De Grote Cavia: algemene en bijzondere informatie over cavia's.




































 

Column over mijn belevenissen met cavia's.

Mijn buurman vond twee cavia’s bij het huisvuil. Nu wonen ze bij mij.

Rondje boksen?


De eerste paar dagen dat de twee nieuwe cavia’s bij mij waren, was iedereen een beetje van slag. De andere cavia’s moesten wennen aan de nieuwe bewoners en iedere keer als ik naar ze keek, dacht ik: 'De zieltjes… zomaar bij het vuilnis gezet…'

Na een paar dagen wende dat natuurlijk. Ik pakte ze iedere dag op zodat ze zouden wennen aan mij, maar ze waren nog zo klein dat ik het bijna eng vond om ze op te pakken. Een poosje terug had ik in de dierenwinkel een twee dagen oude cavia in mijn hand gehad, maar het leek wel of die van mij nog kleiner waren! En ze waren natuurlijk ontzettend snel, maar dat had ik wel verwacht.

Kleine Mistral.

Na een paar dagen had ik ook eindelijk namen voor ze. Het piepkleine beertje heette voortaan Arion en zijn zo mogelijk nog kleinere zusje noemde ik Mistral. Mistral zat knus bij Fido en Arion bij Baderon. Fido was, na de aanvankelijke spurt van zijn hormonen, nu zo moe van al het hofmaken en achterna rennen van Mistral dat het heel rustig in de kooi was. En in de kooi van Baderon en Arion was het ook rustig omdat Baderon altijd al de rust zelve was en Arion nog moest wennen.

Arion, wiens vacht op zijn rug veel op die van een Ridgeback lijkt.

Maar de twee andere cavia’s, Cleo en Laila, waren nogal onrustig. Waren er zomaar twee nieuwe cavia’s bijgekomen en zij hadden ze nog niet eens gezien! Dat kon natuurlijk niet!
Ik liet ze op de grond lopen. Mijn cavia-kooi heeft drie verdiepingen en staat op de grond en als er cavia’s op de grond lopen, kunnen ze naar binnen kijken in de onderste verdieping - waar Fido en Mistral zitten. En als ze op hun achterpoten gaan staan – wat iedere cavia doet die daar loopt! – dan zien ze het natuurlijk nog beter.
Cleo ging voorop, zoals altijd, want zij is de baas. Laila hobbelde er achter aan. Eerst bekeek Cleo alles, toen durfde Laila ook wel. Maar veel viel er niet te zien, want Mistral liet zich niet zien en Fido, ja, díe kenden ze al!

Maar na een week was het anders. Toen liet ik voor het eerst Mistral, samen met Fido, op de grond lopen. Mistral was heel ondernemend geweest die eerste avond dat ze bij mij was want ze verkende direct het hok en begon direct te eten, en dat Fido aan haar kont snuffelde deerde haar niet. Ik had gedacht dat ze een ondernemend karakter had en niet bang was, maar in de dagen daarna bleef er niet veel over van haar ondernemendheid: ze was schrikachtig en volgde Fido overal. Dus zomaar op de grond lopen… nee, dat was veel te eng!

Arion daarentegen leek heel schuw en schichtig die eerste avond. Maar dat trok snel bij! En toen hij samen met Baderon voor het eerst op de grond liep, was dat wel eng, maar toch ook wel spannend!

Toen zowel Mistral en Fido als Arion en Baderon op de grond hadden gelopen, mochten Cleo en Laila natuurlijk ook.
Natuurlijk wist ik dat cavia’s heel goed kunnen ruiken, en ik wist ook dat Cleo nogal opvliegend is, maar wat ze deed toen zij en Laila op de grond mochten lopen… dat had ik nog niet meegemaakt van haar – van niet één cavia trouwens!

Cleo kijkt in de kooi - Laila zit achter haar.

Cleo snoof eens zoals een stier kan snuiven.
En je zag haar gewoon denken: 'Hee! Hier zijn andere cavia’s geweest! Wacht eens… dat zijn die nare Mistral en die gemene Arion! Nou, ze moeten vooral niet denken dat zij hier de baas zijn! Ik ben de baas!'

En vervolgens, en dat is wat ik nog nooit had meegemaakt, sprong ze heen en weer zoals een bokser doet. Van het ene op het andere been. Hup, hup, hup! Haar rug was gebold en al haar spieren gespannen. Je kon gewoon de adrenaline door haar aderen horen stromen!

Nadat Cleo in de kooi gekeken heeft, mag Laila ook. In de kooi zijn Fido (rechts) en Mistral (links) te zien.

'Kom maar op!' kon ik haar bijna horen zeggen. 'Kom op maar op, hoor! Ik durf jullie wel aan! We zullen eens zien wie hier de sterkste is!'
En ze bleef maar heen en weer springen… een bokser cavia. Naar het hok toe en er vandaan, en een rondje makend, en weer naar het hok toe.
"Ha! Ze durven niet! Waar zijn die lafaards nou? Ze durven niet!"

Laila stond erbij en keek ernaar.

Maar al die opgekropte agressie moest natuurlijk toch ergens heen en toen bleek dat geen van de nieuwen naar Cleo toe kwamen om de uitdaging aan te gaan, reageerde ze zich af op Laila.

En toen heb ik ze teruggezet in het hok, waarop Laila van pure zenuwuitputting neerzeeg (ze is een echte zenuwpees en schrikt al van een strootje dat in haar kont prikt) en waarop Cleo nog een paar rondjes door de kooi holde, af en toe hier en daar nog een trap en een stoot in de lucht uitdelend.

En dat alles omdat ze zo’n goede neus heeft. Ze had geroken dat de nieuwen op de grond gelopen hadden en dat was háár territorium. Dat Baderon en Fido ook regelmatig op de grond los liepen en hun geur achterlieten, ja, dat was heel normaal, want daar was ze aan gewend. Maar die nieuwen… dat kon natuurlijk niet!

Maar dat ze als een bokser zou springen, dat had ik echt niet kunnen denken!
Nou, ja, het zal wel wennen – en anders kan ze meedoen aan de eerstvolgende bokskampioenschappen voor cavia’s!



Naar de volgende column.

top      home