Caviahemel 1
Caviahemel 2
Caviahemel 3
Caviahemel 4
Caviahemel 5
Caviahemel 6
Caviahemel 7
Caviahemel 8

Caviahemel 9
Caviahemel 10
Caviahemel 11
Caviahemel 12
Caviahemel 13
Caviahemel 14
Caviahemel 15

 
Linda en Pierre over hun cavia:

Gister heb ik mijn cavia Snuffel moeten laten inslapen. Ik en mijn man zijn er kapot van. Ze was pas twee-en-half jaar. Ze had problemen met haar kiezen en nadat ze was geholpen werd het niet beter. Ze at niet meer en ook dwangvoeren hielp niet. Gister was het dan zover. Ze had veel pijn en kroop van de kou tegen de ander cavia.s aan .Toen wisten we: er is geen oplossing meer. Om 21.30 uur heeft ze ons verlaten. Het laatste wat ze deed toen ze haar spuit kreeg was in m'n nek kruipen en me nog een kopstootje geven.
Ik mis haar. Zou het fijn vinden als ze bij de engelen zou staan.

Groetjes, Linda en Pierre
Haar vrienden waren Cassie en Joppie

 
Rosita over haar cavia:

Op 31 Mei 2005 is mijn cavia Truusje overleden. Ze liep al een tijdje bij de dierenarts want ze moesten haar steeds onderzoeken. De dierenarts wist niet wat ze nou precies had. Ze keek suf uit haar ogen en at en dronk heel slecht. Ook bewoog ze zich niet meer zo makkelijk voort als ze eerst deed. Op een gegeven moment was ze zo dun en ging het zo slecht met haar dat de dierenarts zei dat we het nog een week aan moesten kijken en als er dan nog geen verbetering, met behulp van de nieuwe medicijnen, zou zijn dan konden we haar beter in laten slapen. Ik wist meteen dat ze weinig kans had om weer beter te worden. Iedereen schrok als ze haar zagen, ze was eerst een mollige cavia en nu was ze zo dun dat je haar botjes makkelijk kon voelen. Als je haar aaide was dat een naar gevoel. Maar toch had ik de hoop  nog niet opgegeven. Ik moest positief blijven denken. En ook al zou dit wel Truusje haar laatste week zijn dan had ik alsnog de verplichting om die laatste week zo fijn mogelijk te maken voor haar...
De volgende dag werd ik om zes uur wakker gemaakt, het ging slecht met Truus. Toen ik beneden kwam zag ik dat Truusje bij mijn moeder op schoot lag, in een handdoek op haar zij. Ik hoorde onze andere cavia, Snoetje heel hard piepen, die had de hele nacht bij haar gewaakt waarschijnlijk. Truusje maakte stuiptrekkingen. Mijn moeder legde haar bij mij op schoot. We wisten dat het geen zin had om nog naar de dierenarts te rijden. Het was al te laat... Ik zag Truusje vechten voor haar leven, ze lag heel raar en maakte rare bewegingen. Ze zette haar voorpootjes tegen mijn hand af. Ze maakte soms piep geluidjes. Ik heb haar geaaid en gerustgesteld. Ik weet niet of ik het goed heb gezien  maar ik had echt het gevoel dat ze onwijs aan het vechten was om in leven te blijven. Ik heb zachtjes tegen haar gepraat en ik heb haar gezegd dat ze niet voor haar leven hoefde te vechten, ik wou niet dat ze pijn had, ik wou dat ze rustig kon gaan slapen en naar de dierenhemel zou gaan waar ze geen pijn zou hebben. Maar ze gaf het niet op. Het heeft een tijdje geduurd voor ze, denk ik, doorhad dat haar lichaam het echt niet meer aan kon. Ze kreeg nog een laatste stuiptrek en sliep toen in. Haar hartje klopte niet meer, ze was overleden.
Ik heb al vanaf het moment dat ik haar kreeg een plakboek bijgehouden. Er staan verhalen in en foto's. Ik heb er heel veel steun aan en ik raad het iedereen aan om alles op te schrijven. Ik ben heel dankbaar dat Truusje voor een lange tijd bij mij is geweest en dat ik haar baasje mocht zijn. Truusje was een heel speciale cavia en ik ben blij dat ik haar  heb kunnen leren kennen. Ik heb veel goede herinneringen aan haar en ze zal altijd een speciale plek in mijn hart blijven hebben. Lieve Truus, we missen je allemaal verschrikkelijk, Snoet is heel stilletjes en kijkt verdrietig uit haar ogen. We zullen altijd aan je blijven denken en we voelen dat je nog steeds bij ons bent, in ons hart en in onze herinneringen.

In loving memory of Truusje:

* 31 oktober 2001
* 31 mei 2005

Veel liefs van je baasje Rosita, van je beste maatje Snoetje, en van de rest van het gezin.

*~We will never forget how you have light up our lives with your sweet smile and your always listening ear. Rest in peace...~*

Sophie over haar cavia:

Wanjo is 2.5 jaar geworden. Ik hield vreselijk veel van hem, het meeste van iedereen van de familie. Hij ging altijd aan zijn hokje knagen als hij eten wou, of hij draaide zijn bakje om, en als de koelkast openging... PIEP PIEP PIEP!!
Wanjo was een mannetje en was SUPERLIEF! Hij kon heel erg lekker rustig bij je  liggen op schoot, maar kon ook door de hele huiskamer rennen. Als hij eten  wilde, begon hij heel hard te piepen als er iemand langs zijn kooi liep,  of hij draaide zijn etensbakje om, of hij ging aan zijn hokje knagen. Hij was  een echte vreetzak! Hij liep ook heel vaak rond bij ons in de huiskamer, dan ging ie alle plekjes  onderzoeken, of een heel parcours afleggen. En als wij muziek draaiden in de  huiskamer ging hij altijd knorren; hij vond het mooi!  Of we lieten hem in de tuin lopen en dan ging-ie altijd in de lavendel zitten, rook hij helemaal naar lavendel!

Maar, het ergste is hoe hij is overleden: Ik zette hem buiten op het gras, met 26 graden. Samen met ons logeerkonijn Pluis zat hij in de ren, en toen nog in de schaduw. Ik was een paar keer gaan kijken die dag en toen ging alles nog goed, toen ik voor de vierde keer keek, lag hij daar slap! Ik zag dat hij nog ademde en nam hem mee naar binnen, en probeerde water te geven, maar hij reageerde niet (of hij kon het niet). Toen heb ik mijn moeder opgebeld (helemaal in paniek) en zij zij dat ik eerst het konijn in het hok moest zetten. Zij zou naar huis komen en spuitjes met water meenemen en ik ging in de kelder zitten want daar is het lekker koel. Toen heb ik hem ongeveer een uur op schoot gehad, meegemaakt dat-ie steeds langzamer ging ademenen en zijn laatste stuiptrekkingen, bij dit alles heb ik heel erg moeten huilen.

Maar ik denk dus dat het door mij komt, want normaal zetten we hem nooit overdag op het gras als het zo heet is. Maar ik had nog wel zo opgelet! Ik vind het heel erg, het was zo opeens! Hij was altijd zo enthousiast en levendig, maar hij is in mijn armen gestorven en dat is wel weer fijn, ik heb echt afschied van hem kunnen nemen.

Sophie

Isabella over haar cavia's:

Mijn cavia Bruintje is 19 okt. 2002 overleden ze was net bevallen van een jonkie met een iets te groot hoofd ik had haar nooit zwanger laten raken als ik toen al wist dat cavia's na tien maanden niet meer zwanger mogen raken omdat dat fout gaat. Als ik had geweten dat haar bekken dan niet meer buigbaar zou zijn dan had ik het nóóit laten gebeuren! Een tijdlang dacht ik dat het mijn schuld was. Ze was mijn allereerste cavia en nu was ze dood. Ze was toen twee weken geleden bevallen van één heel gezond (nouja), lief en knuffelig jonkie met een erg groot hoofd.

 Gelukkig was Ernst(het jonkie) al oud genoeg om alleen en zonder moeder te leven. Hij zat toen eerst een tijdje alleen. Later kwam hij in de kooi samen met zijn vader (Bobbie).Toen Ernst zo'n anderhalf jaar oud was  kwamen de problemen. Zijn hoofd was nu normale grootte, hij was helemaal gezond, maar toen kreeg hij schurft. We gingen met hem naar de dierenarts. Na een tijdje wachten in de wachtkamer kwam een dierenarts ons ophalen. Hij leek vriendelijk maardat was hij niet. Hij zette Ernst op tafel en bekeek hem eerst even en toen zei hij dat hij wat haren nodig had om te onderzoeken hoe erg het was (dat kon je eigelijk al erg goed zien want hij was bijna helemaal kaal geworden in zes uur tijd!). Toen rukte hij een hele, niet loszittende pluk haren uit Ernst zijn kont. Dat pikte Ernst niet en hij beet de dierenarts keihard in zijn vinger! Bloeden, joh! Bloeden!
Ik dacht: 'Hard voor je stomme vent!'
 Maar de schurft ging na drie keer langskomen bij de dierenarts pas over maar uiteindelijk stierf Ernst toch. Ik weet niet meer hoe lang het geleden was, maar lang geleden is het niet. Hij was toen twee jaar oud.
 
Toen  kwam Smoky met zijn broertje en zusje. Zijn broertje is naar iemand anders gegaan. Zijn zusje ook maar hij bleef. Hij is maar heel erg jong geworden. Hij was één jaar oud toen hij stierf. Ik weet niet waaraan maar hij stierf twee weken voordat Ernst stierf. Ik denk een ziekte ofzo. Die tijd was vreselijk voor mij. Om twee cavia's in zo'n korte tijd te verliezen is zwaar.

  Toen na een tijd beviel Sisie (de moeder van Smoky) van een tweede nestje. Het waren er voor de tweede keer drie. Ik had de liefste, rustigste en mooiste uitgekozen om voor mij te houden en de andere aan bekenden gegeven (zoals ik altijd doe als ik ze niet mag houden) maar degene die ik uitgekozen had stierf helaas op de leeftijd van drie weken. Ik weet ook waaraan: de botten groeiden wel maar de huid deed dat niet en vet had ze ook niet. Ze was zwak maar heel trouw. Een paar minuten voordat ze doodging vondt ik haar heel raar liggen in de kooi. Ik pakte haar op en ze kroop gelijk in mijn nek. Ik vond het eng. Ik voelde dat ze zou gaan sterven. Ik gaf haar aan mijn moeder. Daar voel ik me nog steeds rot over. Ze zou de perfecte cavia geweest zijn als ze niet gestorven zou zijn maar dat is niet haar schuld.

Dan waren er nog Zwartje en Witje, die leefden in de tijd van Bruintje. Ze waren jong toen ze stierven. Witje stierf toen ik haar nauwelijk 48 uur of twee dagen had. Ze was toen geen jaar, net vier maanden ongeveer. Zwartje had ik ook maar kort. Ik heb haar zo'n vier, vijf maanden gehad en toen stierf ze. Bruintje was zo lief om dan te gaan piepen zodra ze wist dat ze dood waren. Dan nadat Witje was gestorven wist ik wel wat dat verhoogde piepen van haar betekende: een andere cavia was overleden.

Nu heb ik dan wel mijn andere cavia's maar dat maakt het niet minder erg dat jullie er niet meer zijn snik snik!!!

 Groetjes een caviaverliefde en verdrietige Isabella

 (P.S.: Zou je plaatjes erbij willen zetten?)

Lieke over haar cavia:


16 Maart 2006 is mijn allerliefste cavia van het hele universum, Caatje, gestorven. Caatje was al een oud mannetje van vijf-en-een-half jaar oud. Hij was altijd met zijn broertje Koetje, tot een jaar geleden toen die doodging. Het is nu heel stil in huis zonder het enthousiaste gepiep en gerommel als je thuis komt.
Altijd als ik langs zijn kooitje liep aaide ik hem even en ik pakte hem ook heel vaak op om hem helemaal plat te knuffelen. Ik zal het zelfs missen om zijn hok schoon te maken. Toen Caatje en Koetje nog jonge cavia's waren lieten we ze wel eens wedstrijdjes houden of los in de tuin lopen. Hij had zo'n schattig gezichtje en ze waren zo schattig als ze samen piepend door de kamer scharrelden, en opgelucht knorden als ze elkaar weer zagen nadat ze elkaar even kwijt waren geweest. Caatje heeft een jaar alleen geleefd. Maar, Caatje, je komt weer bij Koetje!

Ik mis je nu al verschrikkelijk...

Kusje op je neus en hele dikke knuffel van Lieke

Adinda over haar cavia:

 Punky, mijn cavia, is overleden op 18 januari 2006.

Hij was bijna zes jaar.



Hij overleed gewoon door ouderdom. Hij had al een hele tijd last van zijn pootje, waar hij medicijnen voor kreeg. Toen dat over was, kwam het na een paar maanden weer terug. De dierenarts zei dat het geen zin meer had en ik hem beter kon laten inslapen! Dat sloeg natuurlijk nergens op, want hij kon er nog gewoon op lopen.

We hebben hem gewoon gehouden en er was niks meer met hem aan de hand! Maar een paar dagen geleden ging het niet meer zo goed met hem. Hij at nog wel heel veel! Dus we dachten dat er wel niks aan de hand zou zijn.

Toen ik uit school kwam en hem eten wilden geven, zakte hij opeens door zijn pootjes. Ik wist dat het niet goed was, dus ik haalde m'n moeder.  Hij ging met z'n oogjes een beetje dicht zitten en strekte z'n pootjes naar achter.

We belde de dierenarts en konden daar pas laat in de middag komen.  Toen het al bijna zover was lag hij op zijn zijtje, met zijn mondje een beetje open. De dierenarts heeft hem toen uit zijn lijden verlost en heeft hem laten inslapen.

Hij ligt nu begraven bij mijn oma in het bos.

Hij was de Allerliefste Cavia oooooit!

Groetjes Adinda

Donna over haar cavia:

Mijn cavia Snuffie is op 24 februari gestorven. Ik heb wel twee maanden gehuild.

Het ging zo: mijn cavia had een hele ernstige ziekte, hij ademde heel slecht. Af en toe gilde hij door de kamer. Wij moesten mijn moeder naar haar school brengen, toen wij terugkwamen, leefde hij nog. Een paar uur later moesten  m'n vader en ik mijn moeder ophalen. Na een tijdje waren we thuis. Ik ging ongeduldig op de bank zitten, opeens kwam mijn vader mijn kamer uit. Hij zei: "Ik geloof dat hij dood is!"
Ik dacht even dat hij een grapje maakte maar na een paar seconden bleek helaas dat hij dood was.
Op de schoot van mijn vader huilde ik. Het was tot nu toe de ergste dag  van mijn leven. De volgende dag moest ik naar school. De juf had al aan alle kinderen van mijn klas verteld  wat  voor een drama er was gebeurd. Mijn beste vriendinnen kwamen mij als eerste troosten. Daarna nog een paar  anderen kinderen.

Snuffie jij bent/was de liefste cavia ooit.

x x x x x x x x , je bazinnetje Donna.

Ingrid over de cavia van haar dochter:

Lieve Snuf,

Vandaag, na er lang over nagedacht te hebben, besloten jou, de cavia van onze dochter, te laten inslapen.
Eten was nog steeds uit den boze en zelfs het vloeibare krachtvoer wat ik per spuitje in je bekje moet geven, wilde je ook niet meer. Eén grote lijdensweg dus en dit alles duurt al zo'n vijf weken en dit is niet gezond zo. Mijn dochter moest eens weten wat een hoofdbrekens me dit alles heeft gekost en wat een verdriet ook ik er van heb.



Even wat met haar gepraat en gevraagd of ze mee wilde naar de dierenarts om afscheid te nemen van Snuf. Toen kwam het moment van het prikje en toen gingen bij mij de waterlanders komen. Ik wilde hem zo graag beter en aan het eten hebben, maar alles mocht niet baten. HELAAS.
Bij elkaar duurde alles toen nog zo'n vijf minuten, zijn ademhaling ging steeds wat rustiger en hij viel toen in een diepe slaap waaruit hij niet meer wakker zou worden.

Snuf is bijna 3 jaar geworden.

Ik hoop dat hij het nu stukken beter heeft in een mooiere wereld hierboven, misschien zorgt mijn vader daar wel voor hem.

Gerben en Monique over hun cavia:

Onze lieve Midas is 21/1/2006 overleden.

Hij woonde samen met konijn Molly.

Nooit meer samen spelen...

We missen je. Dag lieve Midas.

Gerben en Monique

Marian en Mike over hun cavia:

  Gisteren moesten we Pluimpje laten inslapen. Een paar weken geleden waren onder narcose de tanden geknipt en kiezen gevijld omdat ze te lang waren. Toen ik Pluimpje ging ophalen zag ik dat het niet lekker zat. Zag het aan zijn oogjes. Hij at eigenlijk niks meer, ook weinig drinken. Van de week ging hij een klein beetje eten maar niet genoeg. Na één dag een papje geprobeerd te hebben van gemalen hooi met water zag ik gisteravond dat hij erg slap was. Hij kreeg ook diarree. Toen is besloten om Pluimpje in te laten slapen. Mijn zoontje Mike (7) en ik hadden afscheid van hem genomen en nu is hij begraven in onze tuin.

Debbie over haar cavia:



Op 21 september 2005 stierf mijn favoriete cavia, Bartje. Ik had al een dag  of drie de indruk dat hij zwaar ademde, meer dan anders. Hij had zowiezo al last van een lichte astma, maar deze keer zag ik dat er meer aan de hand was. We gingen naar de dierenarts en deze stelde vast dat hij een ontsteking had aan de luchtwegen. Maar aangezien hij geen gewicht verloren had, dacht ze wel dat hij zou overleven. Hij leek niet zwak te zijn, alleen wou hij niet meer eten. Zelfs zijn favoriete hapje, een komkommer, liet hij liggen. Toen ik ging gaan slapen besloot m'n moeder toch nog even op te blijven om hem in het oog te houden. Hoewel de dierenarts had gezegd dat hij voor de rest nog goed was, ging hij toch vaak terug achteruit. Om 00:00 uur stierf hij in de armen van mijn moeder....

 Bartje was vijf jaar oud en was een heel lief caviaatje. Hij kende zijn naam, hield van zijn komkommer en stond graag op de foto. Telkens je naar hem keek leek het alsof hij naar jou lachte met zijn fonkelende oogjes. Opvallend is dat hij, op de avond van zijn dood, toch nog de moed heeft genomen om toch een paar hapjes van zijn komkommer te nemen, hij kon het niet laten. Ook heeft hij nog even geposeerd voor de foto...

We zullen hem nooit vergeten en hopen dat hij het goed heeft daarboven en daar al zijn vrienden terugziet. We denken aan jou, Kiekientje, Frouwke, Tbaaske en je allerbeste vriendje uit de caviawereld Jimka.

 Kusje,

Debbie

 
Sylvia over haar cavia's:

Dit waren mijn cavia's: Knabbeltje (de bruine,gladde) en Babbeltje (degene met wilde haren en verschillende kleuren). Ik vind het wel moeilijk om 'waren' te zeggen. Voor mij zijn het nog steeds mijn cavia's. Ik heb Knabbeltje gekocht toen hij nog heel klein was. En ik heb een kennis, die een vrouwelijke cavia heeft. Zij wilden kinderen en daaruit is Babbeltje ontstaan. Ik zag Knabbeltje als mijn eigen cavia. Babbeltje meer als degene van mijn moeder. Ik leek ook een beetje op Knabbeltje. We zijn allebei heel rustig en ik had gewoon het gevoel alsof het klikte. Ik had ook het gevoel alsof hij me begreep in moeilijke tijden. Hij is ook heel onverwachts overleden. Zomaar op een avond. Babbeltje is langzaam gestorven. Hij at niet meer. Wat bleek: Zijn tanden bewogen met eten dus dat deed pijn. Ik heb ze begraven in de tuin. Ik heb voor allebei een soort verhaaltje geschreven:

Lieve Knabblie,
Waarom ging je zomaar ineens dood?
Ik heb niet goed afscheid van je genomen.
Het spijt me. Ik zal je zo erg missen.
Gelukkig kan ik je nog bezoeken als je op het tuintje begraven ligt.
Zul je nog wel eens aan me denken?
Doei lieve schat!




Lieve Babblie,
Waarom ben je dood?
Het zat er al een beetje aan te komen maar toch...
Je moest gewoon eten.
We begraven je naast je papa. Dus dan kan ik je ook nog opzoeken.
Zul je nog wel eens aan me denken?
Doei lieve schat!

Knabbeltje is 1 december 2004 overleden en Babbeltje 4 maart 2005. Ik mis ze heel nerg en houd nog ontzettend veel van ze. Ik heb nu een nieuwe cavia en van haar houd ik ook heel veel.

Dikke Kus,

Sylvia

Claudia over haar cavia's:



Browney,

Je was mijn tweede cavia en meteen ook mijn allerliefste van allemaal. Ik mocht je uitzoeken bij een aardige fokker. Je had een glanzend velletje, mooi crême met zwart en meteen toen ik je zag wist ik dat ik je mee naar huis zou nemen. Dus toen betaald, bedankt en weg was ik met jou naar huis. Daar aangekomen heb je de eerste tijd nog even alleen gezeten naast de anderen zodat je alvast wat kon wennen en we ook zeker wisten dat je kerngezond was, dat was ook zo. En toen mocht je bij de anderen. Tot mijn schrik werd je eerst afgestoten door de moeder met haar al wat oudere kroost die uiteindelijk verkocht zouden worden. Na een dagje zag ik je niet meer alleen maar kwam er een ander kleintje steeds bij je zitten, Ratchu hebben we haar genoemd en ze was je beste vriendin, totdat ze jammer genoeg stierf. Aan Lizzy had je daarna je beste vriendin. Na heel wat jaren, in de zomer, kwam er een groot buitenhok, samen met mijn broertje en vader gemaakt. Toen kwamen er nog drie andere caafjes bij! Je kon je lol niet op en je hebt ruim drie jaartjes samen gespeeld, gegeten, gedronken en geslapen in dat droomhuisje. Maar twee weekjes geleden vonden we je zonder enig teken van leven.
Rust zacht lieverd van me, ik zal je echt nooit vergeten. Hoe je luid piepte als je de voerbak hoorde of heel zachtjes tegen me 'praatte' als ik je knuffelde, het zal nooit meer zo zijn als toen.

Veel liefs,

je baasje.



Lizzy,

Toen Ratchu stierf, was Browney alleen en gingen we op zoek naar een nieuw maatje. Mijn broertje mocht deze uitzoeken en ik hoopte maar dat hij een mooie bonte zou kiezen, met drie kleuren moest ze worden. Maar toen zagen we een sneeuwwitte met rode oogjes in een kooitje zitten! Met rode oogjes en een eigenwijs kopje. Je keek alsof je al wist dat we je naar huis zouden nemen, en ik en ook m'n broertje waren verkocht. Je kon het thuis al meteen goed vinden met Browny en ook met de andere drie vlegels. Je hebt een fijn leven gehad maar niet voor lang, want ook jou vonden we na twee weken in je huisje, maar zonder die eigenwijze blik in je ogen. Jij mooie witte cavia van me, ik zal jou ook nooit vergeten!
Rust zacht.

Veel liefs,

je baasje

Roza en Mustafa over cavia Punky:

Punky is op 18 januari 2006 gestorven, hij is bijna zes worden. Punky was de allerliefste cavia van de hele wereld. Hij was altijd supervrolijk. Als je aan kwam lopen, hoorde je hem al piepen van blijdschap. Hij had twee lieve baasjes, Adinda en Saphira. en als zij op vakantie gingen, logeerde hij bij oma. Hij heeft een heeeel goed leventje gehad met twee van de beste baasjes ooit.

Punky we denken nog steeds aan je!

Kusjes: Adinda, Saphira, oma, mama, pap, opa, Roza, Helin
en je beste maatjes Goofy & Musty.

Raymond over zijn cavia:


Dit is ter nagedachtenis aan Snuifje. De liefste cavia van de wereld. Ik kreeg Snuifje op een warme zomeravond (mijn verjaardag). Dit was op 5 augustus 2002. Ik heb al meerdere cavia's gehad en die hebben ook allemaal een plekje in de caviahemel. Ik hoop dat ze daar gelukkig zijn.
Snuifje mocht altijd vrij rondlopen door het huis en was altijd heel vrolijk en blij. Iedere keer als je naar hem keek leek het net of hij zijn tanden ontblootte om je even te begroeten met een warme glimlach. Nu zijn mijn ouders gescheiden en mijn moeder houdt wel van een drankje. Op een dag wilde ze het water gaan verversen van Snuifje terwijl ze dronken was. Ze heeft Snuifje whisky ingeschonken. Ik denk dat Snuifje het eerst wel lekker vond want hij had alles opgedronken.
Toen ik een keer thuiskwam van school zag ik Snuifje liggen in z'n kooi, maar die warme glimlach was er niet meer. Ik keek diep in zijn mooie donkere oogjes en besefte toen dat Snuifje een geweldig leven had gehad. Ik zag al onze momenten voor mijn ogen voorbij flitsen. Ik moest huilen en gaf Snuifje nog een laatste kus. Ik moest hem van mam daarna cremeren en we hebben z'n as in de rivier uitgestrooid.
Snuifje, ik hou van je en ik hoop dat je het goed hebt in de hemel.

RIP Snuifje 14 juni 2002 - 23 december 2005

Co over zijn cavia:



Maandag 20 februari 2006 omstreeks 15:00 uur, is mijn lieve cavia PIGGELIEN onverwachts ingeslapen en naar de caviahemel gegaan. Ze is helaas niet zo oud geworden. Piggelien werd op 13 december 2004 geboren. Ik heb haar diezelfde middag nog begraven. Een foto van Piggelien toen ze nog hier op aarde was.

Esther over haar cavia:

 Dit is mijn cavia Speedy, een vrouwtje en ze is overleden aan een ziekte, alleen wij weten niet wat maar we weten wel dat hij zieker is dan dat de dierenarts zei. ik hoop dat hij nu een mooi leven leidt en blij is dat hij van zijn pijn af is.

Lianne over haar cavia:

Knuffel was een schat van een cavia.
Ik mis hem nog steeds.
Hij was heel ziek en ze konden niks meer voor hem doen.
Hij was dol op witlof en wortels.
Knuffel is geboren op 27.12.1999 en overleden op 18.02.2004.

Kim over haar cavia:

Mijn lieverd is gestorven. Ik mis haar enorm. Haar naam was Muskie. Ze was altijd blij mij te zien en ik was altijd blij haar te zien. Ze was heel lang bij me, ze is negen jaar geworden, bijna tien.
Ik wil haar terug bij me maar door dat gedicht besef ik dat ze bij me is maar dat ik haar alleen niet kan zien.
Ik zou er echt bijna alles voor doen haar nog vast te houden maar... dat kan niet meer. Ik heb ruim een half jaar om haar gerouwd, want ze was mijn beste maatje. Ze was er altijd als ik verdrietig was. Maar ik hoop dat ze het fijn heeft daarboven.
Muskie rust in vrede. Houd nog steeds van je, heel erg. Helaas heb ik geen foto van haar maar ik kan haar wel beschrijven: ze was helemaal wit, met de mooiste ogen die ik ooit had gezien: de kleur was echt pikzwart, en ze had een kruintje.

Kim

Monika over haar cavia:

In september 2003 kwam Kippie bij ons wonen. We hadden al een zeugje, Charlotte, en we wilden graag een vriendinnetje voor haar. We zagen een mooi Engels gekruind zeugje in de dierenwinkel en we waren helemaal verkocht. Helaas overleed Charlotte heel snel en kwam er een konijnenvriendje voor Kippie: Tijs.
Dat ging een tijdje goed, totdat Tijs een beetje drukker werd en daarom hebben we Joy voor Kippie gekocht. Dit ging heel er goed.
In het begin was Kippie een beetje schuw, maar na een tijdje trok ze helemaal bij en stond ze vaak tegen me te whiepen en als ze bij mij op schoot zat vertelde ze hele verhalen tegen me.
Een week voor ze stierf merkte ik dat ze slecht at en niet meer zo actief was, we gingen met haar naar de dierenarts, maar toen begon ze weer te eten.
Op 30 december merkte ik weer dat het mis was, we zijn weer naar de dierenarts geweest en die was er niet gerust op. Haar buikje was erg leeg, we krijgen medicijnen en dwangvoeding mee. Een uurtje later is ze huis overleden.

Dag lieve meid, we gaan je heel erg missen!