam.
Bij de ene cavia floept zomaar een naam op als je het diertje ziet, maar bij andere kan dat heel wat meer voeten in de aarde hebben, en zo was Tessa ook. Ik verzon allerlei exotische namen zoals Cametta, Shanara, Malmoadate, Loa, Enna, Sadre, Lanea, Senna, Amara, Alana, Cabara, Givana, Chinouka, Cunera, Mereda, Anori, Esena... en zovoorts maar geen van alle  voldeed. Uiteindelijk kwam ik uit op het simpele Tessa.

Een vriendin van mij barstte in lachen uit toen ik trots aankondigde dat ze Tessa zou heten, want na al mijn exotische verzinsels was Tessa natuurlijk heel gewoontjes, en bovendien een naam die heel veel Tesselaars hebben! Een heel gewone naam dus, een naam zonder poespas.
En dat bleek wonderwel bij Tessa te passen, want Tessa is een cavia die als motto heeft 'niet zeuren, maar eten'. En dat is dan ook het enige waar zij voor leeft.

Goed, ze had dan wel een beer in de beurt, Attilla, maar dat boeide haar eigenlijk niet zo, en het waren alleen maar de driften van de natuur, haar bronstigheid, die ervoor gezorgd hadden dat ze het goed vond dat Attilla haar dekte, want daarvoor en daarna moest ze helemaal niets van hem hebben. Als hij in de buurt kwam, snauwde ze hem weg, en hij moest het niet wagen om aan het eten te zitten, want dan werd ze echt link!
En goed, ze had dan wel zoons gebaard, maar toen die weggingen, miste ze hen niet in het minst. Nu zij weg waren, kon zij zich tenminste weer helemaal overgeven aan het eten! En ook toen ze nog bij haar woonden, vond ze ze eigenlijk maar lastig. Dat moest maar drinken en steeds onder haar zitten… zo kreeg zij niet eens de rust om even lekker te eten!

Tessa is ook op andere vlakken een bijzondere cavia. Zo heeft zij zichzelf geleerd zindelijk te zijn. Ik had het bij andere cavia's nog nooit meegemaakt, en ik begreep dan ook eerst niet goed wat ze wilde toen ze op schoot zat en geïrriteerd begon te piepen. Omdat ik dacht dat ze het niet meer leuk vond, zette ik haar terug in de kooi – waarop ze een plas deed.
Maar ik dacht er verder niet bij. De volgende keren echter, ging het net zo: Ze piepte geïrriteerd, ik zette haar terug in de kooi en zij deed een plas.
En toen daagde het me opeens: Ze geeft zelf aan dat ze moet plassen!
Dus ik nam de proef op de som, haalde haar uit de kooi en wachtte tot ze begon te piepen, waarop ik haar terugzette. Ze deed inderdaad een plas, en toen ik haar daarna weer oppakte en op schoot nam, piepte ze helemaal niet meer, maar zat ze gewoon gezellig bij me.
Had ik zomaar een zindelijke cavia!

Wat ook erg grappig is, is dat het absoluut niet uitmaakt wat je Tessa voorhoudt aan eten; ze hapt direct en begint al te kauwen als bij de anderen nog niet eens het besef is doorgedrongen dat er eten is.
Tessa proeft niet eens en kijkt ook niet naar dat wat ze krijgt, en ruikt er ook niet aan. Het enige wat telt is of het eetbaar is. Indien dat zo, trekt ze het direct uit je hand! Ik moet dan ook altijd oppassen dat mijn vingers er niet tussen zitten.
En als de anderen al lang klaar zijn met eten, zit Tessa nog heerlijk te schransen.
Toch zijn er nog wel enige nuances aan te brengen, want het allerlekkerste vind ze gras, tomaat en witlof. Ik moet dan ook altijd vreselijk lachen als dat in de kooi ligt, want de anderen mogen er niet bij. Tessa gaat dan boven op het voer zitten en elleboogt de anderen gewoon weg als zij er proberen bij te komen. Ze trekt dan haar lippen een beetje op zodat ze haar tanden zien en als dat niet genoeg is, snauwt ze en valt ze uit.
Als het hardvoerbakje bijgevuld wordt, is het natuurlijk ook Tessa die er als eerste bij is. Als de anderen net overeind komen om eens te gaan kijken wat er is, zit zij al tot de ellebogen aan toe in de voerbak te schransen. En denk maar niet dat er iemand anders bij mag!
Al het eten is voor Tessa!

En dat is dan natuurlijk ook één van de redenen dat ze dik is. Cavia's zijn eigenlijk nooit te dik, want cavia's hóren plomp en mollig te zijn. Cavia's horen wat dikkig te zijn, rond en lekker gevuld. Je kan aan de oksels en liezen voelen of een cavia te dik is. Een te dikke cavia heeft daar namelijk vetkwabben zitten. Nu heeft iedere cavia daar wel wat vet zitten, en dat moet ook, maar als de vetkwabben meer zijn dan een dun randje en over de oksels en liezen heenvallen, dan is een cavia te dik. En bij Tessa waren de vetkwabben duidelijk voelbaar; ze vulden zo ongeveer mijn hand!
En toch had Tessa nooit snoep of andere dikmakers gehad. De andere reden was dan ook haar zwangerschap en haar ras want Tesselaars staan erom bekend dat ze snel vervetten na een zwangerschap. Tessa hield die 'traditie' in ere, want niet alleen had ze een heel schattig, voor een deel uitgezakt, buikje na haar zwangerschap, maar ook vetrolletjes.
En dat ze alleen maar voor eten leeft, hielp natuurlijk ook niet mee om haar een strak lijfje te geven!

Tessa is een heel bijzondere cavia, met haar humeur, buikje, eetbuien en zindelijkheid, en het is natuurlijk daarom dat ik zo veel van haar houd!

Naar de volgende column.