Caviahemel 1
Caviahemel 2
Caviahemel 3
Caviahemel 4
Caviahemel 5
Caviahemel 6
Caviahemel 7
Caviahemel 8

Caviahemel 9
Caviahemel 10
Caviahemel 11
Caviahemel 12
Caviahemel 13
Caviahemel 14
Caviahemel 15

Anne-Lotte over haar cavia:

Mijn cavia heette Fleur, Het was een schat, ik had haar voor mijn verjaardag gekregen, mijn ouders hadden haar gekocht. Maar ze wisten niet dat ze al zwanger was, dus na een paar weken lagen er drie jongen in het hok. Eén daarvan heeft het niet gered, dat was Vlekjoe, de andere heette Floortje en Snoetje. Snoetje was een mannetje en de rest vrouwtjes, dus Snoetje ging naar mijn hartsvriendin, die is later ook overleden, door longontsteking. Zelf had ik dus nog twee cavia's. Mijn moeder had ze toen een keer lekker in de schaduw neer gezet, maar de zon ging draaien dus toen stonden ze in de zon. De moeder is voor het jong gaan liggen, en heeft een shock gekregen. Ik zag het meteen, we zijn er mee naar de dierenarts gegaan, maar hij kon niet meer gered worden.
  
Anne-Lotte

Fabiënne over haar cavia:

Op 4 november 2006 is mijn lieve cavia Emily overleden. Emmy had een gezwel dat steeds maar groter werd. Veel last scheen ze er niet van te hebben. Ze was vrolijk, speelde met haar vriendinnetjes en at en dronk bijzonder goed.

Toch kwam ik voor de keus te staan om een eventuele operatie te laten doen. Het gezwel was namelijk opengescheurd... De dierenarts, een lieve vrouw, was optimistisch en beloofde mij een goede afloop.
Zo gezegd, zo gedaan. Om 11.00 uur 's morgens moest Emmy op de praktijk zijn. Snel afscheid genomen, want de operatie begon meteen.
Om 15.00 uur kon ik bellen. Alles was prima verlopen, ze was aan het bijkomen.
Om 17.00 uur kreeg ik een telefoontje... Emily was overleden! Ik kreeg geen geluid uit mijn keel... Dit kon niet waar zijn? Alles was toch goed gegaan? Had ze wel de goede eigenaar gebeld? Was dit niet per ongeluk een vergissing?

Helaas... het bleek toch Emmy te zijn. Om 18.30 uur kon ik haar komen ophalen. Daar lag ze dan, nog steeds onder de warmtelamp uit respect voor haar en mij. Ze had een hele zware operatie ondergaan.... te zwaar. Het gezwel bleek al in haar lijfje te zitten. Het was een ovaalvormig gezwel van circa zes cm doorsnee.

Ik nam haar in mijn armen en drukte haar tegen mij aan. Sjees, ik kon het niet geloven! Na een moeilijke nacht heb ik haar 5 november in de tuin begraven. Daar zal ze nu rusten, omringd door haar vriendjes en vriendinnetjes die al eerder overleden zijn.

Dag lieve Emmy, we zullen je vreselijk missen lieverd...  Rust zacht en bedankt voor die mooie tijd samen.

Dikke knuffel en kus van mij en pootjes van Pearly, Aidy, Jaidy en je zusje Damy.

xxx Fabiënne

Lore over haar cavia:

Mijn cavia heette Mopsie, ze was zooo lief en teder. Ze is gestorven op Driekoningen (6 januari). Ik mis ze nog elke dag.


Ik hoop dat mopsie het goed heeft in de hemel en dat ze even gelukkig is als op aarde. En dat ze in de hemel al kennis gemaakt heeft met Lientje, de cavia van mijn vriendin die ook is gestorven.
Mopsie was nog geen jaar oud. Ik weet niet door wat Mopsietje gestorven is. Maar een week heeft ze niks gedronken of gegeten, ze deed niks buiten in een hoekje te zitten. Het enige wat ze deed was: als ik haar aaide, dan deed ze :brrrrrrr.
Dat mis het ergst van al. Mopsie luiserde altijd naar mijn verhalen over school, jongens, vrienden, mijn ouders. Dat mis ik zoooo.

Mopsie , ik hoop dat ik ooit nog zo een lieve cavia krijg als jou.

xxx- je baasje Lore (en Lara)

Astrid over haar cavia:


Dit is onze Charlie. In juli 2006 is ze helaas overleden. Ze is maar anderhalf jaar geworden. Ik heb voor haar leven gevochten. Begin mei begon de ellende. Ze kon niet meer eten. De dierenarts constateerde dat haar snijtanden te lang waren. Hier werd een stukje vanaf gehaald. Ze zou nu wel gaan eten. Dit deed ze niet. Ze vermagerde snel. Dus was ik al begonnen haar onder dwang babyvoeding te geven. Twee dagen later ging ze bij dierenarts onder narcose om naar het gebit te kijken. Haar hele gebit werd schoongemaakt. Na deze ingreep ging ze een heel klein beetje eten. Een paar sprietjes hooi en een paar korreltjes. Het liefste at ze nog een klein stukje paprika of witlof. Omdat ze te weinig binnen kreeg, heb ik haar om de paar uur in een spuitje Critical Care gegeven. Dit is speciale dwangvoeding. Omdat ze zelf niet goed ging eten, kreeg ze een antibiotica-kuur. Iedere dag ging ze even op de weegschaal om te kijken of ze niet te veel afviel. Ook na de antibiotica kuur ging het niet veel beter.

Charlie ging weer onder narcose om te kijken of ze de oorzaak konden vinden dat ze maar niet wilde eten. Er werd nu in haar kaak allemaal pus gevonden. Nadat dit schoongemaakt was, knapte ze inderdaad een beetje op. Het eten ging ietsje beter. Ze kwam zelfs een beetje aan.
Helaas ging het naar een paar weken weer helemaal mis. Weer dwangvoeding en antibiotica. Ze bleef afvallen. Op een gegeven moment woog ze nog maar 700 gram.

Op 24 juli heb ik haar moeten laten inslapen. Ik mis haar nog steeds. Als ik door de kamer liep, herkende ze altijd mijn voetstappen. Ze begon dan altijd heel hard te piepen. Dit deed ze zelfs toen ze zo ziek was. Charlie was een echte knuffelcavia. Ook mijn andere drie cavia's missen haar. Charlie zal altijd in mijn gedachten bij mij zijn.

Liefs Astrid

Eveline over haar cavia:

Mijn cavia Snuffel is een paar jaar geleden overleden. Snuffel zijn tanden waren te lang, hij kon niet meer eten. Toen hebben we hem laten opereren bij de dierenarts. Alles ging goed totdat hij wakker werd en weer in slaap viel omdat hij moe was.
Ze luisterde steeds of Snuffels hartje nog klopte. En toen klopte opeens zijn hartje niet meer, Snuffel was overleden.

Toen hebben we hem begraven in de achtertuin en Snuffel zit nog steeds diep in mijn hart.
Nu hebben we gelukkig nieuwe cavia's: Mies en Kruintje.

Eveline

Imke over haar cavia's:

Onze lieve cavia's Pukkie, Liesje en Tasja zijn alledrie overleden. Pukkie kregen we we van onze moeder in 1999. Hij was heel lief maar toen we hem kregen was hij al ziek. Hij was nat onder zijn bekje en hij stonk echt heel erg. Hij ging dood toen we op vakantie waren. Hij werd 3 jaar.

In 2002 kregen we Liesje en Tasja. Ze waren altijd lief en vrolijk. Maar in begin 2005 ging Liesje dood en ik was echt heel verdrietig want Liesje was mijn cavia. Ze werd op een dag ziek en toen ging ze dood. Ze werd 3 jaar. Eind 2005 ging ook Tasja dood. Zij was een paar dagen ziek en toen ging ze dood. Zij werd net 3,5. Tasja was de cavia van mijn broer.

Nu hebben we twee nieuwe cavia's, Ukkie en Whisky. Ze zijn nu bijna een jaar.

Imke

Inge over haar cavia:



Ik weet nog goed dat André in mijn leven kwam. Ik had al ongeveer een half jaar een konijn, Flappie. Mijn vriend stuurde mij een smsje dat ik hem moest terugbellen want hij had iets leuks en liefs. Toen ik hem aan de lijn kreeg zei hij dat hij onderweg bij een boer een cavia had gekregen.
Hij is vrachtwagenchauffeur dus was het nog een ritje in de vrachtwagen voor hij thuis was.
Ik kon bijna niet wachten tot ik uiteindelijk naar huis kon van mijn werk. Toen ik hem zag was ik meteen verkocht hij was zo lief en klein!

Thuis kon hij het al snel goed vinden met mijn konijn en kropen ze vaak lekker dicht tegen elkaar aan. André Hazes was net overleden en toen hebben we onze cavia naar hem vernoemd.
André vond het altijd heel fijn om op schoot te zitten en geknuffeld te worden, maar als hij was wel heel schuw. Ik denk dat hij te vroeg bij zijn moeder is weggehaald en dat hij van inteeltnestjes kwam, want hij was ook echt heel klein toen ik hem kreeg, heb nog nooit zo'n kleine cavia gezien.
Hij groeide wel snel, maar hij bleef klein. Als ik in de dierenwinkel bij jonge cavia's keek, waren de jongste al ongeveer net zo groot als hij na 1 jaar!

Maar ondanks die dingen is Andrée toch gelukkig nooit ziek geweest, tot op het laatst dan. André had diarree gekregen en had ook last van kwijl. Ik ging met hem naar de dierenarts en die zei dat hij waarschijnlijk haakjes op zijn kiezen had en dat dat bijgevijld moest worden onder narcose, maar aangezien André ook die diaree had, moest-ie eerst aansterken omdat het voor zo'n klein dier sowieso risicovolle operatie was. Ik was al gestopt met het groenvoer en gaf hem op advies van de dierenarts Baby's Eerste Hapje.


Na één week moest ik bij mijn konijn Bolletje zijn tanden laten knippen, (Flappie was een half jaar eerder overleden en met Bolletje was André ook dikke maatjes geworden). Ik nam mijn cavia ook mee en vertelde de dierenarts die spreekuur in de dierenwinkel had mijn verhaal. Ze zei ook dat hij moest aansterken voor de narcose en dat vijlen beter was dan knippen.
Maar André's voortandjes waren nu wat langer waardoor hij moeilijk kon eten en dus ook niet aan kon sterken. We besloten samen om hem de kans te geven om aan te sterken en ze knipte zijn tanden. André kon nu veel beter eten, maar bleef diaree houden. Ik zag dat hij nu ook mager werd en ging terug naar mijn eigen dierenarts, die zei dat de tanden nooit geknipt hadden mogen worden en dat zijn kiezen echt nog gevijld moesten worden en dat als ik niks zou doen dat-ie dan sowieso zou sterven. Ik kon hem ook in laten slapen, maar ik wilde André een kans geven.

Toen ie me zo aankeek, hoopte ik zo dat het niet de laatste keer zou zijn dat ik dat mooie snoetje zou zien! Ik heb me de hele avond verdrietig gevoeld en was 's morgens helemaal zenuwachtig voor het telfoontje dat zou komen. Toen ze uiteindelijk terugbelden, was ie al wakker en mocht ik hem komen halen. Ik was zo blij! Hij was vrolijk, zeiden ze, en hij had al gegeten. Thuis kon hij ook weer van zijn eten genieten en ik gaf hem wat extra lekkers.
Toen we de volgende morgen wakker werden, ging ik meteen bij André kijken en ik wilde hem een lekker stukje groente geven, maar hij keek er alleen maar naar. Toen heb ik hem op schoot genomen en binnen één uur werd hij steeds zwakker en slapper.
Ik heb de dierenarts weer gebeld of dit normaal was en daar zeiden ze dat de narcose nog een paar dagen door kon werken.

Ik ben even in de douche gegaan en heb André even aan mijn vriend gegeven. Toen ik terug kwam zei mijn vriend dat André net toch wel heel moeilijk ademde en dat hij hem even lekker rustig in zijn huisje had gelegd. Toen ik ging kijken was-ie al overleden. Dat-ie dan net alleen had moeten sterven vond ik zo zielig!

We hebben hem in de tuin naast onze Flappie begraven in een mooi doosje met een mooie steen.

Ik wist niet dat verdriet zo'n pijn kon doen en vind het fijn dat hier een plekje is voor verdriet.

Dag, lieve André, ik zal je nooit vergeten!

xxxjes van Inge

Nirmala en Gerrit over hun cavia:

Stofje kreeg ik bija vier jaar geleden, hij was toen al wat ouder(ik denk ongeveer twee jaar). Hij was in het begin ontzettend schrikachtig, bang en ik kon hem de eerste paar maanden helemaal niet fatsoenlijk op schoot hebben,  zo angstig was hij. Maar dat is met heel veel liefde en geduld helemaal goed gekomen en hij was echt tam en  superlief vooral voor mij!



Lief mannetje, wij zullen jou heel erg missen!!!

Knuffel en 10000 kusjes op je lieve kopje,

Nirmala en Gerrit

Roos over haar cavia:
 
Mijn cavia Lucky heeft  in mei een spuitje gehad, dat kwam doordat hij een oogontsteking had. Zijn oogje puilde helemaal uit en toen waren we naar de dierenarts gegaan en we kregen druppeltjes, ik dacht echt dat gaat toch weer over maar dat bleek dus anders te zijn...

Ik werd na mijn hockey training opgehaald door mijn moeder, die was even naar de dierenarts gegaan samen met mijn broer, en ik keek door het raam van de auto en toen zag ik mijn broer heel erg huilen en met Lucky op zijn schoot zitten en toen kreeg ik een vreselijk akelig gevoel. Niemand zei iets en ik hoefde het niet te horen, ik wist het toch al: Lucky kreeg een spuitje... We hebben hem echt heel veel geknuffeld en ook heel veel gehuild en toen daarna gingen mijn broer en ik, toen we weer een heel klein beetje rustig waren, tv kijken en toen was er een praatprogramma en daar was dus een vrouw en die had vroeger een kat maar die had oogontsteking en die moest ook druppeljes en had uiteindelijk ook een spuitje gekregen. Mijn broer en ik meteen weer in tranen!!!!!


Ik denk de tijd nog heel veel aan hem en meestal moet ik dan huilen en ook op school maar mijn vriendinnen troosten me dan altijd! Nu hebben we een nieuwe cavia: Borisje, die was eerst van onze tante en oom maar die kinderen van hun, die zijn nu groot en hij kreeg minder aandacht en dat vond mijn tante zo zielig toen vroeg ze of wij hem wilden, maar ook als ik Borisje zie denk ik vaak aan Lucky want ze speelde altijd met elkaar in een grote ren en we speelde altijd dat Lucky de peetvader van Borisje was! En Borisje mist hem ook heel veel volgens mij want toen hij hier was keek hij verbaasd om en dacht waarschijnlijk: Waar is Lucky nou? Wij hebben ook een konijn, Roosje, zij en Lucky speelden ook altijd vaak en het leek of Roosje hem ook miste!!!!

Nu moet ik steeds minder vaak huilen als ik aan hem denk maar ik moet vooral geen langzame liedjes luisteren want dan word ik heel verdrietig!!!!

Ik heb ook een foto van Lucky en Borisje samen, kijk maar eens de grijze is Lucky. Lief, hè?

Heel erg veel liefs,

Roos

Patrick over zijn cavia:

BUFJE BIZON ('BUF') - 2000-2006

In 2000 kreeg ik Bufje Bizon (Buf) cadeau voor mijn verjaardag. Het is zonder twijfel de mooiste verrassing die ik ooit heb gehad. Buf, toen ongeveer acht weken oud, piepte luid in het kartonnen doosje dat ik kreeg overhandigd. Het bleek Buf ten voeten uit: altijd open en luidruchtig, nooit angstig of wantrouwend. Ik woonde klein en was veel thuis, onze band werd steeds sterker. Wat hebben we vaak geknuffeld! Haar makkertje Peer overleed, waarna we met Saar een nieuw vriendje voor haar hebben gekocht.  Mijn band met Buf werd steeds mooier. Ze had zoveel vertrouwen in mij, en op mijn beurt kon ik ontzettend genieten van haar tevreden gepiep. In moeilijke tijden kon ze mij altijd opvrolijken. Het laatste half jaar werd ze mager. Tanden laten bijwerken, medicijnen, maar niets hielp. Ze woog op het laatst nog maar 450 gram. Maar ze bleef tot het einde enthousiast en lief.



Vanmorgen kwam ik thuis en zag haar liggen. Haar haren en ogen stonden vreemd en haar mondje zat vol met eten. Ik herkende haar nauwelijks; het is ontzettend jammer dat ze niet vredig lijkt ingeslapen. Ik voel me verdrietig dat ik haar niet heb kunnen 'steunen' in haar laatste momenten, zoals ik haar vriendje Peer destijds kon gerust stellen. Ik heb haar na een paar uur schoon gemaakt en begraven in mijn achtertuin, op een mooi plekje dat ik kan zien vanuit het keukenraam.

Buf, je was ontzettend bijzonder! Ik heb van je genoten en ik heb van je gehouden!

Patrick

Cedric over zijn cavia:

Op 8 juni 2007 is mijn lieve cavia Cico gestorven aan verlamming en hersenvirus. Ik hield veel van mijn cavia, hij was nog geen jaar oud. We zagen dat hij op 6 juni 2007 niet meer at. Toen gingen we naar de dierenarts, die gaf hem vier spuitjes en gaf ons producten voor de cavia mee. We moesten  hem dwangvoeren, dat ging eigenlijk goed en op 7 juni gaf ik hem de hele dag dwangvoer, dat ging eigenlijk en op 8 juni 2007 ging ik naar mijn cavia om 6 uur 's morgens en daar lag hij verlamd en toen pakte ik hem op mijn schoot en daarna ging ik naar de dierenarts voor een spuitje... :(:'(
Ik kan z'n dood nog niet verwerken...



Ik mis je zo Cico
Ik denk de hele dag aan je
Elke dag zonder je is een hel voor mij
Ik bezoek elke dag je graf
Alles wat ik nu wil is dat jij terugkomt

Ik mis je zo
En je kooigenoot mist je ook
Elke dag heb ik verdriet om je
Leefde je nog maar
Ik hield van van je - ik hou nu nog van je
Kon ik je nog maar juist voor je dood nog maar één keer knuffelen
Please kleine Cico kom terug
Ik mis je zo
Leefde je nu nog maar
Ik mis je zo Cico
Je lief hoofdje en lief lichaampke
Ik  hou altijd van je
Ik mis je zo hard Cico

Geboorte datum 31 Juli 2006
Sterfdatum 8 juni 2007

Eline over haar cavia:


Een paar weken geleden hoorde ik dat Snuffel als hij ademde rare geluidjes maakte. Ik had al  een paar keer gezegd tegen mama dat we met hem naar de dokter moesten maar ze wou niet... :(
Toen ze toch was gegaan zei de dokter dat het longonsteking was en dat hij bij de dokter moest blijven. Die nacht was hij gestorven, dus Snuffel, ik hoop dat je het daar goed hebt in de caviahemel.

IK MIS JE SNUFFEL

Mireille over haar cavia:

Na een lange tijd van problemen met zijn kiesjes hebben we om half negen vanavond hebben helaas toch afscheid moeten nemen van onze lieve Max.
Het ging al een hele tijd niet goed met Max. Problemen met zijn kiesjes, keer op keer weer. Drie keer is hij behandeld door de DA en we zijn zelfs met hem naar de faculteit geweest. Steeds opnieuw leek het een beetje beter te gaan, maar dan ging het steeds ook weer slechter.
Gisteren en vanochtend hadden we weer goede hoop voor max, hij ging lekker tomaatjes eten en komkommer. Vanmiddag gingen we winkelen en toen we vanavond thuis kwamen vond ik Max met zijn koppie in het huisje, maar zijn kontje naar buiten. Vreemde houding. Hij was van achteren al bijna verlamd en het was overduidelijk dat hij stervende was. Om een uur of 8 heb ik de knoop doorgahakt en zijn we naar de dierenarts gegaan om hem te verlossen.
Heel moeilijk, maar het beste voor Maxje. Hij had totaal geen vechtlust meer. Onze lieve grote speknekkie... ...vel over been was hij nog maar. We hebben er echt alles aan gedaan om hem er boven op te helpen. Helaas, het ging écht niet meer.

Vanavond, nadat Lex, zijn caviabroer, afscheid kon nemen, hebben we hem in het park begraven. Hanneke was er bij, maar er zijn vele anderen die ons ook hebben gesteund, speciaal vandaag, maar ook al tijdens alle problemen met Max die aan zijn dood vooraf gingen. Allemaal heel erg bedankt daarvoor!!! Ik waardeer jullie medeleven heel erg!!!

Hieronder een foto van ons lekkere vreetzakje, hoe we hem willen herinneren.



Lieve Max, we zullen je nooit vergeten!!!!!

Elisabeth over haar cavia:

Lieve Rambo,

Je mocht 9 jaar lang bij ons blijven en wij dachten ieder jaar dat het het laatste jaar zou zijn omdat jouw broertje Darlo je al voor was gegaan 2 jaar geleden.

Nu toch nog plotseling wilde je niet meer eten en gaf je het op. Gisteren hebben we jou bij je broertje in de tuin begraven en en vanmorgen kwam ik uit bed en miste jou lieve koppie.
Ik ben heel blij dat ik zo lang voor je heb mogen zorgen want ik denk niet dat er veel cavia's zijn die jou leeftijd zullen bereiken.

Lieverd, veel plezier bij de regenboogbrug en we zien elkaar terug in het hiernamaals.

Dikke kus,

je moeder

Noortje over haar cavia:

Ook mijn aller- aller- liefste cavia Spaik (ja, Spaik is een meisje) is overleden. Ze was in een woord: GEWELDIG! Ik heb haar gevonden op internet (Internetcavia?, Ja, ik weet het!) Maar wel de allerbeste caaf die ik ooit heb gezien.
Ze had ook nog een zusje Skippy, maar die is toen ze pas 1 was, overleden aan diarree. Spaik was/is mijn allerbeste kleine vriendinnetje, ze kende me door en door en wist precies wat ze wel en niet mocht doen!
En niemand durfde Spaik altijd vast te houden want ze beet andere mensen, behalve mij. Bij mij plofte ze altijd neer, en dan gingen die oogjes zo half dicht...

Ohhhh Spaik ik mis je!!  
Heeeel veel knuffels van je baasje, lieve allerliefste Spaik!!

Claudia over haar cavia:

Mijn liefste cavia Balou is op 29-04-2007 overleden, om 17:45 precies.



Mijn cavia had een goedaardig gezwel in haar nek, en die was toen klein maar die werd steeds groter. Een paar weken later kreeg Balou traanoogjes.
Ik heb er iets voor gekocht bij de dierenwinkel maar dat hielp niet meer. Ook naar de dierenarts, die heeft Balou een spuitje gegeven voor de oogjes en het gezwel.
Maar dat hielp ook niet.
Een paar weken later waren de oogjes helemaal rood en dik. Er kwam etter uit de oogjes maar ook uit de neus. En Balou kreeg diaree. De diarree is na een paar dagen gestopt en ze had geen zin meer in eten en drinken.
Balou heeft een hele week niet kunnen drinken en eten want ze was zo ziek.
Ik wilde haar eerst een spuitje laten geven maar dat heb ik toch niet gedaan omdat ze nog leefde en ik wou haar echt niet kwijt.
Nu is ze gisteren overleden in de kooi...
Ik had het er echt moeilijk mee.
We hebben Balou begraven in onze tuin.
Balou was pas 2,5 jaar oud en het was een vrouwtje.

*BALOU Ik Mis Je Echt!*

Vivianne over haar cavia:

Een poosje geleden is mijn cavia overleden. En ik vond dat ze zeker een plaatsje in de caviahemel heeft verdiend!! Sproetje heette ze. Een borstelcavia (bruin, zwart en wit). Ik had altijd heel veel plezier met haar. Ze rende altijd de hele kamer door en als ik haar riep kwam ze altijd terug, echt een schatje. Toen ze 2 was kochten we een vriendinnetje voor haar, Pluisje.

Sproetje was 'het moedertje', ook al was het haar eigen kind niet. Sproetje was 7 jaar oud.
Precies de 1^e zondag van de vorige vakantie kreeg ze een herseninfarct (zondag 22 oktober); ze werd verlamd en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik heb haar geprobeerd op te pakken. Toen probeerde ze nog wel wat te lopen maar ze viel de hele tijd om. Toen ik haar weer in haar hokje legde ging Pluisje heel lief tegen haar aan liggen net of ze haar wilde troosten.

Toen zijn we naar de dierenarts gegaan. Die bevestigde dat het een herseninfarct was. Ze moest een prikje hebben. En toen stierf ze vredig. Het was een superlieve cavia, echt waar! En ik hou van haar, geen enkele cavia kan haar vervangen.

Lieve Sproetje, ik mis je supererg, je likjes, je snuitje, zo zacht, en alles aan je was lief.
HEEEl veel likjes van Pluisje en de nieuwe Amber. Ook van mij natuurlijk en Nadine en Michelle, mama en papa. Doe de groetjes aan Octavius als je hem ziet.

XXXXX Vivianne

Sharon over haar cavia:
 
Ik wil vertellen over mijn cavia Sammy. Het is alweer een tijd geleden dat ik hem had. Ik had hem gekregen toen hij ongeveer een maand of 3 was. Hij is gestorven toen hij 5 en een halve maand was. Het verhaal klinkt wat raar maar ik vertel het toch: ik kwam op een doodgewone dag uit school en wat zag ik daar? Een cavia ! Dus ik helemaal blij, ik was niet weg te slaan bij de cavia (ik was toen 10 jaar). Zo ging dat een paar weken door en weer op een gewone dag kwam ik thuis en daar was een puppy (die hebben we trouwens nog, het is een Shi-tzu).
Een maand daarna merkte ik dat mijn cavia magerder werd maar mijn moeder zei: "Dat komt omdat we nu een puppy hebben en die is dikker."
Dus ik dacht: 'Het zal wel.'
Een halve maand later ging mijn moeder kijken en hij was echt heel mager geworden en je zag dat hij niet at. Hij dronk alleen dus wij de dag er na naar de dieren arts en die zei dat hij te lange kiezen had en dat we er te laat bij waren en als ze zijn kiezen nu zouden laten slijpen zou hij het niet overleven.
Dus heb ik hem weer naar huis genomen ik heb de hele avond met hem op schoot gezeten en mijn moeder wou net kruiken gaan maken toen hij op mijn schoot overleed, snik snik.
Hij was zwart met een paar bruine haren in zijn nek en op zijn rug en een poot was bruin.
Ik hoop dat je het naar je zin hebt in de caviahemel en veel vriendjes hebt gemaakt.



P.S.: daarna wou ik geen cavia's meer maar nu krijg ik er twee van mijn pa .

Sofia over haar cavia:

Mijn cavia heette Winston, hij was een gezond mannetje. ik kreeg hem op 1-jarige leeftijd van mijn vriendin. Na ongeveer 1 jaar kreeg hij iets aan zijn achterpoten. Hij voelde niks en gedroeg zich nog als een jong caviaatje.
Ik vond het heel erg dus gaf ik hem extra aandacht. Ik speelde met zijn lievelingsspeeltje en ik aaide hem en gaf hem veel eten. Maar na 3 weken begon hij mank te lopen en uit pijn te piepen.
Het was zondag avond en ik besloot de volgende ochtend maar naar de dierenarts te gaan omdat de clinic nu dicht was. Maar toen ik 's nachts rond 12 uur in zijn kooi ging kijken om te kijken of hij iets nodig had lag hij met open ogen in zijn normale houding bewegingloos voor zich uit te staren.
Toen besefde ik dat hij gestorven was, het was een hele schok voor mij en ik heb hem de volgende
ochtend begraven.
Ik heb nu een nieuwe cavia maar Winston krijgt een speciaal plekje in mijn hart.
Hij is gewoon speciaal.

Winston, I love you!

                 

xx-jes, jouw baasje

Loes over haar cavia:



Mijn lieve meisje Steffie is op 16-12-06 overleden in haar slaap. De  hele dag was er niks aan de hand, ze was niet echt optimistisch die  dag maar dat had ze wel vaker, dus ik dacht dat er niets aan de hand was.
Echter, 's avonds begon ze erg zwaar te ademen en we zijn met haar naar de dierenarts gegaan. Eenmaal daar kwam het schokkende bericht: Steffie zou niet lang meer te leven hebben, misschien was ze over een uur al dood, misschien leefde ze morgen nog.
Maar helaas. Een uurtje later blies ze haar laatste adem uit. Ze ging rustig in een hoekje liggen slapen en is toen heengegaan. Ik heb de hele nacht gehuild, de dagen daarna ook nog. ik kon haar maar niet loslaten.

Inmiddels (1,5 jaar nadat ze is overleden) heb ik het al een plaatsje kunnen geven, maar ik denk nog elke dag aan Steffie en ga nog geregeld naar haar grafje in de tuin.

Steffie, ik mis je zo lieffie

20-5-2002
16-12-06 †

xx Loes