Caviahemel 1
Caviahemel 2
Caviahemel 3
Caviahemel 4
Caviahemel 5
Caviahemel 6
Caviahemel 7
Caviahemel 8

Caviahemel 9
Caviahemel 10
Caviahemel 11
Caviahemel 12
Caviahemel 13
Caviahemel 14
Caviahemel 15

Lisan over haar cavia:

Dit is mijn cavia Pluisje.
Hij was 2 jaar oud en moest toen al sterven.
Hij had een grote bult op z'n kont
wat te groot was om te opereren
Ik kon hem er wel mee rond laten lopen
maar daar leed hij zelf heel veel onder.
Ik besloot hem een spuitje te geven.
Dat was het beste.
Ik mis hem heel erg, en moet nu nog vaak huilen.
Hij heeft een eigen grafje, daar ga ik vaak heen.

Liefs Lisan

Jackie over haar cavia:

Mijn cavia heette Karel. Hij was rond de 6 jaar oud en had al zijn hele leven astma. Hij is zaterdag 6 maart overleden aan gasvorming in zijn darmen. Hij was een hele mooie cavia

Stefanie over haar cavia:

Dit is mijn cavia Bobo. ik heb Bobo niet zomaar gekregen. Eigenlijk mocht ik geen dieren, maar omdat ik discallculie heb (rekenstoornis) mocht ik er wel een. Dieren zijn namelijk heel goed als je moeite hebt met school of andere problemen. Wij gingen naar de dierenwinkel; ik had meteen Bootje op het oog: die moest en zou ik hebben! En toen had ik hem dus. Hij was heel stoer, dapper en lief. Iedere avond gingen we knuffelen hij ging altijd lekker slapen bij mij. Hij was echt een vriend van mij. Hij ging altijd mee op vakantie; dat vond hij geweldig. Ik speelde en knuffelde hem helemaal fijn.
Maar na 3 jaar kreeg hij problemen met zijn kiezen en is hij 2 keer onder narcose geweest om de kiezen te laten vijlen, maar de derde keer wilde ik hem dat niet meer aan laten doen. Hij wou zelf ook niet meer eten. Hij sliep alleen maar. Ik vond het heel erg moeilijk, maar we hebben hem een spuitje gegeven. (ondertussen dat ik dit schrijf moet ik de hele tijd huilen.) Nu vind ik het heel erg om hem te missen; hij was echt van mij.

Bobo je moet weten dat ik heel veel van jou  hou!!!!!!!!!!
Ik blijf voor altijd van je houden.

-xxx- Je baasje Stefanie 

Ilona over haar cavia:

Mijn cavia Knuffie is vannacht overleden, morgen (28 februari) zou hij 3 jaar worden!! Hij is overleden omdat hij niet meer kon eten omdat hij een kaakafwijking had, de dierenartsen konden hem niet meer helpen. We hebben hem 6 weken met Olvarit gevoerd, maar hij overleefde het toch niet. Hij heeft elke dag van zijn bijna 3-jarige leven liefde gehad, en mij en mijn familie liefde gegeven, dus ik vind dat ook hij een plaatsje in de caviahemel verdient!! Ik mis hem erg, maar heb gelukkig een paar foto's ingelijst, en hem in de tuin begraven. Zo heb ik toch nog een aandenken aan hem.

Bedankt voor al jullie aandacht!!
Groetjes Ilona

Elisa over haar cavia Drollie:

Drollie is maar 2 jaar geworden, dat kwam omdat ze longontsteking kreeg. Ze zat de hele dag alleen nog maar in een hoekje en at en dronk niet meer. Dus moesten we overgaan op dwangvoeding. We kregen van de dierenarts anti-biotica en haar tanden waren geknipt.

Ondertussen had ze al een week niet meer gegeten. We dachten dat de tanden te kort waren afgeknipt, maar dat was dus niet. Het ziet er zo zielig uit als je een cavia ziet die heel graag wil eten maar het lukt haar niet. Na 2 dagen zijn we naar een andere dierenarts gegaan; de longontsteking zou niet over zijn en ze had gasvorming in de darmen. Dus weer medicijnen meegekregen.
Het hielp niet en Drollie verzwakte ernstig. Weer terug naar de kliniek en toen moest ze daar blijven ter observatie; 3 dagen bleef ze daar om aan te sterken, maar nog steeds kón ze niet eten maar wou ze het wel. Thuis nog steeds blijven proberen, paprika en haar mond gestopt en heel soms kon ze het weg krijgen. We hadden ook nog pijnstillers gehad, want misschien deden haar tanden wel pijn. Na 3 weken nog niet zelf te kunnen en en drinken zijn we weer terug geweest naar de dierenarts, en die zei dat het beter was om haar in te laten slapen. Haar hele lichaam was gewoon ziek. De dierenarts was verbaasd dat ze het zo lang heeft volgehouden. Drollie had heel lang gevochten, zelf toen ze het spuitje kreeg, bleef haar hartje nog lang vechten. Ik mis haar, en hoop dat ze in de caviahemel weer kan eten.

Drollie was op 4 januari 2004 2 jaar geworden, en toen was ze al ziek. We hadden haar in laten slapen op 19 januari 2004. Ik hou nog steeds veel van haar en mis haar. Ze heeft goed gevochten. 

Fien over haar cavia:

Drie Jaar is ie geworden, onze Lucifer! Hij had kanker in zijn borst, wat zeer zelden voor komt bij cavia's maar dat eindigt met de dood. Hij was m'n kindje, m'n baby! Nu, 6 jaar later, mis ik heb nog steeds. Elke keer ik jullie site bezoek, ben ik blij dat er toch nog mensen zijn die geven om de cavia. Hij is misschien wel klein, maar onze Lucifer was verschrikkelijk dapper! Liefs aan alle andere mensen die te maken hebben met het verlies van hun beste vriend, want dat was Lucifer wel van mij! Respect!

Lucifer, I love ya 4-ever!
Fien

Fleur over haar cavia Dottie:

Mijn cavia Dottie is dood. Ik mis haar heel erg, want ze was mijn beste vriendin. Ze is gestorven op mijn verjaardag (4 februari ). Ze was heel lief en heel zacht. Ze was mijn eerste cavia, een Abbessijn. We hebben haar een plaatsje gegeven in de tuin, dan kan ik haar nog bezoeken. Ik krijg misschien een nieuwe, maar het zal anders zijn dan met Dottie. Hopelijk blijft deze langer dan 10 maanden leven. Dottie had een tumor in haar hoofd en is toch wel 6 dagen heel erg ziek geweest.

Lisanne over haar cavia Snuitje:

Ik had 2 cavia's. De donkere (rechts) is Snuitje. Ze is op 15 november overleden en wij hebben haar in de tuin begraven.
Snuitje is dood gegaan aan een tumor in haar baarmoeder.
Toen we haar nog niet zo lang hadden begon ze te bloeden uit haar kontje, we zijn naar de dierenarts gegaan en die zei dat het een blaasontsteking was. We kregen antibiotica mee, maar na de behandeling ging het niet over. Het bleef doorgaan maar we lieten het maar zo want ze had geen pijn dat kon je aan haar zien.
Toen het op een dag steeds erger werd gingen we met haar naar een andere dierenarts. Die liet haar opereren en er kwam een tumor zo groot als een computermuis uit (mischien nog wel groter).
De operatie was goed gegaan en ze kon weer mee naar huis om te herstellen en uit haar narcose te ontwaken.
Het ging in de loop van de avond steeds beter met haar en ik ging naar bed net als mijn broer.
Toen ik 20 minuten in bed lag kwam mijn vader boven en ik wist meteen dat het fout was. Hij zei dat het gebeurd was. Ik rende naar benden en zag daar de liefste cavia in haar kooi liggen. Ik stond te trillen op mijn benen.
 Snif (de linker) is de moeder van Snuitje. We hadden Snif nog maar net en toen kreeg ze een klein lief caviaatje dat we Snuitje noemde. Ze waren echt heel erg gelukkig samen en deden alles met z'n tweeën.
Ze wou niet veel eten nadat Snuitje was overleden. We hebben toen een nieuwe kleine cavia genomen. Ze heet Snoesje en ze zijn heel erg gelukkig met z'n tweeën.
 
Lieve Snuit,
Ik zal je nooit nooit vergeten en je blijft altijd de liefste cavia van allemaal.

Doei -xxxx- Lisanne

Nance over haar cavia Rexy:

Rexy (hier links op de foto) heb ik op 18 oktober 2003 (ze was toen ongeveer 7 maanden) samen met Teddy (rechts op de foto) uit een cavia-opvang gehaald.
Beide kwamen van een broodfokker die er gelukkig mee ophield zodat onder andere deze 2 meiden nog een heel gelukkig leventje tegemoet zouden gaan. Het hele weekend was er niets aan de hand tot het me op 20 oktober bij Rexy opviel dat haar koppie wat scheef stond. We zijn er toen mee naar de dierenarts geweest en die zei dat het een verwaarloosde oorontsteking was, niets meer aan te doen, alleen druppelen met slaolie zodat de eventuele korstjes zouden losweken. Dat heb ik trouw 2 keer per dag gedaan totdat me ineens opviel dat er een bultje in d’r oor zat. Dus wij weer naar de dierenarts en die wist niet wat het was. Het kon kanker zijn, maar ook een abces. We moesten afwachten of het ging groeien en helaas deed het dat, en in een rap tempo.
Omdat ik de dierenarts er wel heel makkelijk over vond doen heb ik een afspraak gemaakt in Utrecht. Daar hebben ze een biopsie van de bult genomen en heeft ze antibiotica gekregen en de mededeling dat de kans klein was dat het aan zou slaan en dat we er rekening mee moesten houden dat we haar in moesten laten slapen, zeker als het kanker zou zijn. Maar we moesten eerst de uitslag van de biopsie afwachten. Helaas bleef ondertussen de bult groeien en puilde die helemaal d'r oortje uit. Met Utrecht gebeld en daar hadden ze dus alleen maar bloed in de biopsie gevonden. Dus geen kanker, het bleek om een poliep te gaan die heel diep in haar oortje zat (vandaar dat scheve koppie), maar wat wel weg te halen was voor een groot deel. De kans was wel aanwezig dat het weer zou gaan groeien, maar dan zouden ze het dicht kunnen branden. Gelijk een afspraak gemaakt om de bult weg te laten halen en 3 december hebben we haar weggebracht om haar vervolgens 4 december weer op te halen. Wat was het mooi om te zien dat ze gewoon een oortje had, zonder dat er een bult ter grootte van een aardige druif uit hing!
De dag zelf ging het prima, maar 5 december begon de ellende. Ze wilde niet meer eten, dus weer naar de dierenarts (een andere) en die heeft haar tanden een beetje bijgeknipt en een haakje aan d'r kiezen weggevijld.
Pijnstillers mee en ik moest haar ook dwangvoeren. Stukje bij beetje ging het allemaal beter tot de bewuste zaterdag 20 december. 's Morgens was haar hele linkerkant verlamd en in de loop van de dag raakte ze helemaal verlamd.
In haar geopereerde oortje zat allemaal geel groene smurrie dus we denken (zeker weten zullen we het nooit) dat het in haar hersentjes is geslagen).
Ik had zo gehoopt dat ze de zaterdag op zondag rustig zelf in zou slapen anders zou ik zondag naar de weekenddierenarts gaan. Natuurlijk kon ik niet slapen en heb 's ochtends vanaf 5 uur met haar op schoot gezeten.  Zo ontzettend zielig want ze kon helemaal niets meer en als je haar voorzichting oppakte om haar te verleggen dan piepte ze zachtjes van de pijn.
Totdat ze op die 21 december om  10.46 uur besloot dat het genoeg was en mijn kleine dappere meisje rustig insliep om naar de Regenboogbrug te gaan om te spelen met alle andere dieren die daar wonen , waar we elkaar ooit weer tegen zullen komen…………………
 
Dikke X Nance

Mireille over haar cavia Woppie:

Dit is Woppie: de dapperste cavia die ik heb gekend.
Wop is bij mij thuis geboren op 30 juni 1999 en was een grote verrassing (had haar moeder zwanger gekocht). Ze was naar haar moeder en vriendin niet erg sympatiek, maar toen ze alleen overbleef bleek ze geweldig lief te zijn!
Ze heeft een grote operatie gehad waarbij haar eierstokken zijn weggehaald: deze waren allebei 5 cm doorsnee en namen 50-60% van haar buikholte in beslag! Gelukkig knapte ze na deze operatie goed op; ze ging al snel weer zelf eten. Na ongeveer een jaar stonk ze uit haar bek en bleek ze ontstoken tandvlees te hebben; ze is hiervoor behandeld en ondanks dat ze een tand verloren had, ging het hartstikke goed met haar... tot ik een bult onder haar kin ontdekte. Dit bleek een abces en de dierenarts kon haar hier niet aan opereren.
Je kon het abces namelijk uitknijpen via het wortelkanaal van de tand die ze kwijt was, dit was dus nooit goed schoon te krijgen... Wop is behandeld met antibiotica en ze liet mij haar abces dagelijks uitknijpen. Ze ging hier zelfs voor zitten en gaf duidelijk aan wanneer het genoeg was! Is dat dapper of niet? Het moet voor haar echt wel pijnlijk zijn geweest! Helaas werd het abces toch steeds groter en toen ik haar op 22 januari heb laten inslapen bleek de ontsteking ook al in haar borstholte te zitten.
Ik mis haar nog dagelijks en vind dat deze dappere cavia een plaatsje in de caviahemel heeft verdiend, op de eeuwige groene grazige weiden bij Willie, Maya, Zero the Hero en Vlekkie, mijn andere cavia's en bij die van jullie!

Liefs, Mireille

Stefanie over haar cavia:

Al een aantal jaartjes hadden we een scheet van een konijn, waar we erg veel plezier aan beleefden. Maar hoe vaker ik in de dierenspeciaalzaak kwam, hoe meer ik begon te denken over een maatje voor Skip; een vriendje waar ze lekker mee kon spelen, knuffelen etc. Al begin 2003 viel mijn blik op een volwassen Sheltie-cavia, een mooie gitzwarte, die daar maar alleen in z'n hokkie zat. Die zou ook wel behoefte hebben aan gezelschap... Toen begon ik bij m'n vriend al te zeuren; "Ik heb zo'n leuk vriendje voor Skip gezien...! Aaaah, toe nou!" Zijn reactie: "Nee, we hebben al genoeg beesten! (Hond, konijn en 3 vissen, red.)
En ik maar blijven zeuren en iedere keer weer kijken of 'mijn' cavia er nog zat. Uiteraard bleef hij daar maar in de dierenwinkel, want veel mensen kopen natuurlijk liever een lief klein schattig baby-caviaatje... En juist daarom groeide mijn liefde voor die zwarte langhaar meer en meer...

Na een hoop gezanik en gezever, en na mijn lief bestookt te hebben met briefjes, mailtjes en andere smeekbedes, reden we op de eerste zaterdag in juli 2003 dan toch naar de winkel om Skip's vriendje op te halen. Ik had al vaak aan Thieu gevraagd of ie bij ons wilde komen wonen, en nu mocht ik 'm dan eindelijk meenemen! Na een half jaar zeuren... Vanaf het allereerste moment dat Skip en Thieu elkaar ontmoetten, was het liefde op het eerste gezicht! Wat een heerlijk stel samen! En ze bleven maar vrijen en knuffelen en Thieu heeft zelfs een keer geprobeerd om Skip het hof te maken! Na een flinke maaltijd lagen ze dan altijd voldaan tegen, op, of naast elkaar in te dutten.
Op een zondag in januari 2004 merkten we ineens dat Thieuke de hele dag nog niks had gegeten of gedronken. Zelfs z'n appeltjes of andere lekkertjes hoefde hij niet meer. Dat was voor mij reden genoeg om naar de dierenarts te gaan, want ik had al gelezen dat een zieke cavia weinig overlevingsdrang heeft. De arts heeft hem helemaal nagekeken, maar kon niets vinden. Nadat Thieu een vitamine-shot had gekregen en we weer thuis waren, ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts; toen ben ik overgegaan op dwangvoeding. Dat leek in eerste instantie goed te gaan; ik was al blij dat hij het doorslikte! Maar toen we die woensdagochtend beneden kwamen, was ons menneke toch stiekum in slaap gesukkeld... en Skip zat er maar een beetje verdrietig naar te kijken... Nooit geweten dat je om een cavia ook zoveel verdriet kon hebben! Waar ik vooral boos om was, was het feit dat A. we hem sowieso maar een half jaartje hebben gehad, en B. hij al 9 maanden was toen we hem kregen; hij heeft dus langer in de dierenwinkel gezeten dan bij z'n vriendinnetje, waar hij zoveel van hield...
Ik vind het nog steeds erg jammer dat we maar zo kort van Thieu mochten genieten; hij was zo mooi en lief!!! Na een paar hartverscheurende dagen tegen een verdrietig konijn aan te hebben gekeken, zijn we naar de dierenwinkel gereden om een waardig opvolger voor Thieu te zoeken. Nu woont Ozzy alweer een paar weekjes bij ons. Ozzy is pas van 29-11, dus hij moet nog veel leren, maar ook hij viel vanaf dag 1 voor de charmes van Skip, en dat was gelukkig wederzijds. Ik hoop dat Thieuke van bovenaf ziet hoe fijn ze het met elkaar hebben.

Dag lief Thieuke! Kusjes van Steeffie en SkipXXX


(Dit is niet Thieu, maar een cavia die erg veel op hem lijkt.)

San over haar cavia Turbo:

Turbo, 12 feb 2003 ~ 21 januari 2004
 
Dag wereld,
Dag zonneke,
Dag lekker gras in de tuin,
Dag lieve mensen allemaal,
Dag lieve cavia broertjes en zusjes,
Ik moet nu dodo gaan doen, want morgen vertrek
ik op reis, ver ver weg.
 
Slaapwel mijne lieve jongen, mijn kleine kapoen,
Ik mis je verschrikkelijk, maar ik weet zeker dat we
elkaar terug gaan zien.
Ik weet nog niet waar en wanneer, maar ik weet
dat jij daar op mij zal wachten.

San

Nina over de cavia van haar zusje Helene:

Het was de eerste keer dat wij cavia's kochten; 1 bruin witte borstel, Schatje en 1 zwart/witte borstel, Vlek. Schatje en Vlek werden ongeveer in 1998 geboren. Schatje (de mijne) was een druk type, Vlek heel rustig. Eerst dachten we dat Schatje alleen een beetje bazig deed, maar helaas, dat werd het einde. Schatje liet Vlek niet eten en drinken en dat had ik te laat in de gaten. Mijn zusje is zelfs in 2003 nog boos. Toen wij in 1999 op vakantie gingen en de cavia's gingen logeren, ging Vlek dood. Ze hebben haar daar begraven. Schatje heeft het daarna heel fijn gehad, maar uiteindelijk besloten we weer nieuwe erbij te doen. (Ook een beetje omdat als Schatje dood mocht gaan, het niet helemaal afgelopen was). Lente 2003 kwamen Lava, een pikzwarte borstel (van m'n zusje) en Didi, een donkerbruine gladhaar met een 'onbekend' lichtbruin patroon op zijn schouders. Didi en Lava hadden het al gelijk de eerste avond naar hun zin en zochten warmte en gezelligheid bij Schatje. Schatje is eigenlijk een beetje te dik, maar door Lava en Didi, die heeeel sportief zijn, gaat het ok.

Het spijt me Helene, kus van je grote zus Nina

(Op Nina's verzoek staan de plaatjes erbij.) 

Jinke over haar cavia Snoepie:

Mijn cavia Snoepie is laatst overleden en ik mis hem heel erg. Hij zat samen met zijn broertje in het hok, maar zijn broertje is nu heel bang geworden omdat zijn fijne vriendje en broertje er niet meer is. Wij missen hem heel erg.
Ik weet helaas niet waaraan Snoepie is overleden, maar het kwam zo: ik zou op bed gaan en toen hoorde ik Kissy heel hard piepen (ze stonden op mijn slaapkamer) ik ging dus snel naar mijn slaapkamer en toen zag ik Snoepie in een hoekje van de kooi helemaal schokken en heel snel ademen en je hoorde dat het zeer deed. Ik vond het heel erg. Ik heb ook de hele tijd bij hem gezeten en toen kwam mijn moeder thuis en ik rende snel naar beneden om het tegen mijn moeder te zeggen.
Mijn moeder rende mee naar boven en zei: "Ik weet ook niet wat het is, maar het beste is als je nu maar gewoon gaat slapen en dan zien we morgen wel." Dus ik zette Snoepie op een andere kamer anders zou ik erbij blijven zitten en ik kon ook moeilijk in slaap komen maar uiteindelijk toch gelukt. Ik kwam de volgende morgen naar de kamer waar Kissy en Snoepie nu stonden en toen kreeg ik een enorme schok en ik moest meteen huilen en waarom? Nou, Snoepie lag daar dood en Kissy wist niet wat ie moest doen; hij rende piepend heen en weer en telkens liep ie weer naar Snoepie toe en maar likken maar, ja, het hielp allemaal niks: Snoepie was dood. Ik heb Snoepie nu bij ons in de achtertuin neergelegd met wat hooi en stro. Ik heb er ook een paar brokjes voer neergelegd en toen begraven. Kissy was de dagen er na heel onrustig. Hij stond wel al weer op mijn kamer maar hij miste Snoepie ook, dat kon je makelijk zien. Maar, ja, hij is er nu wel overheen, geloof ik, maar soms als ik er niet ben, dan piept ie naar Snoepie in de hoop dat Snoepie antwoord geeft (dat Kissy piept heb ik van mijn broer gehoord). Ik mis Snoepie maar het leven gaat verder.
Snoepie wij,  Kissy je broertje en vriendje en ik Jinke je bazinnetje, wij zullen je nooit vergeten en je moet weten dat wij altijd van je blijven houden en dat  wij aan jou denken.

–xxx-jes Jinke en Kissy 

Anneke over haar cavia Nibbit:

Ik heb een hele lieve cavia!!! Hij is bij ons thuis geboren, maar niet dood. Omdat het een mannetje was moest hij weg en nu is hij voor mijn gevoel 'dood'.

Ik mis je NIBBIT!!!!!!
Veel liefs en een goed huisje van Anneke

Simone over haar cavia Wesley:

Dit is Wesley, hij is op 4 oktober 2003, dierendag, overleden aan een scheurtje in zijn lever. Wij hebben het 5 jaar heel fijn gehad samen, hij was een erg lieve cavia die erg van knuffelen hield. Ook bleef hij tot zijn laatste dag heel speels. Hij stierf  binnen een paar uur heel onverwacht dus dat was behoorlijk schrikken. Een paar zinnen kunnen eigenlijk niet zeggen hoeveel ik van hem hield en hem mis. Hij was mijn enige huisgenootje dus het is erg leeg zonder hem. Hij was meer voor mij dan zomaar een cavia, hij was een heel lief vriendje. Maar ik weet dat het goed met hem gaat bij de regenboogbrug.

Lieve Wesley,
je zult altijd een grote plek in mijn hart houden.
Simone

Lisan over de cavia van haar zus:

Hoi... Mijn zus heeft  vroeger ook een cavia gehad: Snibbel. We hielden heel veel van hem. Helaas is hij een jaar geleden gestorven aan schurft. We missen hem vet erg... En ik vind dat hij zeker wel een plaatsje in de cavia hemel heeft verdient!

Groetjes, Lisan

Merel over de cavia van haar broer:

Mijn cavia heette Jopie Johannes Karel Willem Hendrik de Cavia  en hij was van mijn broer, die heeft ook de naam bedacht. Jopie heeft een vitamine C tekort opgelopen en daardoor is hij dood gegaan. We hadden wel vitamine C in zijn drinken gedaan. Jopie is het voerbakje op mijn kamer doodgegaan maar we hebben nu gelukkig nog zes andere cavia's.

(Merel vroeg of ik er een caviaplaatje bij wilde zetten.)

Tineke over haar cavia's:

Beste cavia liefhebbers,

Ik zag op uw site dat de oudste cavia 14 jaar was, maar nou wil ik u vertellen dat mijn cavia 12 jaar is geworden,ze heet Sanny en is pas overleden.

Ik mis haar heel erg, en ook haar kindje dat 8 jaar was toen ze overleed. De exacte datum weet ik niet meer; ze waren heel gezond en ineens waren ze binnen 2 dagen dood.

Tineke

Martine over haar cavia's:

Dit zijn Flappie (links) en Spruitje (rechts). Ze zijn in augustus 1997 geboren, en ze waren heel lief. Mijn cavia Flappie kon zelfs kusjes geven en ze liepen iedere zomer in de tuin. Spruitje is overleden aan een blaasontsteking, Ze begon opeens bloed te plassen. Ik ben toen op mijn verjaardag met Spruitje naar de dierenarts geweest. Het bleek dat Spruitje blaasontsteking had, en ze kreeg een middel daartegen. Flappie was al eerder naar de dierenarts geweest, zij had last van haar luchtpijp en ademde moeilijk, het was hele erge verkoudheid, daarom wil ik iedereen zeggen goed op te letten voor een verkoudheid bij een cavia.
Flappie had de luchtpijpverstopping overleefd, maar Spruitje helaas de blaasontsteking niet. Drie weken na de dood van Spruitje overleed Flappie ook , want ze at niet meer. Ze was 5 en heel haar leven bij Spruitje gebleven, maar de dood van Spruitje kon ze niet aan.
Meisjes, veel plezier in de caviahemel, en ik vergeet jullie nooit. Ik hou van jullie!
 Kusjes jullie baasje Martine

Diana over haar cavia’s:

Dit zijn Vrouwtje en Kuifie. Kuifje was op deze foto al ziek. We kregen hem toen hij ongeveer 9 weken oud was. Het was een echte kroelerd en als hij werd gemasseerd en geaaid maakte hij zich zo lang mogelijk. Na 3,5 jaar kregen we ook z'n zus, Vrouwtje. Ook een lieverd, maar ze lustte af en toe wel een vingertje! Vijf weken geleden bleek dat Kuif blaasstenen had.

Een week later bleek dat Vrouwtje ook blaasstenen had! Beide zijn geopereerd, maar ze wilden niet meer eten, dus hebben we beide gedwangvoederd.
25 September kwam ik thuis en lag Vrouwtje helemaal slap in haar huisje. Dood. We hebben haar bij Kuif gelegd zodat hij kon zien/ruiken dat z'n vrouwtje er niet meer was, daarna hebben we haar met veel verdriet begraven in de tuin onder de Hortensia. 

Kuif waren we nog steeds aan het dwangvoeren, maar hij ging toch steeds meer uit zichzelf eten. Gelukkig. Maar na het weekend ging het minder, at z'n paprika niet meer op en dook elke keer weer terug in z'n hooi. Dus toch maar weer begonnen met dwangvoederen, we snapten er niets van. Zou hij Vrouwtje missen? Uiteindelijk merkten we op dat het steeds moeilijker ging; hij kon het niet meer weggeslikt krijgen. Dit konden en mochten we hem niet meer aandoen.
1 Oktober hebben we besloten om Kuif in te laten slapen. Onbegrijpelijk dat we onze twee lieve schatten hebben verloren in nog geen week tijd. Ze zijn vijf jaar en negen maanden geworden. We missen ze enorm en het is stil in huis.

Jip over haar cavia:

Dit is Vlekkie. Hij is geboren op 21 september 1997. Ik heb hem gekregen toen ik 6 jaar werd. Nu ben ik 11. Hij is 6 jaar oud geworden en hij was SUPERlief.  In de zomer liep hij door de tuin en was de 'grasmaaier'. Hij is vlak voor de vakantie gestorven. We hebben hem in de tuin begraven en ik heb op een mooie steen zijn naam geschilderd. In de vakantie heb ik verlangd naar een nieuwe, maar ik miste vlekkie wel.