De Grote Cavia: algemene en bijzondere informatie over cavia's.




































 

De pagina Caviahemel is ermee gestopt. Het Condoleanceregister Caviahemel is nog altijd actief. Je kunt hier vertellen over je overleden cavia en je krijgt altijd antwoord op je bericht.

Op alle foto's rust copyright, ongeacht of er wel of niet een copyrightvermelding op staat. De foto's mag je dan ook niet zonder toestemming van de makers gebruiken.

Caviahemel 1
Caviahemel 2
Caviahemel 3
Caviahemel 4
Caviahemel 5
Caviahemel 6
Caviahemel 7
Caviahemel 8

Caviahemel 9
Caviahemel 10
Caviahemel 11
Caviahemel 12
Caviahemel 13
Caviahemel 14
Caviahemel 15


Carola over haar cavia:




Ik wilde al een tijdje een cavia. Na lang zoeken werd ik verliefd op deze driekleurige gladhaar! Hij kreeg de naam Spikey van mij.Hij is geboren op 15-08-2006. Na een tijdje vond ik dat hij er een maatje bij moest hebben, dus haalde er een beertje bij. Dit ging goed tot ze gingen puberen, toen was de klik tussen beide verdwenen. Heb toen besloten ze beide te castreren. En Spikey kreeg een prachtig zwart borstelvrouwtje, genaamd Sunny. Ze waren de beste maatjes door dik en dun, als je er 1 uit de kooi pakte, begon de ander al te piepen. Opeens merkte ik dat Spikey niet meer at. Ik nam hem mee naar de dierenarts, die zei dat z'n tandjes te lang waren, maar ik vond dit raar, want z'n bekje stond ontzettend scheef,maar ik geloofde hem... helaas at Spikey hierna nog steeds niks, en bleef ik hem maar gepureerde groente geven door een spuit. Na een aantal dagen toch weer de dierenarts gebeld, dat het niet goed ging. Daar aangekomen keken ze in zijn bekje en zeiden dat zijn kiesjes over elkaar heen waren gegroeid, dus hij werd onder narcose gebracht en geholpen. Hij zou 's avonds weer gewoon kunnen eten zeiden ze. Maar dit gebeurde niet en Spikey was ok erg kortademig en benauwd toen hij weer thuis kwam.

De volgende dag afgewacht, maar hij at nog niks, wat erg raar was aangezien dat hij het meeste at van al mijn knagers. Dus weer de dierenarts gebeld. Ze zeiden dat ik wel even langs kon komen, hier kreeg hij een vitamine-B spuit, maar hij ademde nog steeds zwaar. Ze zeiden dat het z'n longetjes waren en dat hij rustig aan moest doen. Ik vertrouwde het allemaal niet,want hij was HEEl benauwd en hij kon zijn achterpoten niet meer bewegen, maar toch maar weer naar huis gegaan met hem. Hij moest eigenlijk alleen liggen, maar ik wilde dat hij bij Sunny lag, zodat hij wat meer rust had. Toen ik na een paar uur thuis kwam, lag hij nog steeds hetzelfde in de kooi. Toen heb ik hem bij me gepakt. Hij kon helemaal niks meer met zijn achterpoten en ook zijn rechtervoorpoot gebruikte hij niet meer.

Hij lag helemaal over m'n buik heen, en kon zichzelf niet recht leggen, hij bleef op zijn zij liggen. Na een tijdje merkte ik dat hij zijn linkervoorpootje ook niet meer kon bewegen. Op een gegeven moment begon hij ok te stuipen bij me. Dit werd steeds erger. Toen heb ik hem goed op mijn buik gelegd en gaf hem een hele dikke kus en zei: ontspan maar ventje, toen maakte hij nog een zacht piepje en 'gaapte' zijn laatste adem uit.

Gelukkig wel uit zijn lijden verlost, maar weet helaas dus niet wat hij had. Hij was in ieder geval nog VEEL te jong om te sterven, hij is maar 1,7jaar geworden. Sunny mist hem verschrikkelijk, en daarom besloten er voor haar wel een vriendin bij te halen, voordat ik dadelijk met een vereenzaamde cavia zit. Deze zal mijn Spikje nooit vervangen, want ik zal hem nooit vergeten! Hij was mijn grote knuffelbeer!!!

Rust zacht ventje van me! Voor altijd in mijn gedachten! Hele dikke knuffel!


Daphne over haar cavia:



Dit is Bennie, mijn lieve cavia. Hij is 26 maart 2008 gestorven, 's nachts bij de dierenarts. Hij moest geopereerd worden, de operatie was goed gegaan, maar de narcose was hem te veel...
Bennie is 5 jaar geworden en heeft zeker een fijn leven gehad. Hij was altijd zo lief.
Ik hou zielsveel van hem en ik ga hem ontzettend missen.

Bennie, ik zal je nooit vergeten, je bent mijn baby, mijn engeltje, mijn vriendje!
Ik hoop dat je het fijn hebt in de Caviahemel!

xxx Daphne

 

Chantal, Dave en Bas over hun cavia:



Lieve Edje,
 
Ed hebben we gekocht toen zij ongeveer 6 weken oud was. We hebben Ed zelf moeten voeden met een spuitje.
Ed was een lieve cavia die kwam vragen om geknuffeld te worden. Zij ging dan heel lief tegen de kooi staan en vroeg om aandacht.
Haar grootste hobby was toch wel eten, een appel, caviasnoepjes, gras, stukje chocolade en hooi waren Ed's favoriete eten. Toen Ed 1 1/2 jaar oud was hebben we een vriendinnetje voor haar gekocht. Waar zij meteen Bas ging "bemoederen". Dit is altijd zo gebleven. Ze waren 2 dikke vrienden!
  
Nu Ed een dikke 2 jaar is geworden hebben we Ed als laatste ook moeten voeden maar helaas baatte dat niet meer. Ze had longonsteking en stierf in mijn hand met Basje tegen haar aanliggend.
  
Lieve Ed, we zullen je verschrikkelijk missen!!!
  
Chantal & Dave & Bas


Esther over haar cavia:



Miracle was iets meer dan vier jaar mijn kleine bolletje. We deden heel veel samen. 's Avonds voor het slapen gaan, boog ik over de kooi heen en zei ik: 'Kusje!'. Dan kwam Miracle naar me toe, ging op zijn achterpoten staan en drukte zijn snuitje tegen mijn mond. Soms nam ik hem mee naar de badkamer en dan liep hij daar vrolijk rond. Als ik mijn handen had gewassen, liep hij al naar de deur toe, wachtend tot ik hem open deed. Daarna trippelde hij vrolijk richting de trap, om weer mee naar boven te gaan. Het vreemde beestje was ook gek op in bad gaan. Ik waste hem een aantal keren in de zomer, dat vond hij fantastisch.
Ik kon de kooi van Miracle ook altijd open laten staan. Onze katten zijn bang voor hem. Miracle was wel hele goede vrienden met de hond. Hij ging beneden vaak naar de hond toe voor een wasbeurt.
Nadat we Miracle begraven hadden, bleef Roby, onze hond, nog vaak in de tuin staan wachten bij het graf. Hij vond dat we iemand vergaten mee naar binnen te nemen.
Miracle was een heel bijzondere cavia. Hij vrolijkte me altijd op met zijn gepiep en als ik lachtte, lachtte hij mee.
In gedachten zal hij altijd bij me blijven en ik hoop hem snel weer te zien.
Ik houd van je, Miracle.  

 

Brandon over zijn cavia:

H

Hallo, dit is Didi.
Didi heb ik al vanaf toen ik 1 jaar was en ik ben nu 7! Ik kon toen nog niet zo goed praten als nu en toen mama vroeg aan mij hoe ze moest heten wees ik alleen maar en zei: "Die! Die!!"
Dus werd het Didi.
Didi hield veel van Moosie, het konijnenvriendje.
Didi was de allerliefste cavia op de hele wereld!!


Marianne over haar cavia:



Mijn princesje is overleden op 18 AUGUSTUS 2007. Ik mis haar nog elke dag, alhoewel ik er nu weer 4 heb, is er nog steeds een die ik wel mis. Het geknuffel in haar lange haren was altijd voor ons allebei fijn. Ze is ruim 6 jaar geworden, en was verder niet ziek.
Toen ik terugkwam van vakantie ging ze 's morgens niet meer eten  en drinken en was erg hangerig. Ik heb haar de hele dag bij me genomen waar ik ook was. En toen is ze 's avonds rustig bij me overleden. We hebben haar in de tuin begraven en er een mooie steen opgelegd met een zonnebloem.
Ik heb het idee dat cavia's wachten soms op hun baasje om te sterven. Gelukkig was ze bij me toen het gebeurde. Ik zal haar nooit vergeten en heb een hele mooie grote foto van haar aan de muur hangen, samen met de andere dames.
 
Marianne, in mem. Princess 18.8.2007  

 

Marina over haar cavia:



Nu ik me 2de cavia los moet laten... morgen dus... Morgen krijgt hij een spuitje... net als zijn broertje... Die al een paar maanden er al niet meer is... Wel nog verdriet om heb en hoop dat die nu gelukkig is en het goed heeft...
Is moeilijk... en doet pijn om los te moeten laten... zorgen blijf ik doen. Liefst zou ik mee willen gaan... maar dan weer terugkomen als k gezien heb dat ze het goed hebben daar... waar ze ook heen gaan als ze er niet meer zijn... Little Arnie & Little Patrick het gaat jullie goed, ik zal jullie missen... iedereen hier zal jullie missen...

Vaarwel en hopelijk tot ooit!
Heb jullie lief!!!!
Knuffeltjes en veel komkommertjes en tomaatjes en lekker hooi voor onderweg!

xxxxjes Marina


Rosalie over haar cavia:



Lieve lieve Drop, ik ga je heel erg missen, je kan nu nooit meer mee kamperen, televisie kijken, in bed knuffen, samen lezen, lekker in het gras lopen en om snoepjes bedelen!
We gaan je heel erg missen en we zullen je nooit meer vergeten!! Helemaal niet dat je altijd zo lief je tomaatjes mee naar je huisje sleepte, je komkommerschilletjes zo lekker vond en als we zaten te eten je altijd om een stukje aardappel kwam bedelen!
Je bent de allerliefste cavia en ik hoop dat je ons ook nooit zult vergeten!!
Dag dag liefje!! Popedijntje, fluutje en troelaa met je kroeso haar!

xxxxxxxxxxxxxxxx je baasje en mama  

 

Sam over zijn cavia:

Mijn lieve cavia Flip is laatst overleden tijdens de zomervakantie,
Hij was bij mijn nichtje toen wij op vakantie gingen voor 3 weken.
Samen met mijn konijn Nikie zat hij bij hun in het hok.
Het leek goed te gaan toen ik ze belde over hun.
Maar toen we hun op gingen halen was Flip er niet meer ik vroeg aan mijn nichtje waar is Flip en toen was het stil…
Alleen Nikie zat in het hok,ik moest huilen want Flip was overleden!
Ik vond het vreselijk want Flip kreeg ik toen voor de zomervakantie en nu is hij alweer dood!
Ik kreeg hem van mijn vriendin zij heeft wel eens een nestje.
 
Hij was geboren op 12-6-2007 en overleed op 5-8-2007
 
Flip had  swarte oren en 3 zwarte pootjes en een roze pootje en was een kleine albino van net een maand.
  
Flip ik mis je zo!
Ik blijf altijd aan je denken.
  
 


Jaline over haar cavia:



Dit was mijn lieve cavia Tijgertje.
Ik heb hem een tijd geleden op gehaald samen met zijn broertje.
Ze waren allebei al wel ouder toen ik ze heb gekregen.
Toen ik naar buiten ging om de cavia's te voeren, vond ik mijn beste maatje dood.
Lieve Tijgertje, jou kan ik nooit vergeten.
Je was mijn alles.
Daarom verdien je een plekje in de caviahemel.

Kusjes, je lieve baasje...

Maureen over haar cavia:

Silke was één van de drie cavia's die we 3 jaar geleden kochten.
Ze was een langharige, zwart met bruine cavia.
Ze had altijd al een zwakke rug.
Op een dag had ze zelfs een verlamd pootje!
Mijn moeder vond de dierenarts te duur, dus verzorgde ik haar door eten op mijn hand voor haar neusje te houden en de drinkfles te pakken en die heel laag te houden zodat Silke kon drinken.
Gelukig werd ze weer helemaal beter!
Maar een hele tijd later, riep mijn broertje door de kamer: 'Silke ligt heel raar te slapen!'
Ik schrok me een hoedje!
Mijn moeder ging kijken en zag dat Silke dood was.
Ik was zó verdrietig.
Die avond hebben we Silke begraven in het bos.

Ps: Ik mis je!!!!!

Groetjes Maureen 

 


Lara en Cindy over hun cavia's:

We missen je enorm! We hadden hem nog maar 1,5 jaar bij ons. Hij was altijd rustig en knorde altijd van geluk. Hij was voor mijn dochtertje omdat haar hamstertje er niet meer was (ze had hem los gelaten zodat ze naar haar mama kon,) en het was liefde op het eerste gezicht. Ook voor mij.

Op een dag voelde ik een bol juist onder zijn poepje(02/07/2005). En ik heb dadelijk naar de dierenarts gebeld; het was toen zaterdagavond. We mochten maandagmorgen al direct komen. Maar zondagavond toen ik slaap wel wou gaan zeggen tegen Nemo lag hij stijf in zijn huisje. We hebben hem een mooi plekje gegeven
  in onze tuin met Lara die een mooi tekstje voor Nemo opzei. We missen je enorm Nemo en je blijft voor altijd in ons hartje.

Een weekje later hebben we Leentje gekocht; ze was 8 weken oud. Ik moest die week het ziekenhuis in voor 5 dagen. Dus Lara en haar cavia Leentje gingen bij de oma slapen. De maandag (17/07/2005) toen ze me kwamrn ophalen aan het ziekenhuis zei vertelde ze me dat Leentje gestorven was . We hadden haar nog maar een week. We zijn met Leentje terug naar de winkel gegaan omdat ze dat daar niet normaal vonden. En ze hebben ons een andere gegeven. Eigenlijk wel een akelig idee net alsof je haar wil vervangen. Maar dat is niet zo, ook al was ze maar zo kort bij ons ze zal net als Nemo in ons hartje blijven. Met Miepje gaat alles trouwens goed ze fluit enorm graag :-) en wij zien haar ook erg graag.

Spijtig genoeg hebben we geen foto's van Nemo en Leentje :-(

Groetjes Lara en Cindy

 

Linde over haar cavia:



RAMBO

Toen mijn broer besloot om een cavia te nemen, beloofde mijn moeder dat hij voor zijn verjaardag een cavia zou krijgen. Na lang zoeken voor de perfecte cavia voor mijn broer zagen we een klein eigenwijs caviaatje in het tuincentrum en voor we het wisten was hij van ons.

De eerste paar weken stond hij op mijn kamer verborgen zodat mijn broer hem niet zou ontdekken. Ik deed mijn best om hem aan alles te laten wennen en knuffelde hem haast plat. (Waarschijnlijk heeft hij daar zijn zwakte voor dames opgedaan. Hij was nl. altijd veel liever bij vrouwen dan bij mannen.)
Hij bleek echter een grote held op sokken te zijn want zodra het iets te eng werd zocht hij weer toevlucht bij mij. Rambo ging na een tijdje officieel bij mijn broer inwonen, maar ik bleef hem vaak zien. Ik ging namelijk heel vaak bij hem op bezoek en hij kwam ook regelmatig bij ons logeren. Bij deze logeerpartijtjes lag hij het liefst op mijn borst onder het dekbed te slapen. Hij vond het ook prima om op de foto te gaan en trok zich er vaak niet eens iets van aan.

Na verloop van tijd bleek dat Rambo echter zo doorgefokt was dat hij last met zijn kiezen kreeg. Hij moest regelmatig naar de dierenarts en kreeg soms dwangvoedsel om aan te sterken. Toen mijn broer verhuisde en bij zijn vriendin ging samenwonen ging Rambo natuurlijk met hem mee. Hij kreeg daar een perfect plekje waar hij voor een lange tijd erg gelukkig leek. Rambo deed alles op zijn manier en zo ook bij zijn overlijden. Hij wachtte tot 's morgens mijn broer wakker was en ging daarna rustig heen. We hebben Rambo met alle egards begraven en minder verdiende hij ook niet.

Rambo is in principe nog elke dag bij mij. Telkens als ik het liedje 'Have I told you lately' van Van Morrison hoor denk ik aan het moment waar hij vol overgave bij mij lag en dat liedje op de achtergrond speelde. Na het overlijden heb ik persoonlijk heel moelijk gehad en ik ben ook een tijdje ontzettend kwaad op hem geweest. Ik vond dat hij er veel te vroeg voor gezien had gehouden. Bij mijn rouwverwerking maakte ik een musicvideo voor en over hem wat enorm hielp.


Vaak schiet Rambo nog even door mijn gedachten.
Mijn grote lieve held op sokken die voor altijd en eeuwig in mijn hart zit.


Freddy,Jeannine en Filip over hun cavia:



Op zaterdagmorgen 26 april is onze lieve cavia Pietje zoals gevreesd overleden na een nacht in de couveuse bij de dierenarts. Ze was vrijdagavond plots erg ziek geworden en had stuiptrekkingen en ademhalingsproblemen en haar neusje en lipje werden blauw. Het was een pechvogeltje, vroeger eens geopereerd voor een gezwel, bijna doodgebeten door een mannetjescavia, tandproblemen, dwangvoeding en ze had opnieuw een inwendig bolletje. Ondanks dat alles het liefste, tamste diertje dat ik ooit gekend heb.

Ze werd graag gestreeld, en mocht elke avond op schoot zitten bij tv, ondertussen gekweekte grassprietjes etend. Nu zal ze geen pijn meer hebben, ze is van de dierenarts mee terug naar huis gekomen, precies al slapend. We hebben haar in onze tuin begraven in een putje gevuld met alpenstro en gewikkeld in mijn velours pull, waar ze s'avonds zo graag op rondliep als ze op schoot zat.

Ik heb de hele dag geweend en zal haar heel erg missen en zal haar nooit vergeten, het is nu een engeltje in de Caviahemel!
Pietje is drie jaar geworden.

Freddy,Jeannine en Filip  

 

Lotte over haar cavia:

 


Mijn cavia Judy is op 22 Feb 2008 overleden.
Ze had al een tijd van die gezwellen op haar lichaam maar het had gewoon geen zin om haar te opereren want dat overleeft een cavia niet. Judy is niet in haar hok doodgegaan. Het is zo gegaan:
Op een schooldag kwam ik thuis, ik liep naar Judy toe en opeens begon ze uitzichzelf superhard te piepen op een hele nare manier. Ze was al een weekje niet helemaal gezond maar dit was echt niet oké dachten mijn moeder en ik.
Dus we zijn direct naar de dierenarts gegaan en die had maar 1 conclusie en dat was Judy laten inslapen.
Ik was helemaal in paniek maar ik wist gewoon dat het over was, ze kon niet meer.
De dierenarts heeft haar een prikje gegeven gewoon in haar eigen supervertrouwde mandje en ik aaide haar tot haar laatste hartslag.

Judy hield super veel van eten,eten en nog eens eten! In welke bui ze ook was ze bleef gewoon wel eten! Maar ze had gewoon ook opeens geen kracht meer om te eten ze probeerde het maar het lukte gewoon niet terwijl ze zo graag wou! Ik probeerde haar te helpen maar dat lukte ook niet.

Ze kon ook altijd super hard gillen als de koelkastdeur openging en ze hield er van om bij op schoot languit te liggen.
In de zomer lieten we haar altijd buitenlopen in ons achterterras. Ze liep altijd achter mijn andere cavia Nancy aan die nu nog leeft.
Ze werd altijd helemaal wild als we met een bakje met paprika stukjes liepen schudden! En als ik dan het mandje op de grond legde rende ze er meteen naar toe om er met haar lieve maatje Nancy in te zitten!
Wat ik altijd zo grappig vond is dat ze altijd achter Nancy waggelde en soms at ze ook alle planten op in de tuin en ze ging altijd in de kast zitten!
Als ze dan achter elkaar liepen maakten ze zo'n knorrend en tevreden geluidje waar ik altijd zo erg van blij werd!

Nou lieve Judy ik hoop dat ik je een geweldig leven heb gegeven en ik zal je nooit vergeten!

En ik hou ontzettend veel van jou!

Lieve kusjes van je baasje Lotte


 


Saskia over haar cavia:



Vandaag is mijn cavia Speedy overleden. Gisteren was ze helemaal niet goed en had veel klachten.we zijn naar de dierenarts geweest en zij zei dat Speedy longontsteking had. Ze heeft haar spuitjes gegeven.en we moesten een kuur van antibiotica volgen. Toen we emaal thuis waren.deed Speedy heel vreemd, het leek alsof ze dronken was ze kieperde heel vaak om en kon zich zelf niet meer staande zetten,wij moesten haar hier mee helpen. Ze maakte dus gewoon hele rare bewegingen.Toen ik opstond lag ze dood in haar kooitje.
Ik vind het echt vreselijk dat ze dood is & ik hoop dat ze veel rust in de cavia hemel heeft.

Speedy, Rust in Vrede!

 

Anouk over haar cavia:

Mijn lieve Tinkerbell is op 13 november 2007 plotseling overleden!
Ik was harstikke gek op hem en het was een harstikke lief beestje,
Hij stond in de 2e huiskamer. Die kamer was zo speciaal omdat Tink er stond.

Als ik hem riep piepte die altijd heel lief naar me en als ik hem vasthield begon die helemaal naar m'n nek te lopen.
Hij hield echt van knuffelen, ik had hem pas 2 en een half jaartje.
Ik merkte die ochtend al dat die zo stil was en ik wist niet waarom. Ik was bang dat die ziek was.
Toen ik naar school ging dacht ik bij mezelf dat ik naar de dierenarts moest gaan, maar toen ik die middag thuis kwam was het al te laat.
Ik ben vreselijk verdrietig en ik mis hem echt. Ik weet echt niet hoe hij is overleden en ik heb geen foto van hem van toen die nog leefde. :( Dat vind ik heel erg jammer.

Ik heb hem begraven in de tuin. Samen met het dekentje waar die altijd lekker in ging zitten.
Ik mis hem heel erg en ik wou dat ik hem nog 1x kon vasthouden en hem kon horen piepen...
 
Mijn Tinkerbell is nu in de caviahemel, dat weet ik zeker!

Lieve Tink, ik wou dat je nog bij me was. :( I love you!

(Tinkie had een hele mooie krullende vacht met een witte pluim op zijn voorhoofd.)

x Anouk

 


Jennifer en Linda over hun cavia's:



Lieve jongens,

Ik heb altijd cavia's gehad en ben van plan altijd er een te houden maar toen ik dacht het is tijd, heb ik van jullie een foto gemaakt en die wil ik in de caviahemel.

We beginnen met Jikkie. Jik. je was een ontzettend geinig beestje. Ik kende je nog niet zo goed omdat ik nog klein was en niet wist wat de dood betekende. Ik weet nog dat je een keer ontsnapt was en dat de 2 buurvrouwen achter je aan moesten haha.
 
Na jou kreeg we een lekker mannetje. Beertje. Jij was zo ontzettend schattig; je had zo'n dik lijfje en was ontzettend lief, beet nooit. Toen we je haalden moest je in een grote zak waar voer in had gezeten. Eenmaal thuis zat je al in hokje bokkesprongetjes te maken en te roepen. Helaas werd je al wat ouder en bleef je wat rustiger, zoals elke ouwe man. Op een gegeven moment stopte je met eten. Je wilde het wel maar het lukte je
niet. Ik maakte dan een beetje warme pap voor je klaar. Nou manneke, dat kreeg je gelukkig wel weg. Mijn moeder en ik zeiden dat het niet verder kon en we naar de dierenarts moesten. Zijn kiesjes waren te groot, en om je om de 6 á 8 weken onder narcose te laten gaan vonden niks. We kozen ervoor om je rust te geven. We gingen de kamer uit voor je spuitje. Je geschreeuw ging door merg en beem. Toen ik terugkwam sprong je in mijn armen waar je later in stierf...

Sardien en Tonijn. Een stel meiden die mijn vaders collega niet meer wilde en mijn moeder die op datzelfde etentje een grap maakte: 'Geef ze maar aan mij'. Nou, we kregen jullie ook. Het waren 2 rascavia's; Sardien een satijn en Tonijn een agoutie.
Tonijn, we wisten niet wat je had, nadat je geen enkel mooi poepje meer deed. Het was alleen diarreetje. We gingen ook naar de arts waarvan ik een negatief gevoel over had. Maar je kwam er goed vanaf, je kreeg medicijnen mee en een proefzakje licht verteerbare brokjes. Het ging de goede kant op. Je piepte weer en je poepje kreeg terug vorm. maar toen op die Zaterdagochtend, je zag er duf uit en je ogen lagen diep. M'n moeder dacht dat je het niet lang meer volhield en dat was zo. Rond de middag was je in je slaap vertrokken.
Sardien en Ik (de rode met kruin) missen je erg.

Punky, nu jij. Je was een lief mannetje en stond al te piepen toen ik terugkwam van kamp. Mijn moeder had je stiekem in huis gehaald. Je was al 3 á 4 jaar toen je kwam. We wilde je Dumpy noemen omdat wij je 4e huisje al waren. Na wat spelen en dollen met Sardien en Tonijn (toen ze er nog was) had je er geen zin meer in en zat je met hetzelfde probleem als Beer. Ook nu wilde we alle rust geven en geen pijn.
Je hebt in ieder geval een mooi half jaar bij ons mogen wonen...

Jikkie, Beertje Tonijn en Punky, we missen jullie erg maar jullie blijven altijd in ons hart.

Kus, Jennifer en Linda.  

 

Mirella over haar cavia:

Op maandag 9 mei 2005 is mijn lieve cavia Tristan overleden. Tristan had een groot gezwel op haar borstkast. Ik ging maandagochtend naar de dierenarts en die zei dat ze meteen geopereerd moest worden. Ik heb haar bij de dierenarts achtergelaten en heb haar 's middags weer opgehaald. De dierenarts zei dat de operatie goed was gegaan, dat ze goed ontwaakt was uit de narcose maar dat ze nog erg sloom en duf was, iets wat toch niet helemaal normaal was.

Ik nam haar mee naar huis en haar toestand verbeterde niet; ze lag als een vaatdoekje in de kooi, ze bewoog niet, wilde niet eten, maakte geen geluid. Ik heb de dierenarts gebeld en die zei dat ik haar warm moest houden met flessen warm water. Het mocht niet meer baten, ze is uiteindelijk bezweken. Ik vind het verschrikkelijk.

Tristan was al drie jaar bij me en ze was echt mijn kleine babytje. Ik hield heel erg veel van haar en mis haar ontzettend. Ik dacht nog bij mezelf: had ik haar nou maar niet laten opereren, dan had ze nu nog geleefd. Volgens de dierenarts had dit niets uitgemaakt; dat gezwel was zo groot als een pingpongbal en het moest er echt uit. Als we hadden gewacht was de huid eromheen gesprongen en was er een grote open wond ontstaan waaraan ze uiteindelijk zou zijn bezweken.

Ik kan nog steeds niet geloven dat ze er niet meer is. Ik kom 's ochtends naar beneden en ze ligt niet meer in haar kooi. Ook als ik 's avonds thuis kom zijn die grote zwarte kraalogen er niet meer die me aankijken. We hebben haar gisterochtend op een mooie plekje begraven. Dat was erg moeilijk. Toen ik haar kistje in het gat legde en de aarde ging er bovenop, toen voelde het heel definitief: Tristan is niet meer. Ik troost mezelf met de gedachte dat we een mooie drie jaar samen hebben gehad.

Tristan, ik mis je ontzettend en ik hou van je!



Yanthe over haar cavia:

Geboren 4 januari 2003 - overleden 27 maart 2007



(Rosa is de zwarte met borstel haar en Sissi is de glad haar bruin met zwart.)

Lieve Rosa,

Je hebt je hele leven voor jezelf moeten vechten, eerst om uit het vlies te komen, toen om niet te stikken onder een plastic bakje, toen je bij mij kwam - na 5 weken- om te zorgen dat Sissi niet al het eten opat, later om jullie knuffeltje Nijntje en tot slot sinds januari 2007 ook tegen de kanker.

Ik was en ben en blijf heel trots op je dat je je medicijnen slikte of aardig bleef. ik weet dat je alles hebt gedaan om te blijven maar dat het niet meer ging toen de kanker naar buiten kwam. Ik hoop en denk dat ik de goeie keuze heb gemaakt toen ik je op 27 maart liet inslapen, lieve Roos, ik blijf altijd aan je denken en van je houden.

Dat heb ik gezegd toen ik je net kreeg samen met Sissi of toen ik mijn laatste wandeling door de tuin met je maakte en toen je je spuitje kreeg, en ik hoop dat je me niet vergeet

Jij houd voor altijd een plekje in mijn hart, en nu ook in de tuin.
Sissi en ik zullen je missen!


 

top      home