|
|
De pagina Caviahemel is ermee gestopt. Het Condoleanceregister Caviahemel is nog altijd actief. Je kunt hier vertellen over je overleden cavia en je krijgt altijd antwoord op je bericht.
|
Op alle foto's rust copyright, ongeacht of er wel of niet een copyrightvermelding op staat. De foto's mag je dan ook niet zonder toestemming van de makers gebruiken.
|
Carola over haar cavia:
Ik wilde al een tijdje een cavia. Na
lang zoeken werd ik verliefd op deze driekleurige
gladhaar! Hij kreeg de naam Spikey van mij.Hij
is geboren op 15-08-2006. Na een tijdje
vond ik dat hij er een maatje bij moest
hebben, dus haalde er een beertje bij. Dit
ging goed tot ze gingen puberen, toen was
de klik tussen beide verdwenen. Heb toen
besloten ze beide te castreren. En Spikey
kreeg een prachtig zwart borstelvrouwtje,
genaamd Sunny. Ze waren de beste maatjes
door dik en dun, als je er 1 uit de kooi
pakte, begon de ander al te piepen. Opeens
merkte ik dat Spikey niet meer at. Ik nam
hem mee naar de dierenarts, die zei dat
z'n tandjes te lang waren, maar ik vond
dit raar, want z'n bekje stond ontzettend
scheef,maar ik geloofde hem... helaas at
Spikey hierna nog steeds niks, en bleef
ik hem maar gepureerde groente geven door
een spuit. Na een aantal dagen toch weer
de dierenarts gebeld, dat het niet goed
ging. Daar aangekomen keken ze in zijn bekje
en zeiden dat zijn kiesjes over elkaar heen
waren gegroeid, dus hij werd onder narcose
gebracht en geholpen. Hij zou 's avonds
weer gewoon kunnen eten zeiden ze. Maar
dit gebeurde niet en Spikey was ok erg kortademig
en benauwd toen hij weer thuis kwam.
De volgende dag afgewacht, maar hij
at nog niks, wat erg raar was aangezien
dat hij het meeste at van al mijn knagers.
Dus weer de dierenarts gebeld. Ze zeiden
dat ik wel even langs kon komen, hier kreeg
hij een vitamine-B spuit, maar hij ademde
nog steeds zwaar. Ze zeiden dat het z'n
longetjes waren en dat hij rustig aan moest
doen. Ik vertrouwde het allemaal niet,want
hij was HEEl benauwd en hij kon zijn achterpoten
niet meer bewegen, maar toch maar weer naar
huis gegaan met hem. Hij moest eigenlijk
alleen liggen, maar ik wilde dat hij bij
Sunny lag, zodat hij wat meer rust had.
Toen ik na een paar uur thuis kwam, lag
hij nog steeds hetzelfde in de kooi. Toen
heb ik hem bij me gepakt. Hij kon helemaal
niks meer met zijn achterpoten en ook zijn
rechtervoorpoot gebruikte hij niet meer.
Hij lag helemaal over m'n buik
heen, en kon zichzelf niet recht leggen,
hij bleef op zijn zij liggen. Na een tijdje
merkte ik dat hij zijn linkervoorpootje
ook niet meer kon bewegen. Op een gegeven
moment begon hij ok te stuipen bij me. Dit
werd steeds erger. Toen heb ik hem goed
op mijn buik gelegd en gaf hem een hele
dikke kus en zei: ontspan maar ventje, toen
maakte hij nog een zacht piepje en 'gaapte'
zijn laatste adem uit. Gelukkig
wel uit zijn lijden verlost, maar weet helaas
dus niet wat hij had. Hij was in ieder geval
nog VEEL te jong om te sterven, hij is maar
1,7jaar geworden. Sunny mist hem verschrikkelijk,
en daarom besloten er voor haar wel een
vriendin bij te halen, voordat ik dadelijk
met een vereenzaamde cavia zit. Deze zal
mijn Spikje nooit vervangen, want ik zal
hem nooit vergeten! Hij was mijn grote knuffelbeer!!!
Rust zacht ventje van me! Voor altijd
in mijn gedachten! Hele dikke knuffel! |
Daphne over haar cavia:
Dit is Bennie, mijn lieve cavia. Hij
is 26 maart 2008 gestorven, 's nachts bij
de dierenarts. Hij moest geopereerd worden,
de operatie was goed gegaan, maar de narcose
was hem te veel... Bennie is 5 jaar
geworden en heeft zeker een fijn leven gehad.
Hij was altijd zo lief. Ik hou zielsveel
van hem en ik ga hem ontzettend missen.
Bennie, ik zal je nooit vergeten,
je bent mijn baby, mijn engeltje, mijn vriendje!
Ik hoop dat je het fijn hebt in de
Caviahemel! xxx Daphne |
Chantal, Dave en Bas over
hun cavia:
Lieve
Edje, Ed hebben we gekocht
toen zij ongeveer 6 weken oud was. We hebben
Ed zelf moeten voeden met een spuitje.
Ed was een lieve cavia die kwam vragen om
geknuffeld te worden. Zij ging dan heel
lief tegen de kooi staan en vroeg om aandacht.
Haar grootste hobby was toch wel eten,
een appel, caviasnoepjes, gras, stukje chocolade
en hooi waren Ed's favoriete eten. Toen
Ed 1 1/2 jaar oud was hebben we een vriendinnetje
voor haar gekocht. Waar zij meteen Bas ging
"bemoederen". Dit is altijd zo
gebleven. Ze waren 2 dikke vrienden!
Nu Ed een dikke 2 jaar
is geworden hebben we Ed als laatste ook
moeten voeden maar helaas baatte dat niet
meer. Ze had longonsteking en stierf in
mijn hand met Basje tegen haar aanliggend.
Lieve Ed, we zullen
je verschrikkelijk missen!!!
Chantal & Dave & Bas |
Esther over haar cavia:
Miracle was iets meer dan vier jaar
mijn kleine bolletje. We deden heel veel
samen. 's Avonds voor het slapen gaan, boog
ik over de kooi heen en zei ik: 'Kusje!'.
Dan kwam Miracle naar me toe, ging op zijn
achterpoten staan en drukte zijn snuitje
tegen mijn mond. Soms nam ik hem mee naar
de badkamer en dan liep hij daar vrolijk
rond. Als ik mijn handen had gewassen, liep
hij al naar de deur toe, wachtend tot ik
hem open deed. Daarna trippelde hij vrolijk
richting de trap, om weer mee naar boven
te gaan. Het vreemde beestje was ook gek
op in bad gaan. Ik waste hem een aantal
keren in de zomer, dat vond hij fantastisch.
Ik kon de kooi van Miracle ook altijd open
laten staan. Onze katten zijn bang voor
hem. Miracle was wel hele goede vrienden
met de hond. Hij ging beneden vaak naar
de hond toe voor een wasbeurt. Nadat
we Miracle begraven hadden, bleef Roby,
onze hond, nog vaak in de tuin staan wachten
bij het graf. Hij vond dat we iemand vergaten
mee naar binnen te nemen. Miracle was
een heel bijzondere cavia. Hij vrolijkte
me altijd op met zijn gepiep en als ik lachtte,
lachtte hij mee. In gedachten zal hij
altijd bij me blijven en ik hoop hem snel
weer te zien. Ik houd van je, Miracle.
|
Brandon over zijn cavia: H
Hallo, dit is Didi. Didi heb ik
al vanaf toen ik 1 jaar was en ik ben nu
7! Ik kon toen nog niet zo goed praten als
nu en toen mama vroeg aan mij hoe ze moest
heten wees ik alleen maar en zei: "Die!
Die!!" Dus werd het Didi.
Didi hield veel van Moosie, het konijnenvriendje.
Didi was de allerliefste cavia op de hele
wereld!! |
Marianne over haar cavia:
Mijn princesje is overleden op 18 AUGUSTUS
2007. Ik mis haar nog elke dag, alhoewel
ik er nu weer 4 heb, is er nog steeds een
die ik wel mis. Het geknuffel in haar lange
haren was altijd voor ons allebei fijn.
Ze is ruim 6 jaar geworden, en was verder
niet ziek. Toen ik terugkwam van vakantie
ging ze 's morgens niet meer eten en
drinken en was erg hangerig. Ik heb haar
de hele dag bij me genomen waar ik ook was.
En toen is ze 's avonds rustig bij me overleden.
We hebben haar in de tuin begraven en er
een mooie steen opgelegd met een zonnebloem.
Ik heb het idee dat cavia's wachten soms
op hun baasje om te sterven. Gelukkig was
ze bij me toen het gebeurde. Ik zal haar
nooit vergeten en heb een hele mooie grote
foto van haar aan de muur hangen, samen
met de andere dames. Marianne,
in mem. Princess 18.8.2007 |
Marina over haar cavia:
Nu ik me 2de cavia los moet laten...
morgen dus... Morgen krijgt hij een spuitje...
net als zijn broertje... Die al een paar
maanden er al niet meer is... Wel nog verdriet
om heb en hoop dat die nu gelukkig is en
het goed heeft... Is moeilijk... en
doet pijn om los te moeten laten... zorgen
blijf ik doen. Liefst zou ik mee willen
gaan... maar dan weer terugkomen als k gezien
heb dat ze het goed hebben daar... waar
ze ook heen gaan als ze er niet meer zijn...
Little Arnie & Little Patrick het gaat
jullie goed, ik zal jullie missen... iedereen
hier zal jullie missen... Vaarwel
en hopelijk tot ooit! Heb jullie lief!!!!
Knuffeltjes en veel komkommertjes en tomaatjes
en lekker hooi voor onderweg! xxxxjes
Marina
|
Rosalie over haar cavia:
Lieve lieve Drop, ik ga je heel erg
missen, je kan nu nooit meer mee kamperen,
televisie kijken, in bed knuffen, samen
lezen, lekker in het gras lopen en om snoepjes
bedelen! We gaan je heel erg missen
en we zullen je nooit meer vergeten!! Helemaal
niet dat je altijd zo lief je tomaatjes
mee naar je huisje sleepte, je komkommerschilletjes
zo lekker vond en als we zaten te eten je
altijd om een stukje aardappel kwam bedelen!
Je bent de allerliefste cavia en ik
hoop dat je ons ook nooit zult vergeten!!
Dag dag liefje!! Popedijntje, fluutje
en troelaa met je kroeso haar!
xxxxxxxxxxxxxxxx je baasje en mama |
Sam over zijn cavia: Mijn lieve cavia Flip
is laatst overleden tijdens de zomervakantie,
Hij was bij mijn nichtje toen wij op
vakantie gingen voor 3 weken. Samen
met mijn konijn Nikie zat hij bij hun in
het hok. Het leek goed te gaan toen
ik ze belde over hun. Maar toen we
hun op gingen halen was Flip er niet meer
ik vroeg aan mijn nichtje waar is Flip en
toen was het stil… Alleen Nikie zat
in het hok,ik moest huilen want Flip was
overleden! Ik vond het vreselijk want
Flip kreeg ik toen voor de zomervakantie
en nu is hij alweer dood! Ik kreeg
hem van mijn vriendin zij heeft wel eens
een nestje. Hij was geboren
op 12-6-2007 en overleed op 5-8-2007
Flip had swarte oren en
3 zwarte pootjes en een roze pootje en was
een kleine albino van net een maand.
Flip ik mis je zo!
Ik blijf altijd aan je denken.
|
Jaline over haar cavia:
Dit was mijn lieve cavia Tijgertje.
Ik heb hem een tijd geleden op gehaald
samen met zijn broertje. Ze waren allebei
al wel ouder toen ik ze heb gekregen.
Toen ik naar buiten ging om de cavia's te
voeren, vond ik mijn beste maatje dood.
Lieve Tijgertje, jou kan ik nooit vergeten.
Je was mijn alles. Daarom verdien je
een plekje in de caviahemel. Kusjes,
je lieve baasje...
|
Maureen over haar cavia: Silke was één
van de drie cavia's die we 3 jaar geleden
kochten. Ze was een langharige, zwart
met bruine cavia. Ze had altijd al
een zwakke rug. Op een dag had ze zelfs
een verlamd pootje! Mijn moeder vond
de dierenarts te duur, dus verzorgde ik
haar door eten op mijn hand voor haar neusje
te houden en de drinkfles te pakken en die
heel laag te houden zodat Silke kon drinken.
Gelukig werd ze weer helemaal beter!
Maar een hele tijd later, riep mijn
broertje door de kamer: 'Silke ligt heel
raar te slapen!' Ik schrok me een hoedje!
Mijn moeder ging kijken en zag dat
Silke dood was. Ik was zó verdrietig.
Die avond hebben we Silke begraven
in het bos. Ps: Ik mis je!!!!!
Groetjes Maureen |
Lara en Cindy over
hun cavia's:
We missen je enorm! We hadden hem nog maar
1,5 jaar bij ons. Hij was altijd rustig
en knorde altijd van geluk. Hij was voor
mijn dochtertje omdat haar hamstertje er
niet meer was (ze had hem los gelaten zodat
ze naar haar mama kon,) en het was liefde
op het eerste gezicht. Ook voor mij.
Op een dag voelde ik een bol juist
onder zijn poepje(02/07/2005). En ik heb
dadelijk naar de dierenarts gebeld; het
was toen zaterdagavond. We mochten maandagmorgen
al direct komen. Maar zondagavond toen ik
slaap wel wou gaan zeggen tegen Nemo lag
hij stijf in zijn huisje. We hebben hem
een mooi plekje gegeven in
onze tuin met Lara die een mooi tekstje
voor Nemo opzei. We missen je enorm Nemo
en je blijft voor altijd in ons hartje.
Een weekje later hebben we Leentje
gekocht; ze was 8 weken oud. Ik moest die
week het ziekenhuis in voor 5 dagen. Dus
Lara en haar cavia Leentje gingen bij de
oma slapen. De maandag (17/07/2005) toen
ze me kwamrn ophalen aan het ziekenhuis
zei vertelde ze me dat Leentje gestorven
was . We hadden haar nog maar een week.
We zijn met Leentje terug naar de winkel
gegaan omdat ze dat daar niet normaal vonden.
En ze hebben ons een andere gegeven. Eigenlijk
wel een akelig idee net alsof je haar wil
vervangen. Maar dat is niet zo, ook al was
ze maar zo kort bij ons ze zal net als Nemo
in ons hartje blijven. Met Miepje gaat alles
trouwens goed ze fluit enorm graag :-) en
wij zien haar ook erg graag. Spijtig
genoeg hebben we geen foto's van Nemo en
Leentje :-( Groetjes Lara en Cindy
|
Linde over haar cavia:
RAMBO Toen mijn broer besloot
om een cavia te nemen, beloofde mijn moeder
dat hij voor zijn verjaardag een cavia zou
krijgen. Na lang zoeken voor de perfecte
cavia voor mijn broer zagen we een klein
eigenwijs caviaatje in het tuincentrum en
voor we het wisten was hij van ons.
De eerste paar weken stond hij op mijn
kamer verborgen zodat mijn broer hem niet
zou ontdekken. Ik deed mijn best om hem
aan alles te laten wennen en knuffelde hem
haast plat. (Waarschijnlijk heeft hij daar
zijn zwakte voor dames opgedaan. Hij was
nl. altijd veel liever bij vrouwen dan bij
mannen.) Hij bleek echter een grote
held op sokken te zijn want zodra het iets
te eng werd zocht hij weer toevlucht bij
mij. Rambo ging na een tijdje officieel
bij mijn broer inwonen, maar ik bleef hem
vaak zien. Ik ging namelijk heel vaak bij
hem op bezoek en hij kwam ook regelmatig
bij ons logeren. Bij deze logeerpartijtjes
lag hij het liefst op mijn borst onder het
dekbed te slapen. Hij vond het ook prima
om op de foto te gaan en trok zich er vaak
niet eens iets van aan. Na verloop
van tijd bleek dat Rambo echter zo doorgefokt
was dat hij last met zijn kiezen kreeg.
Hij moest regelmatig naar de dierenarts
en kreeg soms dwangvoedsel om aan te sterken.
Toen mijn broer verhuisde en bij zijn vriendin
ging samenwonen ging Rambo natuurlijk met
hem mee. Hij kreeg daar een perfect plekje
waar hij voor een lange tijd erg gelukkig
leek. Rambo deed alles op zijn manier en
zo ook bij zijn overlijden. Hij wachtte
tot 's morgens mijn broer wakker was en
ging daarna rustig heen. We hebben Rambo
met alle egards begraven en minder verdiende
hij ook niet. Rambo is in principe
nog elke dag bij mij. Telkens als ik het
liedje 'Have I told you lately' van Van
Morrison hoor denk ik aan het moment waar
hij vol overgave bij mij lag en dat liedje
op de achtergrond speelde. Na het overlijden
heb ik persoonlijk heel moelijk gehad en
ik ben ook een tijdje ontzettend kwaad op
hem geweest. Ik vond dat hij er veel te
vroeg voor gezien had gehouden. Bij mijn
rouwverwerking maakte ik een musicvideo
voor en over hem wat enorm hielp.
Vaak schiet Rambo nog
even door mijn gedachten. Mijn grote
lieve held op sokken die voor altijd en
eeuwig in mijn hart zit.
|
Freddy,Jeannine en Filip over
hun cavia:
Op zaterdagmorgen
26 april is onze lieve cavia Pietje zoals
gevreesd overleden na een nacht in de couveuse
bij de dierenarts. Ze was vrijdagavond plots
erg ziek geworden en had stuiptrekkingen
en ademhalingsproblemen en haar neusje en
lipje werden blauw. Het was een pechvogeltje,
vroeger eens geopereerd voor een gezwel,
bijna doodgebeten door een mannetjescavia,
tandproblemen, dwangvoeding en ze had opnieuw
een inwendig bolletje. Ondanks dat alles
het liefste, tamste diertje dat ik ooit
gekend heb. Ze werd graag gestreeld,
en mocht elke avond op schoot zitten bij
tv, ondertussen gekweekte grassprietjes
etend. Nu zal ze geen pijn meer hebben,
ze is van de dierenarts mee terug naar huis
gekomen, precies al slapend. We hebben haar
in onze tuin begraven in een putje gevuld
met alpenstro en gewikkeld in mijn velours
pull, waar ze s'avonds zo graag op rondliep
als ze op schoot zat. Ik heb de
hele dag geweend en zal haar heel erg missen
en zal haar nooit vergeten, het is nu een
engeltje in de Caviahemel! Pietje is
drie jaar geworden. Freddy,Jeannine
en Filip |
Lotte over haar cavia:
Mijn cavia Judy is op 22 Feb 2008 overleden.
Ze had al een tijd van die gezwellen
op haar lichaam maar het had gewoon geen
zin om haar te opereren want dat overleeft
een cavia niet. Judy is niet in haar hok
doodgegaan. Het is zo gegaan: Op een
schooldag kwam ik thuis, ik liep naar Judy
toe en opeens begon ze uitzichzelf superhard
te piepen op een hele nare manier. Ze was
al een weekje niet helemaal gezond maar
dit was echt niet oké dachten mijn
moeder en ik. Dus we zijn direct naar
de dierenarts gegaan en die had maar 1 conclusie
en dat was Judy laten inslapen. Ik
was helemaal in paniek maar ik wist gewoon
dat het over was, ze kon niet meer.
De dierenarts heeft haar een prikje gegeven
gewoon in haar eigen supervertrouwde mandje
en ik aaide haar tot haar laatste hartslag.
Judy hield super veel van eten,eten
en nog eens eten! In welke bui ze ook was
ze bleef gewoon wel eten! Maar ze had gewoon
ook opeens geen kracht meer om te eten ze
probeerde het maar het lukte gewoon niet
terwijl ze zo graag wou! Ik probeerde haar
te helpen maar dat lukte ook niet.
Ze kon ook altijd super hard gillen
als de koelkastdeur openging en ze hield
er van om bij op schoot languit te liggen.
In de zomer lieten we haar altijd buitenlopen
in ons achterterras. Ze liep altijd achter
mijn andere cavia Nancy aan die nu nog leeft.
Ze werd altijd helemaal wild als we
met een bakje met paprika stukjes liepen
schudden! En als ik dan het mandje op de
grond legde rende ze er meteen naar toe
om er met haar lieve maatje Nancy in te
zitten! Wat ik altijd zo grappig vond
is dat ze altijd achter Nancy waggelde en
soms at ze ook alle planten op in de tuin
en ze ging altijd in de kast zitten!
Als ze dan achter elkaar liepen maakten
ze zo'n knorrend en tevreden geluidje waar
ik altijd zo erg van blij werd!
Nou lieve Judy ik hoop dat ik je een geweldig
leven heb gegeven en ik zal je nooit vergeten!
En ik hou ontzettend veel van
jou! Lieve kusjes van je baasje
Lotte
|
Saskia over haar cavia:
Vandaag is mijn cavia Speedy overleden.
Gisteren was ze helemaal niet goed en had
veel klachten.we zijn naar de dierenarts
geweest en zij zei dat Speedy longontsteking
had. Ze heeft haar spuitjes gegeven.en we
moesten een kuur van antibiotica volgen.
Toen we emaal thuis waren.deed Speedy heel
vreemd, het leek alsof ze dronken was ze
kieperde heel vaak om en kon zich zelf niet
meer staande zetten,wij moesten haar hier
mee helpen. Ze maakte dus gewoon hele rare
bewegingen.Toen ik opstond lag ze dood in
haar kooitje. Ik vind het echt vreselijk
dat ze dood is & ik hoop dat ze veel
rust in de cavia hemel heeft.
Speedy, Rust in Vrede! |
Anouk over haar cavia: Mijn lieve Tinkerbell is
op 13 november 2007 plotseling overleden!
Ik was harstikke gek op hem en het
was een harstikke lief beestje, Hij
stond in de 2e huiskamer. Die kamer was
zo speciaal omdat Tink er stond.
Als ik hem riep piepte die altijd heel lief
naar me en als ik hem vasthield begon die
helemaal naar m'n nek te lopen. Hij
hield echt van knuffelen, ik had hem pas
2 en een half jaartje. Ik merkte die
ochtend al dat die zo stil was en ik wist
niet waarom. Ik was bang dat die ziek was.
Toen ik naar school ging dacht ik bij
mezelf dat ik naar de dierenarts moest gaan,
maar toen ik die middag thuis kwam was het
al te laat. Ik ben vreselijk verdrietig
en ik mis hem echt. Ik weet echt niet hoe
hij is overleden en ik heb geen foto van
hem van toen die nog leefde. :( Dat vind
ik heel erg jammer. Ik heb hem
begraven in de tuin. Samen met het dekentje
waar die altijd lekker in ging zitten.
Ik mis hem heel erg en ik wou dat ik hem
nog 1x kon vasthouden en hem kon horen piepen...
Mijn Tinkerbell is nu in de caviahemel,
dat weet ik zeker! Lieve Tink,
ik wou dat je nog bij me was. :( I love
you! (Tinkie had een hele mooie
krullende vacht met een witte pluim op zijn
voorhoofd.) x Anouk
|
Jennifer en Linda over
hun cavia's:
Lieve
jongens, Ik heb altijd cavia's
gehad en ben van plan altijd er een te houden
maar toen ik dacht het is tijd, heb ik van
jullie een foto gemaakt en die wil ik in
de caviahemel. We beginnen met
Jikkie. Jik. je was een ontzettend geinig
beestje. Ik kende je nog niet zo goed omdat
ik nog klein was en niet wist wat de dood
betekende. Ik weet nog dat je een keer ontsnapt
was en dat de 2 buurvrouwen achter je aan
moesten haha. Na jou kreeg
we een lekker mannetje. Beertje. Jij was
zo ontzettend schattig; je had zo'n dik
lijfje en was ontzettend lief, beet nooit.
Toen we je haalden moest je in een grote
zak waar voer in had gezeten. Eenmaal thuis
zat je al in hokje bokkesprongetjes te maken
en te roepen. Helaas werd je al wat ouder
en bleef je wat rustiger, zoals elke ouwe
man. Op een gegeven moment stopte je met
eten. Je wilde het wel maar het lukte je
niet. Ik maakte dan een beetje warme
pap voor je klaar. Nou manneke, dat kreeg
je gelukkig wel weg. Mijn moeder en ik zeiden
dat het niet verder kon en we naar de dierenarts
moesten. Zijn kiesjes waren te groot, en
om je om de 6 á 8 weken onder narcose
te laten gaan vonden niks. We kozen ervoor
om je rust te geven. We gingen de kamer
uit voor je spuitje. Je geschreeuw ging
door merg en beem. Toen ik terugkwam sprong
je in mijn armen waar je later in stierf...
Sardien en Tonijn. Een stel meiden
die mijn vaders collega niet meer wilde
en mijn moeder die op datzelfde etentje
een grap maakte: 'Geef ze maar aan mij'.
Nou, we kregen jullie ook. Het waren 2 rascavia's;
Sardien een satijn en Tonijn een agoutie.
Tonijn, we wisten niet wat je had,
nadat je geen enkel mooi poepje meer deed.
Het was alleen diarreetje. We gingen ook
naar de arts waarvan ik een negatief gevoel
over had. Maar je kwam er goed vanaf, je
kreeg medicijnen mee en een proefzakje licht
verteerbare brokjes. Het ging de goede kant
op. Je piepte weer en je poepje kreeg terug
vorm. maar toen op die Zaterdagochtend,
je zag er duf uit en je ogen lagen diep.
M'n moeder dacht dat je het niet lang meer
volhield en dat was zo. Rond de middag was
je in je slaap vertrokken. Sardien
en Ik (de rode met kruin) missen je erg.
Punky, nu jij. Je was een lief mannetje
en stond al te piepen toen ik terugkwam
van kamp. Mijn moeder had je stiekem in
huis gehaald. Je was al 3 á 4 jaar
toen je kwam. We wilde je Dumpy noemen omdat
wij je 4e huisje al waren. Na wat spelen
en dollen met Sardien en Tonijn (toen ze
er nog was) had je er geen zin meer in en
zat je met hetzelfde probleem als Beer.
Ook nu wilde we alle rust geven en geen
pijn. Je hebt in ieder geval een mooi
half jaar bij ons mogen wonen...
Jikkie, Beertje Tonijn en Punky, we missen
jullie erg maar jullie blijven altijd in
ons hart. Kus, Jennifer en Linda.
|
Mirella over haar cavia: Op maandag 9 mei 2005
is mijn lieve cavia Tristan overleden. Tristan
had een groot gezwel op haar borstkast.
Ik ging maandagochtend naar de dierenarts
en die zei dat ze meteen geopereerd moest
worden. Ik heb haar bij de dierenarts achtergelaten
en heb haar 's middags weer opgehaald. De
dierenarts zei dat de operatie goed was
gegaan, dat ze goed ontwaakt was uit de
narcose maar dat ze nog erg sloom en duf
was, iets wat toch niet helemaal normaal
was. Ik nam haar mee naar huis
en haar toestand verbeterde niet; ze lag
als een vaatdoekje in de kooi, ze bewoog
niet, wilde niet eten, maakte geen geluid.
Ik heb de dierenarts gebeld en die zei dat
ik haar warm moest houden met flessen warm
water. Het mocht niet meer baten, ze is
uiteindelijk bezweken. Ik vind het verschrikkelijk.
Tristan was al drie jaar bij me
en ze was echt mijn kleine babytje. Ik hield
heel erg veel van haar en mis haar ontzettend.
Ik dacht nog bij mezelf: had ik haar nou
maar niet laten opereren, dan had ze nu
nog geleefd. Volgens de dierenarts had dit
niets uitgemaakt; dat gezwel was zo groot
als een pingpongbal en het moest er echt
uit. Als we hadden gewacht was de huid eromheen
gesprongen en was er een grote open wond
ontstaan waaraan ze uiteindelijk zou zijn
bezweken. Ik kan nog steeds niet
geloven dat ze er niet meer is. Ik kom 's
ochtends naar beneden en ze ligt niet meer
in haar kooi. Ook als ik 's avonds thuis
kom zijn die grote zwarte kraalogen er niet
meer die me aankijken. We hebben haar gisterochtend
op een mooie plekje begraven. Dat was erg
moeilijk. Toen ik haar kistje in het gat
legde en de aarde ging er bovenop, toen
voelde het heel definitief: Tristan is niet
meer. Ik troost mezelf met de gedachte dat
we een mooie drie jaar samen hebben gehad.
Tristan, ik mis je ontzettend en ik
hou van je!
|
Yanthe over haar cavia: Geboren 4 januari 2003
- overleden 27 maart 2007
(Rosa is de zwarte met borstel haar
en Sissi is de glad haar bruin met zwart.)
Lieve Rosa, Je hebt je
hele leven voor jezelf moeten vechten, eerst
om uit het vlies te komen, toen om niet
te stikken onder een plastic bakje, toen
je bij mij kwam - na 5 weken- om te zorgen
dat Sissi niet al het eten opat, later om
jullie knuffeltje Nijntje en tot slot sinds
januari 2007 ook tegen de kanker.
Ik was en ben en blijf heel trots op je
dat je je medicijnen slikte of aardig bleef.
ik weet dat je alles hebt gedaan om te blijven
maar dat het niet meer ging toen de kanker
naar buiten kwam. Ik hoop en denk dat ik
de goeie keuze heb gemaakt toen ik je op
27 maart liet inslapen, lieve Roos, ik blijf
altijd aan je denken en van je houden.
Dat heb ik gezegd toen ik je net kreeg
samen met Sissi of toen ik mijn laatste
wandeling door de tuin met je maakte en
toen je je spuitje kreeg, en ik hoop dat
je me niet vergeet Jij houd voor
altijd een plekje in mijn hart, en nu ook
in de tuin. Sissi en ik zullen je missen! |
|
|
top
home |