Column over mijn belevenissen met cavia's.

Het caviabaasje is een raar wezen: Ook al zitten alle kooien vol, tòch ziet hij nog graag méér cavia's. Niet om te hebben, oh, nee, maar gewoon... om naar te kíjken.

Caviasurfen

Omdat ik verslaafd ben aan cavia's èn aan surfen, surf ik vaak op internet, op zoek naar cavia's. Dat is het zogenaamde caviasurfen en iedereen die cavia's heeft (en het caviavirus) zal dit dan ook herkennen. Je wilt niks kopen, je hoeft niks te kopen, je hebt zeker geen ruimte voor méér cavia's, maar je wilt gewoon cavia's ZIEN. Andere cavia's dan degene die je hebt. Immers, degene die je hebt zijn dotten en schatten en je wilt ze nooit meer kwijt, maar ja, die kleurtjes ken je zo onderhand wel... en de rassen die je hebt óók.
Het is dan ook altijd vreselijk leuk om andere cavia's te zien - of toch op z'n minst foto's van andere cavia's. En waar vind je foto's van andere cavia's? Op caviaforums, caviawebsites en natuurlijk op de sites van de diverse cavia-opvangcentra.

En zo gebeurde het dat ik in april 2007 al caviasurfend terecht kwam op de site van Cavia Opvang Westland (die inmiddels helaas niet meer bestaat).
Daar zaten een aantal aardige cavia's, maar wat me direct opviel was dat er twee oude dametjes zaten. De één was 4,5 en de ander was al 6 jaar oud. Och gut toch! Word je zomaar weggedaan als je al bejaard bent! Wat een rare mensen heb je toch!
Enfin, ik dacht er verder niet meer over na, want cavia's in de opvang krijgen altijd nieuwe huisjes met fijne baasjes en ik... ik wilde niks kopen, ik hoefde niks te kopen, en ik had zeker geen ruimte voor méér cavia's. Ik wilde gewoon wat cavia's zien, niets meer, niets minder.

Echter, de volgende keer dat ik al caviasurfend op de site van Cavia Opvang Westland uitkwam, zag ik dat de oude dametjes er nog steeds zaten. De stakkers! Maar goed, er zou vast iemand komen, daar had ik alle vertrouwen in.
Toen ik echter na een paar weken nog eens keek, bleek dat ze er nog zaten. De andere cavia's waren weg, maar zij niet. Sneu!
De week erna ging ik nog eens kijken, gewoon om te zien of ze al een thuis hadden. Vast wel, zo hield ik mezelf voor. Maar, nee, ze zaten er nog...
En de week erna zaten ze er nog steeds...
En zo verstreken de weken... Weken waarin ik steeds ging kijken, alleen maar om te ontdekken dat ze er iedere keer nog steeds zaten.
En april werd mei en mei werd juni en juni werd juli. En zo verstreken de maanden: Ik mezelf voorhoudend dat er heus wel iemand zou komen die hen een goed thuis zou geven en ik steeds maar tegen mezelf zeggend dat ik voorlopig geen nieuwe cavia's wilde.
En toen was er opeens zoveel tijd verstreken dat ze al 5 en 6,5 waren. En nog steeds was er niemand die ze wilde hebben. En ik werd steeds ongeduriger. Er moest toch wel iemand zijn die ze leuk zou vinden? Iemand die ze schattig zou vinden? Iemand die meteen verliefd zou worden op die leuke snoetjes?

Maar, nee, er was helemaal niemand... Na ruim drie maanden op de site gestaan te hebben, en al die tijd dus doorgebracht te hebben in het asiel, was er nog steeds helemaal niemand... En mijn hart brak... Ik kon het níet meer aanzien! Er moest nú aktie ondernomen worden, en wel direct! Als niemand ze dan wilde hebben, dan wilde IK ze wel! Dan zou ik ze wel het liefdevolle thuis geven dat niemand ze had willen aanbieden! Dan mochten ze hier komen om de rest van hun leven wèl geliefd te zijn en wèl gewild!

En zo kwamen Amber en Aminta in mijn leven. Twee oude dametjes die dan wel door niemand gewild waren, maar die daar zelf gelukkig helemaal niet mee zaten. Immers, ze hadden elkaar en ze waren elkaars beste vriendinnen, en wat had je meer nodig als cavia?
Maar alles bleek toch wel eng te zijn. Eerst de reis, die natuurlijk heel spannend was, ook al was er komkommer en paardebloemblad om te eten, en daarna de andere omgeving. Ook de andere cavia's met wie ze samen kwamen te zitten, moesten eerst eens goed bekeken worden voor ze doorkregen dat het niet eng was, maar juist gezellig.
Niet alleen zaten ze samen met anderen omdat mijn flat nogal vol was, maar ook omdat ze natuurlijk al op leeftijd waren. Indien een van hen zou sterven, zou de ander alleen achterblijven. Maar nu ze samen met andere cavia's zaten, zou dat niet gebeuren.

Het nieuwe leventje wende gelukkig al snel. Amber bleek de sul te zijn die zich alleen interesseerde voor slapen en eten, en die dat ook naar hartelust kon doen! Aminta was nieuwsgierig en ondernemend en leek in niets op een cavia die bijna 7 jaar oud was! Ze huppelde het hok door, sprong overal op en af en ontdekte dat door de kamer rennen ook heel erg leuk is! Zij hebben het dus prima naar de zin.

Ik echter had het minder getroffen, want ik moest afkicken... Ik durfde namelijk niet meer te gaan caviasurfen. Want stel dat ik weer van die kneusjes zou zien die niemand zou willen hebben? Amber en Aminta zijn zeker niet de eerste oudjes die ik in huis neem. Ik heb er veel meer een goed thuis gegeven. Tsja, oude cavia's die in een opvang zitten... daar kan ik niet goed tegen. Immers, een jonge cavia krijgt altijd wel een tweede kans, maar die oudjes hebben hun tweede kans al gehad; die zijn al toe aan hun derde of vierde of misschien wel zesde kans. En op een gegeven moment houd het op. Dan zijn er geen kansen meer.
Maar bij mij houd het natuurlijk ook eens op. Immers, mijn tijd en ruimte zijn beperkt. En daarom durfde ik het caviasurfen niet meer aan.
Geen leuke foto's meer bekijken, niet meer wegzwijmelen bij mooie cavia's en geen traantje meer wegpinken bij een zielige oude cavia die niemand meer wil hebben.
Geen caviasurfen meer voor mij!

Voorlopig althans. ;-)

Naar de volgende column.